ANC

Στις 8 Ιανουαρίου 1912 οι αρχηγοί, αντιπρόσωποι οργανώσεων και εκκλησιών και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες συγκεντρώθηκαν στο Μπλεμφοντέιν και σχημάτισαν το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ANC). Το ANC διακήρυξε το στόχο του να ενώσει όλους τους Αφρικανούς προκειμένου να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους.
Κατά τις δεκαετίες του '20 και του '30 η πλειοψηφία των μελών του ANC ήταν αντίθετη στις ενέργειες στρατιωτικού τύπου με αποτέλεσμα να μην είναι πολύ ενεργό.
Το ANC αναγεννήθηκε το 1940, όταν άλλαξε ο χαρακτήρας του από μια προσεχτική οργάνωση που ήταν στο μαζικό κίνημα που εξελίχθηκε τη δεκαετία του '50. Οι αυξημένες επιθέσεις κατά των δικαιωμάτων των μαύρων και η άνοδος των Αφρικάνερ εθνικιστών δημιούργησαν την ανάγκη για πιο στρατιωτικού τύπου απάντηση από μέρους του ANC. Ο αυξανόμενος ρατσισμός έφερε επίσης μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των οργανώσεων των Αφρικανών, των Έγχρωμων και των Ινδιάνων.
Το 1944 σχηματίστηκε η Ένωση Νέων του ANC, με ηγέτες όπως ο Νέλσον Μαντέλα, ο Γουόλτερ Σίσουλου και ο Όλιβερ Τάμπου, που βάσιζαν τις ιδέες τους στον Αφρικανικό εθνικισμό. Πίστευαν ότι οι Αφρικανοί θα απελευθερώνονταν μόνο βάσει των δικών τους προσπαθειών. Η Ένωση Νέων ήταν προσανατολισμένη σε στρατιωτικού τύπου ενέργειες, που συγκέντρωσαν την υποστήριξη των νέων στις πόλεις. Κατέστρωσε ένα Πρόγραμμα Δράσης, που υιοθετήθηκε από το ANC το 1949, και προέβλεπε απεργίες, μποϋκοτάζ και ανυπακοή. Το Πρόγραμμα Δράσης οδήγησε στην Εκστρατεία Ανυπακοής τη δεκαετία του '50, που αποτέλεσε την έναρξη ενός μαζικού κινήματος αντίστασης κατά του απαρτχάιντ. Οι αγώνες της δεκαετίας του 50 έφεραν πιο κοντά μαύρους και λευκούς στον αγώνα για την δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Σχηματίστηκε το "Συμμαχικό Κογκρέσο", μια έκφραση της μη ρατσιστικής πολιτικής του ANC, που συμπυκνωνόταν στον Καταστατικό Χάρτη Ελευθερίας που δήλωνε ότι η Νότιος Αφρική ανήκει σε αυτούς που ζουν σε αυτή.
Δεν συμφωνούσαν όλοι όμως με αυτή την πολιτική, με αποτέλεσμα ορισμένοι που αντιτίθονταν στην συνεργασία των μαύρων Αφρικανών με άλλες εθνότητες και με τους κομμουνιστές να αποσκιρτήσουν το 1959 και να σχηματίσουν άλλες οργανώσεις.
Η κατάπνιξη μιας συγκέντρωσης ανθρώπων που είχαν κηρύξει ανυπακοή στο Σάρπβιλ με 69 νεκρούς και 186 τραυματίες οδήγησε στην κήρυξη του κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στην κήρυξη του ANC εκτός νόμου και στην σύλληψη εκατοντάδων μελών του. Η σφαγή στο Σάρπβιλ κατέδειξε πώς οι ειρηνικές αντιδράσεις δεν θα απέφεραν αποτέλεσμα και το 1961 το ANC ξεκίνησε ένοπλο αγώνα κατά της Νοτιοαφρικάνικης κυβέρνησης, όντας στην παρανομία προκειμένου να "αντισταθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει για την υπεράσπιση του λαού, του μέλλοντός του και της ελευθερίας του". Σε 18 μήνες διετέλεσε 200 ενέργειες μποϋκοτάζ, ενώ η καταστολή από μέρους της κυβέρνησης μεγάλωνε.
