* Η νίκη στην Τουρκία αλλά κυρίως η εμφάνιση της Εθνικής γέννησε αισιοδοξία
για την παρουσία της στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας
Η πληρωμένη απάντηση του κ. Ρεχάγκελ
Η μεγάλη επιστροφή του γερμανού κόουτς και των ελλήνων διεθνών ποδοσφαιριστών
που προκρίθηκαν με το σπαθί τους στα τελικά του Euro 2008 και έδειξανικανοί να
υπερασπιστούν με αξιώσεις τον τίτλο των πρωταθλητών Ευρώπης
Ι. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
Ουκ ολίγες φορές ο κ. Οτο Ρεχάγκελ έχει βγάλει στη φόρα... άπλυτα
της φυλής μας, λέγοντας ότι «μεθάμε εύκολα με τη νίκη και ταυτίζουμε
αλόγιστα την ήττα με τον θάνατο». Την ώρα που οι Ελληνες είχαν ανεβεί στον
Ολυμπο για να γιορτάσουν τον ποδοσφαιρικό θρίαμβο στο «Αλί Σαμί Γεν» και οι
Τούρκοι θρηνούσαν την «ιστορική εθνική αποτυχία» τους, ο γερμανός
προπονητής της ελληνικής ομάδας οραματιζόταν το μέλλον, παραβιάζοντας ακόμη
και την πάγια αρχή του ότι «η δόξα διαρκεί ως το επόμενο παιχνίδι». Ενώ
είχε την ευκαιρία να ευλογήσει τα γένια του λέγοντας πέντε κουβέντες παραπάνω
για την εντυπωσιακή εμφάνιση της Εθνικής και τη μοναδική εκτός έδρας νίκη επί
της Τουρκίας έπειτα από 55 χρόνια(!), ούτε πέρασε από το μυαλό του να
απαντήσει, έστω, στον πρώην υφυπουργό Απασχόλησης κ. Γεράσιμο
Γιακουμάτο, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει ΚΑΠΗ την ομάδα του Γερμανού μετά
την εντός έδρας βαριά ήττα (1-4) από την Τουρκία. Αλλωστε ο κόουτς Ρεχάγκελ
και τα... ΚΑΠΗ του είχαν δώσει πληρωμένη απάντηση όχι με λόγια αλλά με έργα
μέσα στα γήπεδα. Ο «χερ Οτο» αρκέστηκε να επισημάνει ότι πρέπει «να
βελτιώσουμε το επιθετικό μας παιχνίδι και να παίξουμε καλύτερα στις
αντεπιθέσεις». Εν ολίγοις ο 69χρονος κ. Ρεχάγκελ δεν (μας) παραδίδει μόνο
ποδοσφαιρικά μαθήματα. Και στις νίκες και στις ήττες δεν σταματάει να
επαναλαμβάνει ότι ο αθλητισμός διδάσκει έντιμα να νικάς και με αξιοπρέπεια να
χάνεις. «Το ποδόσφαιρο είναι όπως η ζωή, στην οποία δεν υπάρχει
υποκατάστατο της εμπειρίας. Οι νεαροί παίκτες κάποια στιγμή βρίσκουν
τον ρόλο τους, αλλά η ραχοκοκαλιά της ομάδας αποτελείται πάντα από
έμπειρους ποδοσφαιριστές» είχε δηλώσει το 2006. Και επειδή ο κ.
Γιακουμάτος δυσκολευόταν να το καταλάβει υποστηρίζοντας μετά την ήττα από την
Τουρκία ότι «πληρώνουμε έναν Γερμανό για να χρησιμοποιεί τα ΚΑΠΗ και με τα
ΚΑΠΗ δεν κερδίζεις αγώνες», ο κ. Ρεχάγκελ έκλεισε την κουβέντα για τα
αίτια της αποτυχίας σε εκείνο το ματς λέγοντας ότι «θα πρέπει να χωνέψουμε
την ήττα και να συνεχίσουμε όπως είμαστε τώρα με το σύνολο που έχουμε».
Και στην πορεία - εκ του αποτελέσματος - δικαιώθηκε!
«Αυτό είναι» μοιάζει να επαινεί ο κ. Οτο Ρεχάγκελ (επάνω) τους παίκτες και
τους συνεργάτες του οι οποίοι έστησαν τρελό χορό στο κέντρο του «Αλί Σαμί Γεν»
για την ιστορική - πρώτη ύστερα από 55 χρόνια - νίκη επί της Τουρκίας που
σφράγισε το εισιτήριο της πρόκρισης στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
Αν δεν είχε προηγηθεί η βαριά ήττα από την Τουρκία στο «Γ. Καραϊσκάκης»
ενδεχομένως να μην ακολουθούσε η εξαιρετική εμφάνιση της Εθνικής στην
Κωνσταντινούπολη. «Η ήττα προκαλεί σκέψη, αναθεώρηση,
περισυλλογή» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο «βασιλιάς Οθων» του
ελληνικού ποδοσφαίρου βλέποντας στις 24 Μαρτίου 2007 την ομάδα του να
παραπαίει, έκρινε ότι ήρθε η στιγμή να εμπιστευτεί περισσότερο κάποιους από τη
νέα γενιά των ελλήνων παικτών που ωρίμασαν παίζοντας στα κορυφαία πρωταθλήματα
της Ευρώπης και στις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας.
