 حيدر لهيب |
|
|
تو هماني كه زمان
اين كدامين صخره است وين كدامين دريا كاين چنين نام ترا مي خواند وين كدامين نفس سبز نسيم كاين چنين روح تو در آن جاري است ! در سراشيب زماني كه دگر يادم نيست شايد آن لحظه ي آغاز ، كه كرد يوحنا تصويرش : ” واژه بود واژگان نزد خدا واژگان نيز خدايي بودند.“ چشمه ي سرد نگه بودم و بنشسته به رخساره ي تنديس قرون يا چنان روشنكي در علفهاي شب آلود سپهر كه تو از باغ صداي باران جرقه واري بدرخشيدي و من چون تماميت يك حجم شگفتن گشتم و تماميت يك پنجره از شعر نزول خورشيد پس آن حادثه ، روز. همچو آن حجت آواره – كه پشتاره به گلبانگ خرد بست و همه وادي اندوه پيمود از سپيدي فلق در نگه جابلسا تا غروب شفق جابلقا و مقرنس ها را به اجابت مي خواند – همه تسبيح ترا مي گفتند . سفري رفتم در حجمي سبز تا به هشياري آب تا به احساس گياه تا به انديشه ي سنگ تا به اشراق نسيم تا صميميت خاك و به گردونه ي خورشيد دران جاده ي روز راه ها پيمودم تا بدان جنگل گهنامه ي بلخ و در آن ساحت همرنگ اثير باغبان گل آتش گشتم گاتها هيمه ي آتشكده ي دهنم بود يشتها رود سپيد مهتاب كه به بنياد ستبرينه ي موم كشمير آب بالنده ي آتش مي ريخت و كبوتر بچگان با نجوا روي انبوهي انگشتانش خواب فرداي دگر مي جستند خواب برگشتن زردشت ز آتشكده ي سرخ فلق . شيهه ي رخش ز اصطبل فراموشي و غوغاي بهين تهمتن از چاه شغاد زابلستانم برد . شير حماسه ز پستان سحر نوشيدم كه برين نامه ي آن واحه به آدين گيرم واژه ها تا كه ز سرچشمه ي خود سوگوارانه خروشان مي گشت خشم آرش مي شد و غريو رستم و غرور سهراب . كسوت فتح سياوش به برم كردم و خورشيد به مشتم جا كرد . باغ آتش را مغرور سمندر گشتم و درآن مفصل چون برزخ قرن تخمه ي سبز نجابت گشتم و پي افگندم از نطم يكي كاخ بلند كه نيابد هرگز نه زباران و ز باد هيچگه رنگ گزند . من ملك بودم و فردوس برين جايم بود به تو لاي تو از عرش تبرا جستم نغمه ي ناي روانم زنيستان مهين ميقات گشت زنداني ديجور درآن دير خراب آبادي كه ترا مي جستم ليك فرياد مرا مطلع شمس ز پژواك پر از جذبه ي كوه ها نوشيد من همان ذره ي شمس قصه پرداز شگرد خورشيد كه نه شب بودم و نه راوي و نه برده ي شب و در آن روز بزرگ تا كه ميهماني آيينه پديرايم گشت پايه ي دار ز بناي نخست و فرجام قامتش را افراشت و از آن لفظ انا الحق به شهادت پيوست باز خاكسترم آن جوهر بي تاب اناالحق ز روان دجله چون شباهنگ نوا سر مي داد شيخ اشراق منم ، ققنس آتش پرداز كز شهود خرد سرخ چنان آيت نور كاروانهاي درا ره كشف دگري مي سپرند چون صفير پر جبريل به اقصاي زمين موعود . و چو وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندران ظلمت شب آب حياتم دادند كشتي ام را ز نفسهاي يكي شرطه ي دور به سبكباري ساحل راندم سبدي سيب كزان باغ غزلها چيدم همگي طعم تو داشت . واژه ي هيچ نبود و تو بر تارك هر اسطوره نفس سبز تكلم خواندي در همه آبي ايوان فلق گل ابريشمي نور ز لبهاي نوازشگر تو پر بار است و از آن لحن نكيسا كه غنوده است به شبهاي صدات نسترنها همگي خواب شگفتن بينند. سطر برجسته ي شهنامه ي هستي از توست ابديت با تو و نهايت باتو تو هماني كه زمان ، جاري بيرحم خموش قله ي نام بلند تو نيارد شستن ! نوروز ١٣٥٧ يادكرد: در اين شعر، ابيات و تعابير برخي شاعران، آگاهانه به كار گرفته شده است ( شاعر ). |
صفحه ورودي