Κατά τη δεκαετία του '60, λόγω του ότι το κίνημα απελευθέρωσης είχε τεθεί στην παρανομία, υπήρξαν λίγες κινήσεις αντίστασης. Αλλά καθώς το απαρτχάιντ γινόταν όλο και πιο ισχυρό πάνω στις ζωές των ανθρώπων φαινόταν ότι ο κόσμος δεν ήταν διατεθειμένος να το ανεχτεί. Την δεκαετία του '70 οι αγώνες οι αγώνες των εργατών και των φοιτητών άλλαξαν το πρόσωπο της Νοτίου Αφρικής.
Την δεκαετία του 1980 οι άνθρωποι οδήγησαν σε νέα ύψη τον απελευθερωτικό αγώνα. Το 1985 το ANC κάλεσε τους κατοίκους των κωμοπόλεων να τις καταστήσουν ακυβέρνητες, καταστρέφοντας τις "Τοπικές Αρχές των Μαύρων", που η κυβέρνηση είχε εγκαταστήσει προσπαθώντας να φανεί πιο φιλελεύθερη. Σε πολλές κωμοπόλεις και αγροτικές πόλεις σε όλη τη χώρα κατά το '85 και το '86 επικράτησε μια ατμόσφαιρα γενικευμένης εξέγερσης. Η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιδράσει κηρύσσοντας επανειλημμένα το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και επεμβαίνοντας με τον στρατό. Σχεδόν 300.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν ενώ μυστικές κυβερνητικές ομάδες σκότωναν αγωνιστές και βομβάρδιζαν τα σπίτια τους.
Ο αγώνας για την λαϊκή εξουσία τάραξε τα θεμέλια του απαρτχάιντ, το οποίο η κυβέρνηση προσπάθησε να διατηρήσει καταστέλλοντας την λαϊκή αντίσταση. Παρά την καταστολή, λόγω της συνεχιζόμενης λαϊκής πάλης, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να νομιμοποιήσει το ANC, που άρχισε πάλι να οργανώνεται σε πολιτικά σκέλη. Με τη νομιμοποίηση του ANC το καθεστώς έδειξε για πρώτη φορά ότι είχε τη διάθεση να διαπραγματευτεί και να δεχτεί μια ειρηνική λύση.
Στο πρώτο συνέδριο του ANC μέσα στην χώρα από το 1959, το ANC επανεκίνησε το στόχο του να ενώσει τη Νότιο Αφρική και να οδηγήσει τη χώρα σε ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές. Τον Απρίλιο του 1994 έλαβαν πρώτη φορά χώρα εκλογές στη βάση του "ένας άνθρωπος μία ψήφος". Το ANC κέρδισε αυτές τις πρώτες εκλογές με τεράστια πλειοψηφία, το 62.6% των πάνω από 22 εκατ ψήφων ήταν υπέρ του ANC.
Στις 10 Μαΐου 1994 ο Νέλσον Μαντέλα χρίστηκε Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής.
Αυτή τη στιγμή το ANC εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξουσία με Πρόεδρο τον Ταμπού Μπέκι.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Νέλσον Μαντέλα