Θα μπορούσε να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα. Μετά τον αποκλεισμό από την τελική
φάση του Μουντιάλ του 2006. Ισως το 2005 έπειτα από τις μετριότατες εμφανίσεις
στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Συνέχιζε όμως να εμπιστεύεται τους παίκτες με τους
οποίους κατέκτησε τη μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του (το Euro 2004) -
ακόμη και όταν κάποιοι δεν αγωνίζονταν καν στην ομάδα τους -, πιστός στην αρχή
που είχε διατυπώσει όταν εργαζόταν στη Βέρντερ Βρέμης και σύμφωνα με την οποία
«ο ώριμος παίκτης έχει πολλά πλεονεκτήματα, καθώς γνωρίζει όλα τα
κόλπα, ξέρει καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει».
* Αλλαξε ρότα από τη Μάλτα
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική ομάδα δεν δίδαξε ποδόσφαιρο στη μετά Euro 2004
εποχή. Από τα 36 παιχνίδια που έδωσε ως την περασμένη Τετάρτη, σε ελάχιστα
έδειξε την πειθαρχία, το πείσμα και την εκρηκτικότητα που παρουσίασε - ίσως
και γι' αυτό αιφνιδίασε - στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Σωματικά και ψυχολογικά
έδειξε ανέτοιμη να διαχειριστεί την επόμενη ημέρα. Δυσκολευόταν ακόμη και στα
(θεωρητικά) εύκολα. Η κατάσταση χειροτέρεψε με την αποχώρηση του αρχηγού της
Θοδωρή Ζαγοράκη, του ηγέτη της εντός και εκτός γηπέδου. Οι περισσότεροι
παίκτες εξαντλημένοι από τα συνεχή παιχνίδια έμειναν από δυνάμεις, ενώ ο
Αντώνης Νικοπολίδης έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του στην εντός
έδρας ήττα από την Τουρκία.
Η αλλαγή πορείας ξεκίνησε από το παιχνίδι με τη Μάλτα. Κατ' αρχάς ο κ. Οτο
Ρεχάγκελ δεν ρίσκαρε μια δεύτερη διαδοχική ήττα και γι' αυτό χρησιμοποίησε
στη Βαλέτα τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αλλά και έξι νέα πρόσωπα στην
ενδεκάδα. Από το αμέσως επόμενο παιχνίδι με την Ουγγαρία καθιέρωσε το
«γερμανικό» επιθετικό σχήμα με τους Γιάννη Αμανατίδη, Φάνη Γκέκα
και Αγγελο Χαριστέα. Ο Κώστας Χαλκιάς άρχισε να ξεκουράζει
τον Νικοπολίδη κάτω από τα δοκάρια, ο Σωτήρης Κυργιάκος με τον
Παρασκευά Αντζα να δίνουν λύσεις στο κέντρο της άμυνας (ο πρώτος και
στο σκοράρισμα), οι Βασίλης Τοροσίδης, Γιούρκας Σεϊταρίδης,
Χρήστος Πατσατζόγλου να ανεβάζουν στροφές από τα πλάγια και οι έμπειροι
Αγγελος Μπασινάς, Γιώργος Καραγκούνης, Κώστας Κατσουράνης
να ξαναβρίσκουν τον καλό εαυτό τους και να αποτελούν εγγύηση στη μεσαία
γραμμή. Κοντά σε αυτούς ο σκόρερ από τον πάγκο Νίκος Λυμπερόπουλος, ο
έμπειρος Στέλιος Γιαννακόπουλος και ο φρέσκος Γιώργος Σαμαράς.
* Δεν υπάρχουν πλέον φόβητρα
Οι νέοι διεθνείς άρχισαν να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του «χερ Οτο», ο οποίος
παρεμπιπτόντως κάποια στιγμή είχε αρχίσει να φοβάται για το μέλλον της Εθνικής
δηλώνοντας ότι «αν στα επόμενα πέντε - έξι χρόνια δεν βγάλουμε μια νέα
γενιά παικτών υψηλής ποιότητας, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να
παραλάβουν τη σκυτάλη, το Euro 2004 θα καταλήξει μια επιτυχία χωρίς
επανάληψη».
