Χαμήλωσε στο χώμα, μύρισε! Το χώμα δεν έχει μυρωδιά κι η θάλασσα χρώμα. Συμφωνία από παλιά μεταξύ της Ζωής και του Θανάτου. Από κορφή βουνού αγναντέψανε και μοιράσανε ό,τι βλέπανε. Στην αρχή η Ζωή τα είχε όλα˙ μυρωδιές, άνθη, χρώματα. Από το χώμα ανάβλυζε άρωμα μυθικό τη μέρα και χιλιανθών το απόβραδο! Η θάλασσα είχε ένα χρώμα, που μόνο οι θεοί και οι γέροι θαλασσοπόροι λένε ότι μπορούν να στο μαρτυρήσουν. Έτσι, η Ζωή φάνταζε σε όλους με τσαμπιά σταφύλια στα μαλλιά, με παιδιά στην αγκαλιά, με λουλούδια στους καρπούς και στους αστραγάλους. Γελάστηκε ο Θάνατος κι απέμεινε να φέρνει αρρώστια, απειλή και λήθη.

     Δεν πέρασε καιρός κι ο Θάνατος τραγούδησε το παράπονό του. Στάθηκαν τα νερά και τα ροδάνθη, αετόπουλα που μόλις είχαν μάθει να κουμαντάρουν τον άνεμο φτερούγισαν προς το μέρος του κι οι πιο σοφοί εκλιπαρούσαν τη Ζωή να τον δικαιώσει.

 -"Τί ζητάς;" ρώτησε αυτή το Θάνατο.

 -"Δε ζητώ πολλά, μονάχα λίγες ομορφιές να δοθούν και στη δική μου γη, να τις καρτερούν οι θνητοί: θέλω τη μυρωδιά του χώματος και το χρώμα της θάλασσας".

     Τούτα αποκρίθηκε, τούτα του δοθήκανε. Έτσι, στη μεριά της Ζωής, το χώμα παίρνει τη μυρωδιά από αυτό που το νοθεύει κι η θάλασσα το χρώμα της από τη διάθεση του ουρανού.

     Μύρισε το κρασί στο χώμα! Πάντα να εμπιστεύεσαι το χώμα του τόπου που ξένη φτάνεις. Να θυμάσαι! Το χώμα, που ηλιασμένο αίμα έχει ρουφήξει, βρωμά σαν το, από χρόνια, κλειστό σπίτι!

     Το δάκρυ να προσέχεις! Το δάκρυ χαράσσει τη γη όπου πέφτει, όπως το πυρωμένο σίδερο την κουρεμένη σάρκα. Και τούτο για να βλέπουν οι κατοπινές γενιές τις χαρακιές και να προσέχουνε τις κακοτοπιές ή να γοργοπερπατούν να προλάβουν τη γιορτή. Γιατί δεν είναι όλα τα δάκρυα, μόνο λύπης ή χαράς, μα όλα τα δάκρυα -του μωρού, του ενήλικα, του μελλοθάνατου- μετουσιώνουν ανθρώπινες στιγμές σε υγρό στοιχείο. Αφού φανερωθούν και το κοκκινισμένο μάγουλο δροσίσουν, αφήνονται στο χώμα να πέσουν λες κι έπρεπε εκεί να επιστρέψουν.

     Το γέλιο δεν είναι όμοιο. Το γέλιο ξεχύνεται από τα βάθη μας, σκορπά και χάνεται, ήχος κι αντίλαλος, όχι πιο πέρα από τα όρια της γειτονιάς. Μα το δάκρυ... 'Αρωμα  δεν του ταιριάζει, το δάκρυ δεν είναι λουλούδι αλλά πηγαιμός με καρπό, με σταυρό και άλλο δάκρυ.

     Τώρα που λαλήσαμε καλά για το χώμα κι έμαθες, ανασηκώσου και κοίτα την παλάμη σου! Κι αυτή μια υπερυψωμένη γης είναι και την δική της αλήθεια φλυαρεί σε κάθε αφορμή!