ΕΠΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

    Στο Λίγο Των Περιστάσεων

Στα δειλά σκιρτήματα μιας σκέψης, που αντιφάσκει

υπακούω.

Με τη γλώσσα πότε εχθρό και πότε σύμμαχο.

Πάντα όμως με το τίμημα ανυπεράσπιστο.

Τι κι αν ο ρόλος που υποδύομαι

κάνει λαμπερή τη συνήθεια

Τα προσωπεία δεν απολαμβάνουν τέρψης

μα μήτε κι ενοχής

Κι ο ουρανός διχασμένος

Με τέτοια διλήμματα

αναδιπλώνει τα γκρίζα του

στα ετοιμόρροπα σύννεφα

κι εκτοξεύει γαλάζιες ριπές αυταπάτης

Κορδώνεται η ψυχή και ξεγλυστρά,

μα την ελευθερία πρέπει να την αντέχεις,

ειδάλλως εξατμίζεται

και τρομαγμένος τρέχεις να χωθείς στο ρόλο

Την αθωότητά μου στρέφω αλεξίσφαιρη

στα επαναλαμβανόμενα πυρά της εμπειρίας

Προστασία που δε μου μέλλεται

Στη μνήμη μιας νιότης καθ' υπόδειξιν

αφιερώθηκε τούτος ο βραχύς συλλογισμός

κι ας με συγχωρήσουν οι Κυριακές

που κρατώ σιγή με τόση εχεμύθεια
                                                                                     20/6/'06

          Ναϊάδες

Τις είδα πάλι τις ξωτικές

εκεί στη μαύρη λίμνη

σε ξέφρενο χορό ν' αφήνονται

με τους απανταχού απόντες,

στα φυλαγμένα ιερά των μυστικών πηγών

Μ' ένα άηχο πάφλασμα ανεπαίσθητο σχεδόν

σε μέθη πρόωρου βαπτίσματος

οι αρμονικές της δόνησής τους

επιφανειακά μεταβληθήκανε και χάθηκαν,

κύκλους διαγράφοντας ερωτικής ακολουθίας

Ομόκεντρα αρμενίσανε τη νύχτα τους μ' ανήσυχα

μέχρι τις ακανθώδεις όχθες του συνειδητού

Με τα αιθέρια κάλλη τους, τα άμορφα,

ανήλθαν αλαλάζοντας στο ένα φως του φεγγαριού

'Ατρωτες μοιάζανε, σαν την πορεία του αναπόφευκτου

σε τροχιά ελεγχόμενου κινδύνου

Δεν είναι βλασφημία στους ανθρώπους

να στέλνουν οι Θεοί τέτοιες προκλήσεις;

με τη μορφή οπτασίας υδάτινης και πόθου σκοτεινού

και να περιφρονούν κατόπιν αυτούς που ενέδωσαν

βυθίζοντας στα σπλάγχνα τους μεγαλειώδη τρέλα

και τόση, τόση ακούσια φυγή

απ' τις θνητές μα κι αναγκαίες δυνατότητες

Κι αν γεννηθήκανε ήρωες από κείνες τις ενώσεις

ή ποιητές ή και σοφοί ακόμα

ήτανε μήπως του θανάτου εξαιρετέοι;

Μη μου μιλάτε πια... ξημέρωσε

Αυτές στα μαύρα βάθη τους χαθήκανε

και μ' άφησαν εδώ μονάχο περιβόλι.

Αυτάρκες μεν, αλλά χωρίς πρωτόπλαστους,

χωρίς καμιά, καμιάν αμφιβολία

Δίχως ανάγκη πια για επανάσταση

χωρίς καν έρημο μα ούτε κι ερμηνεία.
                                                                               30/5/'07

   Όταν Εγώ Αγαπώ

Γιατί όταν εγώ αγαπώ

κρατιέμαι απ' το φεγγάρι

και τραμπαλίζομαι

Μέχρι η ζάλη μου

το αίμα σου να νιώσει ζεστό,

να ρέει κάτω απ' τα χλωμά πατήματά μου

Γιατί όταν εγώ αγαπώ

απροστάτευτο βρέφος γεννιέμαι

ξανά και ξανά

όταν εγώ αγαπώ...
                                                                          Ιούνιος '06