"Λάτρεψα το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα ζουν μαζί σε αρμονία και ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό το ελπίζω να ζήσω, για να το δω να πραγματοποιείται. Αλλά αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω"

Ο Νέλσον Μαντέλα γεννήθηκε το 1918, μέλος της φυλής Μαντίμπα, κομμάτι των Θέμπου, σε ένα μικρό χωριό του ανατολικού Κέηπ της Νοτίου Αφρικής. Πήρε το αγγλικό του όνομα Νέλσον από έναν δάσκαλό του στο σχολείο, ενώ το κανονικό του όνομα ήταν Ρολιχλάχλα Νταλιμπούνγκα.
Ο Νέλσον Μαντέλα εντάχθηκε στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο το 1943, πρώτα ως ακτιβιστής, έπειτα ως ιδρυτής και μέλος της Ένωσης Νέων του ANC.
Το 1956 ο Μαντέλα κατηγορήθηκε για ανωτάτη προδοσία μαζί με 155 άλλους αγωνιστής, αλλά οι κατηγορίες εναντίον του κατέπεσαν μετά από μια δίκη 4 χρόνων.
Το ANC τέθηκε εκτός νόμου το 1960 και ο Μαντέλα μπήκε στην παρανομία. Η ένταση κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ μεγάλωνε και έφτασε στα ύψη το 1960 όταν 69 μαύροι άνθρωποι δολοφονήθηκαν από την αστυνομία στην σφαγή του Σέηρπβιλ. Αυτό στάθηκε το τέλος της ειρηνικής αντίστασης και ο Μαντέλα, ήδη αντιπρόεδρος του ANC ξεκίνησε μια εκστρατεία σαμποτάζ κατά της οικονομίας της χώρας. Τελικά συνελήφθη και κατηγορήθηκε για σαμποτάζ και απόπειρα βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης.
Υπερασπιζόμενος ο ίδιος τον εαυτό του, ο Μαντέλα διαμήνυσε τις πεποιθήσεις του για δημοκρατία, ελευθερία και ισότητα. "Λάτρεψα το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα ζουν μαζί σε αρμονία και ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό το ελπίζω να ζήσω, για να το δω να πραγματοποιείται. Αλλά αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω".
Έμεινε στην φυλακή στο Νησί Ρόμπεν για 18 χρόνια πριν μεταφερθεί στη φυλακή Πόλσμουρ στην ενδοχώρα το 1982. Το 1980, ο Τάμπο, που βρισκόταν στη φυλακή, ξεκίνησε μια διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση του Μαντέλα.
Η παγκόσμια κοινότητα αύξησε τις κυρώσεις που είχαν για πρώτη φορά επιβληθεί στην Νότιο Αφρική το 1967 κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ. Η πίεση απέφερε αποτελέσματα και το 1990, ο Πρόεδρος Ντε Κλερκ ήρε την απαγόρευση του ANC και ο Μαντέλα απελευθερώθηκε. Σύντομα το ANC και το Εθνικό Κόμμα άρχισαν συζητήσεις για το σχηματισμό ενός πολυφυλετικού δημοκρατικού κράτους για τη Νότια Αφρική.
Το Δεκέμβριο του 1993, ο Μαντέλα και ο Ντε Κλερκ βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης. Πέντε μήνες αργότερα για πρώτη φορά στην ιστορία της Νοτίου Αφρικής όλες οι φυλές ψήφισαν σε δημοκρατικές εκλογές και ο Μαντέλα εκλέχθηκε πρόεδρος.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ο Μαντέλα εμπιστεύτηκε τα καθημερινά ζητήματα της κυβέρνησης στον Ταμπού Μπέκι και ο ίδιος αφοσιώθηκε στην δημιουργία μιας καινούριας διεθνούς εικόνας για τη Νότιο Αφρική. Ο Μαντέλα αποσύρθηκε από την κυβέρνηση τον Δεκέμβριο του 1997.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

-Πώς ήταν η μέρα της νίκης στις πρώτες ελεύθερες εκλογές;

Ήταν μια μαγική στιγμή. Όταν σχεδόν καθένας μας βίωνε κάτι που θα μπορούσε μόνο να ειπωθεί ως μια κορυφαία στιγμή εμπειρίας μεταμόρφωσης. Έμπαινες στον θάλαμο ένας άνθρωπος κι έβγαινες απ' την άλλη μεριά ένας διαφορετικός άνθρωπος.

Ως μαύρος έμπαινες λουσμένος με όλους τους εξευτελισμούς και με το βάρος της καταπίεσης όλων αυτών των χρόνων των εξευτελισμών, ποδοπάτησης της αξιοπρέπειάς σου, και όταν έβγαινες από την άλλη πλευρά έλεγες "Είμαι ελεύθερος". Είναι κάτι σχεδόν ανείπωτο. Ακόμα και οι λευκοί έλεγαν "ψηφίζουμε πρώτη φορά ως ελεύθεροι άνθρωποι". Και κοίταζες και ήταν πάντα ο ίδιος ουρανός αλλά ήταν ένα διαφορετικό γαλάζιο, το γρασίδι ήταν πράσινο, όπως ήταν πάντα αλλά είχε μια νέα ένταση, όλοι ήταν όμορφοι.

Έρχονταν σε καροτσάκια, γέροι, νέοι, άνθρωποι χτυπημένοι, μία ώρα, δύο ώρες, τρεις ώρες, και μερικές φορές αν ρωτούσες "κουράστηκες να περιμένεις;", κάποιος είπε "παιδί μου, περίμενα όλη μου τη ζωή γι' αυτή τη στιγμή και μια ώρα, δύο ώρες, τρεις ώρες, δεν είναι τίποτα".

Οι άνθρωποι ανακάλυψαν ξαφνικά "είμαστε άνθρωποι, μαζί, αυτός ο μαύρος, αυτός ο λευκός, αυτός ο Ινδιάνος, αυτός ο έγχρωμος, έχουμε τις ίδιες ανησυχίες. Θέλουμε καλά σχολεία για τα παιδιά μας, μια καλή δουλειά, ένα ασφαλές περιβάλλον", ξέρετε, τα ίδια πράγματα. Και το χρώμα του δέρματος και η φυλή δεν έχουν καμία σχέση.

Όταν εγώ έγινα αρχιεπίσκοπος ήταν εγκληματική παράβαση από μένα να μένω στην επίσημη κατοικία των αρχιεπισκόπων γιατί αυτή η κατοικία ήταν σε περιοχή λευκών. Και είπα στην κυβέρνηση, εγώ είμαι αρχιεπίσκοπος, αυτή είναι η επίσημη κατοικία μου, εκεί θα μείνω και κάνετε ότι θέλετε, δεν πρόκειται να ζητήσω άδεια από εσάς.