Η εμφάνιση της ελληνικής ομάδας στην Κωνσταντινούπολη δεν επισφράγισε απλά την
πρόκριση στην τελική φάση του Euro 2008 που θα διεξαχθεί το καλοκαίρι (σέντρα
στις 7 Ιουνίου) στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Γέννησε την
αισιόδοξη εντύπωση ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 μπορεί να υπερασπιστεί
με αξιώσεις το στέμμα της. Ιδιαίτερα αν συνυπολογιστεί ότι αυτή τη στιγμή δεν
διαφαίνονται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα εθνικές ομάδες-φόβητρα...
Ποτέ στο παρελθόν - και δη επί των ημερών του κ. Ρεχάγκελ - η Εθνική ανδρών
δεν έπαιξε τόσο επιθετικά σε εκτός έδρας παιχνίδι και δεν δημιούργησε τόσες
πολλές ευκαιρίες όσες την περασμένη Τετάρτη στην Πόλη. Παραμονές του Euro 2008
οι έλληνες διεθνείς έβαλαν τον πήχη των απαιτήσεων ψηλά: ότι στα γήπεδα της
Αυστρίας και της Ελβετίας δεν θα πάνε για τουρισμό. Ούτε θα είναι ανέτοιμοι
και κατάκοποι όπως στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2005. Εναντίον της Τουρκίας
απέδειξαν ότι μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο τους φέρει
στον όμιλο η κλήρωση της 2ας Δεκεμβρίου.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα παραδοθούν αμαχητί, άλλωστε οι αποστάσεις έχουν
μικρύνει. Φαβορί δεν υπάρχουν σε κανέναν αγώνα. Οι Αγγλοι κινδυνεύουν σοβαρά
να χάσουν την πρόκριση από τη Ρωσία και την Κροατία. Οι Σκωτσέζοι απειλούν να
αφήσουν εκτός διοργάνωσης μία από τις φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006,
την Ιταλία ή τη Γαλλία. Η Ολλανδία και η Ισπανία παλεύουν ακόμη για να
προκριθούν.
* Το τερπνόν μετά του ωφελίμου
Επιπλέον όλες αυτές οι ομάδες στα τέλη Μαΐου 2008 θα στελεχωθούν επί το
πλείστον από ποδοσφαιριστές που θα έχουν κοπιάσει πολύ με τους συλλόγους τους
στα ευρωπαϊκά Κύπελλα (Τσάμπιονς Λιγκ και UEFA) και στα εθνικά πρωταθλήματα τη
στιγμή που το ελληνικό ολοκληρώνεται στις 13 Απριλίου και τα πλέι οφ στις
αρχές Μαΐου. Αν δεν υπάρξουν απρόβλεπτοι τραυματισμοί και ειδικότερα σε
παίκτες οι οποίοι στελεχώνουν τη μεσαία γραμμή, ο «χερ Οτο» μπορεί να αρχίσει
να κάνει τα κουμάντα του για το πώς η Εθνική θα φτάσει (πάλι) όσο ψηλότερα
γίνεται. Αυτή τη φορά μάλιστα παίζοντας όχι «παλιομοδίτικα», «συντηρητικά» ή
και «καταστροφικά», όπως τον κατηγορούσαν οι αντίπαλοί του στο Euro 2004, αλλά
μοντέρνα, δημιουργικά, ολοκληρωτικά, με συνεχές πρέσινγκ και τρεις
επιθετικούς, όπως αποφεύγουν να παίξουν υπερδυνάμεις σαν την Ιταλία, την
Ισπανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία...
Στο «Αλί Σαμί Γεν» η ελληνική ομάδα λανσάρισε έναν τρόπο παιχνιδιού που σε
καθήλωνε στην τηλεόραση. Ο αντίπαλος φάνηκε μικρός - όχι μόνο επειδή η Εθνική
Τουρκίας είναι σε φανερή κάμψη - αλλά και διότι το σύστημα του κόουτς Ρεχάγκελ
δεν του επέτρεψε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να απειλήσει. Οι αλλαγές που
έκανε ο γερμανός προπονητής στα μέσα του β' ημιχρόνου δεν έγιναν για να
ενισχυθεί η άμυνα και να εξασφαλιστεί η τιμητική (και βολική για την πρόκριση)
ισοπαλία. Στόχος ήταν να συνεχίσουν οι Τούρκοι να «χορεύουν» στον ίδιο γρήγορο
ρυθμό.
Η ομάδα του κ. Ρεχάγκελ δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιο επιθετικό
προσανατολισμό, γι' αυτό και ενθουσίασε τους έλληνες ποδοσφαιρόφιλους. Το
ζητούμενο είναι να έχει ανάλογη συνέχεια. Διότι ναι μεν, ειδικά στις μεγάλες
διεθνείς διοργανώσεις, πρωτίστως μετράει το αποτέλεσμα, αλλά ο κόσμος θέλει να
βλέπει και ωραία μπάλα. Τουτέστιν, το τερπνόν μετά του ωφελίμου...