    Δαγκώνουν

Οι λέξεις μου ανήμερα θεριά

Μες στης ψυχής μου το κλουβί

σε πανδαιμόνιο

Δαγκώνουν με μανία τα τοιχώματα

Δαγκώνουν η μια την άλλη ανελέητα

Δαγκώνουν της φυγής μου το σφυγμό

Ποιός είπε πως αναίμακτα κυλούν

κι ότι χαρίζονται στα ποιήματα;
Απλά, είναι χορτάτες από αίμα

και λουφάζουν
                                                                                22/7/'07

        Σίγμα Όπως Σκιά

Δε με λυπάμαι περισσότερο απ' όσο με φοβάμαι

διαπιστώνω με ατάραχη ηρεμία κι αγρυπνώ

Έσω έτοιμος κι ο αποψινός φόνος θα λάμψει

στην ωχρή όψη της νύχτας, πυγολαμπίδες από νέον

τα μάτια των γεννημένων αδιάφορων

Τα συνθήματα στους τοίχους συντροφεύουν την τρέλα μου

γλείφοντας τα δάχτυλα της απόγνωσης

Ένας πράσινος βάτραχος με μανία καταδίωξης

παριστάνει τον ανήξερο, κρυμμένος στα φυλλώματα

περσινής άνοιξης.

Τα αποβράσματα των σκοταδιών σουλατσάρουν

επιδεικνύοντας τα γελοία τους ενδύματα, -αισθήματα με lifestyle-

Σε οκνηρές διαθέσεις, κάτι δεκαοχτούρες τσιμπολογάνε

ρετάλια χρόνου πεταμένου στ' αναίσθητα πεζοδρόμια

Ασυναίσθητα σφίγγω το μαχαίρι στην κόψη του

Με ματώνω και ζω

Αποχαιρετιστήριες συμβουλές: να μου προσέχεις το βασιλικό

-το καθήκον πάνω απ' όλα- με φοβάται ο βασιλικός

πίνει, πίνει με τίποτε δεν ξεδιψάει, άστον να ξεραθεί, να μάθει

Ανάσκελα κοιμάται η νύχτα, ροχαλίζοντας στ' αφτιά των ονείρων μου

Κι εγώ ξαγρυπνώ κι εσύ λείπεις, μα δεν παραλείπεις

να μου το θυμίζεις. Όλα τ' αγάλματα των πάρκων

παίρνουν τη μορφή σου -φρίκη- καθώς βολτάρω από νύχτα σε νύχτα

Μα δε θα της κάνω τη χάρη να κοιμηθώ απόψε.

Εκκρεμώ των διαθέσεων μου και σαν άλλος Τειρεσίας

μαντεύω τις κουλουριασμένες ιερόδουλες σκέψεις σου.

Ξένη μου είναι τόση πραγματικότητα.

Θα βουτήξω πάλι τη μνήμη μου στις αλκοολούχες

αποχρώσεις μωβ και γαλάζιων εθισμών.

Έτσι και το φυτίλι, ένα μήκος ως τα χαράματα έχει

να σκάσει η νύχτα και να με περιλούσει φως.

Να φοβηθώ, να τρέξω πάλι πίσω, και με βιασύνη να φορέσω

τον ευπρεπή μου ρόλο στον καθημερινό μου εαυτό.

Καλογυαλισμένος, έτοιμος και σε πλήρη εξάρτυση

θα κατηφορίσει στο γραφείο

Σιγά-σιγά, στα μουλωχτά, στο επόμενο ξέσπασμα θα σε συναντήσω

Σίγμα.............. όπως σκιά

Καλημέρα σας
                                                                                 23/8/'07
   Σαρωτική Αδράνεια

Ω, με γεια την αναχώρηση, ευχήθηκα

και βγήκες

Μερικός από την πόρτα

λίγος από τα θαύματα

κι ο υπόλοιπος κανονικά -από τα κατακάθια

Ώριμα στο φλιτζάνι

("Αρμένικη Αναχώρηση" Κ. Δημουλά)