-Είπατε ότι παραλίγο να προκληθούν ταραχές εκείνη την περίοδο, γιατί δεν έγινε αυτό;

Σχεδόν μέχρι την αυγή των εκλογών έμπαιναν βόμβες, βόμβες στο αεροδρόμιο στο Γιοχάνεσμπουργκ, πυροβολισμοί στο δρόμο, η βία ήταν ατελείωτη. Φαινόταν σαν να ήμασταν στο χείλος μιας αιματοχυσίας. Γιατί δεν έγινε; Πιστεύω ότι ήταν γιατί είχαν γίνει προσευχές γι' αυτό. Όλος ο κόσμος προσευχόταν για μας να επιτύχουμε την μετάβαση από την καταπίεση στην δημοκρατία. Ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε έναν Ντε Κλερκ να κάνει το θαρραλέο πράγμα που έκανε το 1990, μάλιστα ήμασταν ακόμα περισσότερο ευλογημένοι να έχουμε έναν Νέλσον Μαντέλα. Ο Θεός ήθελε να πετύχουμε, ο θεός ήθελε να πετύχουμε για το καλό του κόσμου. Ο Θεός ήθελε να έχει την δυνατότητα να δείχνει εμάς και να λέει "αυτό είναι μια κάτι απίθανο, αλλά σήμερα μπορούμε να το δούμε ως μια ελπίδα". "Αν μπόρεσε να γίνει στην Νότιο Αφρική, τότε μπορεί να γίνει οπουδήποτε στον κόσμο". "όπου οι εχθροί ίσως γίνουν σύμμαχοι, ακόμα και φίλοι". "Είναι πιθανόν ένας εφιάλτης σαν αυτόν τους απαρτχάιντ να τελειώσει και αν μπορεί, τότε ο εφιάλτης της Β. Ιρλανδίας, ο εφιάλτης της Μέσης Ανατολής, της Σρι Λάνκα, οπουδήποτε, πρέπει να τελειώσουν επίσης".

-Η κατάσταση της χώρας σήμερα είναι αυτή που ονειρευόσασταν;

Ξέραμε, ότι δεν θα μπαίναμε αμέσως στη γη της επαγγελίας. Δεν μπορείς να μεταμορφώσεις το απαίσιο πρόσωπο του απαρτχάιντ στη δόξα ενός ελεύθερου, δημοκρατικού και ακμαίου κράτους σε μια νύχτα.

Έπρεπε ν' αντιμετωπίσουμε την κληρονομιά του απαρτχάιντ. Τη φτώχεια, τους άστεγους, ανειδίκευτους ανθρώπους, τις ανεπάρκειες στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην παροχή φροντίδας υγείας. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να τα είχαμε πάει καλύτερα, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να τα είχαμε πάει καλύτερα. Εγώ για παράδειγμα είμαι αντίθετος ως προς τα χρήματα που ξοδεύουμε για όπλα. Ελπίζω να μπορέσουμε να γίνουμε αυτό για το οποίο πολλοί από εμάς αγωνιστήκαμε, μια πιο προσεχτική και συμπονετική κοινωνία, που να λέει ότι οι άνθρωποι μετράνε περισσότερο από τα πράγματα. Νικήσαμε το απαρτχάιντ, μπορούμε να νικήσουμε το AIDS, μπορούμε να νικήσουμε τη φτώχεια, μπορούμε να νικήσουμε την εγκληματικότητα, μπορούμε να νικήσουμε την διαφθορά. Γιατί όταν αγωνιζόμασταν κατά του απαρτχάιντ, δεν ήταν ότι θέλαμε απλά να δούμε μια αλλαγή στην σύνθεση των ανθρώπων που κυβερνούσαν. Θέλαμε να δούμε μια αλλαγή στην ποιότητα της κοινωνίας. Θέλαμε ένα ιδιαίτερο είδος κοινωνίας, θέλαμε να έχουμε μια κοινωνία που να λέει: "σε υπολογίζουν!".

-Ποιος είναι ο ορισμός σας για το έθνος Ουράνιο τόξο;

Το έθνος του Ουράνιου τόξου είναι μια διαδικασία όσο και μια πράξη. Είναι αυτό το οποίο γινόμαστε. Οι άνθρωποι, όχι μόνο ως προς το θέμα του χρώματος, αλλά αυτού που συμβολίζει. Συμβολίζει την ευημερία, την ειρήνη και το να ζούμε μαζί, και να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουράνιο τόξο με μόνο ένα χρώμα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