Η Ευγενία Βογιατζή γεννήθηκε στη Δράμα και μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε  πολιτικός μηχανικός. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, αλλά τη τελευταία δεκαετία ως τεχνικός υπάλληλος των Ο.Τ.Α.

     Με την ποίηση ασχολείται από παιδί. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς , αποκομίζοντας διακρίσεις. Ποιήματα κι άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στο τύπο ενώ έχει συμετάσχει σε ποιητικούς αγώνες και μαραθώνιους ποίησης. Συνολικά έχει συγγράψει 12 ανέκδοτες ποιητικές συλλογές και πολλά μικρά διηγήματα.

     Με ποιήματα συμμετέχει στις σελ: 51-69 στην ομαδική έκδοση "Οδός Ποιητών" της ομάδας λόγου και τέχνης Ale Amoroza, της οποίας είναι μέλος, (εκδόσεις Μαλλιάρη) και στις σελίδες 12-13 της ομαδική έκδοσης της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού του Δήμου Θερμαϊκού "Δεσμοί Λόγου & Υπόσχεσης" (εκδόσεις Μαλλιάρη) σε συνεργασία με την Ale Amoroza. Δεν έχει εκδώσει καμία ατομική ποιητική συλλογή ή άλλο λογοτεχνικό είδος μέχρι σήμερα.       

     Ερασιτεχνικά ασχολείται με τη ξυλογλυπτική  και τις μικροκατασκευές συμμετέχοντας σε ομαδικές εκθέσεις εικαστικών της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού των Δήμων Θεσσαλονίκης, Θερμαϊκού, Θάσου  και Μίκρας καθώς και της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

     Συμμετέχει ενεργά σε διαδικτυακούς λογοτεχνικούς χώρους με τα ψευδώνυμα papaver, Eugvog, kanella16 κι 'Ασπρη Παπαρούνα.
---------------------------------------------------------------------------------------------

           Ρίζα

Ρίζα,

αρχική μου σύλληψη σ' αποζητώ

στις εξορύξεις οδοποιητικών μηχανημάτων,

δρυός ή ελάτης απομεινάρι,

που ξεφυτρώνεις στις διακλάσεις

αιώνιων γεωλογικών σχηματισμών.

Δεν είσαι συ.

Στα πρανή αδιάβατων δασών

Ερυθρελάτου

κάτω από τις βελονόμορφες κουρτίνες

σε ψάχνω,

μα συ κρύβεσαι σε δρυάδων μονοπάτια,

πίσω απ' του καταρράκτη

τις λεπιδόμορφες σταγόνες.

Δεν είσαι κει.

Σ' αναζητώ στου δάσους της οξυάς αντίλαλους,

στα μονοπάτια που ακουμπούν

πρωτόπλαστων τα ίχνη,

στους μαιανδρισμούς της πορείας τους,

σε κορμούς που τριβελίζουν δρυοκολάπτες,

σε σκίουρων ξεφλουδίσματα καρπών,

σε αετών ξαποστάσματα στα ξέφωτα.

Δεν είσαι ούτε κει,

που καταρράκτες παγώνουν τη ροή τους.

Αχ! Πώς μου χαρίζεσαι!

Στην αγέρωχη κορμοστασιά της οξυάς,

αμαρκάριστη απ' την υλοτομία,

στην υπόγεια κελαρυσιά νερού

που δεν αναβλύζει,

στη θαμμένη σου υπόσταση

που φαγώνει τους ρόζους.

Εκεί μου χαρίζεσαι!

Ε!Ε!Ε! σκορπάνε οι αντίλαλοι

στων δέντρων τις κουφάλες πισωγυρίζουν,

ανακυκλώνονται,

σε παχιές φθινοπωρινές φυλλωσιές,

σ' ανοιξιάτικες αλπικές ανθοφορίες.

Σε συλλέγω.

Σα τ' αγριομελίσσι που με καπνό

οι πομάκοι παγιδεύουν,

σα τα γερτά στελέχη που ξυλεύουν,

με περιμένεις να σε συλλέξω...

Αιώνες ψάχνεις εμένα

τη Ζωή να σου σκαλίσω... 

Σκισμένοι Χαρταετοί

Πέρασε ανεπιστρεπτί

της εφηβείας η ανάμνηση

κι αυτό που ως αναβίωση

ελπίσαμε,          

της λήθης σέρνει το καρότσι,

πορεύεται

με της ωριμότητας πατίνια.

Καμιά κυκλικότητα πια

δεν έχουν οι χοροί μας

κι ας νομίσαμε,

πως νέα μέλη

θα πιάσουν το μαντήλι,

αντοχής λεβέντισσας

σκαρώνοντας φιγούρες.

Από τούδε

δε θα μπορούμε πια

πολύχρωμο

τον αητό μας να πετάξουμε

-τα ζύγια του κοπήκαν ξαφνικά.

Κι εμείς

της αναβίωσης χαρταετού

οι εραστές,

εφημερίδες ψαλιδίζουμε

ισορροπώντας την ουρά του

που βουτάει με φόρα.

Έλα ξανά υπόσχεση

στου κύκλου μας το γύρισμα,

ότι λίγη ακόμα

μας απόμεινε η αντοχή

ταχιά θα πιάσει

της ερημιάς μας ο Βαρδάρης

χαρταετούς εξακοντίζοντας

σ' ηλεκτροφόρα σύρματα... 

Δάκρυ Κωνσταντινάτο

Δάκρυ πολύτιμο Κωνσταντινάτο,

λέξεων ναυάγιο ανέκφραστων,

σχεδία,

που απ' τα μάτια σου ξεβράστηκε.

Κι εγώ ναυαγός,

σινιάλα κάνοντας απελπισμένα

σε διερχόμενα καράβια,

με καπνό φωτιάς που τρεμοσβήνει,

τους ναύτες διακρίνω

μ' απάθεια στους ώμους

τα κιάλια ν' ακουμπούν,

στυλώνοντας

το βλέμμα μεσοπέλαγα.

Δάκρυ πολύτιμο Κωνσταντινάτο,

κυρτό κάτοπτρο στα χέρια ναυαγού,

τη νέα του χρήση αναγνωρίζει:

ηλιαχτίδες,

στα μάτια των ναυτών

αντανακλώντας,

που το κύμα τους πιτσίλισε