Δε παίρνεις από λόγια

δε σε τρομάζει η παρακμή

Χρόνια τώρα τσακίζομαι στα μάτια σου

σκορπίζοντας τον εαυτό μου

εδώ κι εκεί

βορρά στο χρόνο, που ανηλεώς με επισκέπτεται

Κι εσύ να με κοιτάς

μες απ' τα μάτια κείνης της φωτογραφίας

χαμόγελο του '95

Ματιά εγκλωβισμένη σε διαρκή νεότητα

Χάνομαι στην ερημιά των πολυσύχναστων δρόμων

να σμιλεύω τις αντιστάσεις μου, αθέατη

Χαρίζω το γέλιο μου σε όνειρα ξένα

και τη συμπόνια μου σε φίλια δράματα

Κωφεύω μέσα κι έξω απ' την αλλαγή μου

Ανατρέπω τα μισόφωτα σε μισοσκόταδα

και μετρώ τα σημάδια μου στις ατέλειες

των παραμορφωμένων μου σχημάτων

Κανείς δε μ' αγάπησε όπως εσύ

Τόσο επίμονα, τόσο ακραία

σε τόσην έκταση αφής
Δεν έχω άλλους όρκους να πατήσω

Σήμερα που η ακινησία έχει την τιμητική της

διαβάζω τη σιωπή μου

σαν άγνωστη λέξη

Τίποτε δε θα μας χωρίσει

αφού τίποτε πια δε μας ενώνει

Ευτυχώς για τα λόγια, που δεν ειπώθηκαν

και θανατώθηκαν αφόρετα

Ευτυχώς, που δεν έφτιαξα όρια στα όνειρα

και φράχτες στους γκρεμούς μου

Ευτυχώς, που ακόμα μπορώ

να σε βλέπω να γερνάς ταλαντευόμενος

Θα θωρακίσω την επαύριον με τη θλίψη μου

Στα στεγανά της απουσίας

παρελθόν δεν εισβάλλει, ούτε μέλλον

Μην έρθεις.
                                                                         30/10/'07

  Με Υλικά Διαλογής

Βαρύ, λίγο υγρό

κι από σαράκι μισοφαγωμένο

Και να σου γράφω λέει, στη γλώσσα της αφής

Πριν από κείνη την επίμονη βραδιά

που ματαιοπονούσαν οι γραμματικές

για φθόγγους ακατάληπτους και παθιασμένους

γεμάτους γοερά φωνήεντα που σίγησαν

Πόσο πιο δεκτική θα ήταν τότε η λιτότης

και πόσο έντεχνη η κάθε μουντζαλιά

Στην άκρη οι σημειώσεις χαμογελαστά

θα εξείχαν της αγάπης μου

Μα... όχι

Αυτό δεν κάνει μουσική

ούτε λογοροή στην αγωνία του ειρμού

Έπειτα, θέλει δύναμη

να παραμένει ανυπότακτος ο λόγος

ακόμα κι όταν δεν τυγχάνει εύνοιας

Το εκκρεμές νόημα

άθυρμα των παθών μου

κοστίζει περισσότερο σε βάσανα

απ’ ότι μία σκέψη συμπαγής

Και τι πανηγύρια επιθέτων σου χαλάλισα

και τι στριμώγματα εικόνων

Ηφαίστεια παροξυσμού λατρείας

στο ανεξήγητο που με προσκάλεσες

Επιβάλλεται να γνωρίζει ο κάθε στίχος

το διπλανό του άνθρωπο

'Ασε το αχ, ποτέ στο τέλος πλέον

Mη μένει άδικα η στενοχώρια στο χαρτί

Ένα συνηθισμένο συννεφάκι διορθωτικής βροχής

θα ευνοούσε κάλλιστα την αλλαγή των διαθέσεων

και τη διάχυσή τους στο χάος της συνέχειας

Ακόμα κι αν παρέμβαινα με τόλμη

και πάθος, στην απάθεια των λέξεων

θα έβρισκαν τη θέση τους, αργά μα σίγουρα

και ο πληθυντικός, και η προσφώνηση, κι η απορία

Μα τώρα, σε μια σκέψη σύγχυση

έχω μονάχα πλήκτρα κι ένα ιριδίζον φέγγος

-ύπουλο τεχνολογικά-

που κάνει προσιτό το κάθε τέχνασμα

σβήνοντας τα σημάδια της αμφιβολίας

Ξεκινώ με μια λέξη που μαγνητίζει τα κενά

και γύρω της μαζεύει άλλες

Κι αν είναι ακατάλληλες

Λέω, υπομονή, η σκέψη διορθώνεται

ποτέ η λέξη

Κι εύκολα όλ' αλλάζουν

με αγνοούμενη τη θέση, τη σχέση ή τα σχέδια

Δεν έχω γομολάστιχα για μαλακή γραφή

Σημάδια από σβήσιμο

γεμίζουν το χαρτί μου τραύματα

Ουλές από αναίμακτη σιγή

και μυστικά που δε θελήσανε

ποτέ να ειπωθούνε

'Aστο λοιπόν...

Τα λέμε πάλι

σε μια πιο θορυβώδη μπόρα
                                                                        17/6/'08