Toen ik een tijdje geleden de aankondiging van “Black Cherry”, de nieuwe TenNapel zag, was ik een beetje verrast. De cover deed me wat denken aan Pulp Fiction. Ik vroeg me af of dit de eerste TenNapel ging zijn waarin hij afstand zou doen van die geschifte bovennatuurlijke vertellingen waarvoor hij zo geroemd wordt.

Eenmaal dat het pakje van Sodacomics in mijn postbus zat kon ik niet wachten om eraan te beginnen. Het boek neemt aanvang met een redelijk overbodig voorwoord door Doug TenNapel, waarin hij het gebruik van vloekwoorden in dit gangsterverhaal ten opzichte van zijn christelijke fanbasis verantwoordt. Het verhaal begint echt als typische crime-noir à la Sin City. Het behandelt het wedervaren van Eddie Paretti, een typische mafia-gangster. Het zit hem de laatste tijd niet mee, zowel op het vlak van de liefde als dat van de financiën. Op een dag krijgt hij de kans om een enorme som geld te verdienen door een lijkenzak te stelen uit de vrieskast van zijn baas wat hij uiteindelijk doet en wat hem redelijk goed schijnt te lukken tot op het moment dat hij beseft wie er in de lijkenzak zit… Dan ontploft het verhaal in echte TenNapel-stijl : monsters, buitenaardse wezens, exorcistische rituelen, enz… doen hun intrede… Op dat moment was ik lichtjes ontgoocheld omdat de verhoopte stijlverandering er toch niet was gekomen. Uiteindelijk is het weer een typische TenNapel geworden met al zijn geniale gekte met dat verschil dat er een serieus deja-vu-gevoel opstak… Ik begon al te vrezen voor TenNapel-moeheid.

Wat voor mij dit verhaal toch de moeite waard maakte zijn de innerlijke demonen waarmee de hoofdpersoon en Black Cherry, het meisje waar hij van houdt, mee worstelen. Het is eigenlijk een crime-noir-verhaal geworden over thema’s als schuld, spijt, geloof, liefde en loutering van de ziel maar dan toevallig vol van griezelige wezens en geschifte situaties. Ook de dialogen behoren tot het beste wat TenNapel op papier gezet heeft. Deze zorgen voor de komische injectie. Als laatste zijn er de tekeningen zelf en nog nooit heeft de auteur zo vuil en smerig getekend als nu, wat wel passend is bij het gegeven.

Het moet er om doen dat de Fillbach Brothers met Maxwell Strangewell de beste TenNapel-achtige graphic novel van het jaar hebben uitgebracht. Doug zelf heeft hier een zeer goed boek maar zeker niet zijn beste werk afgeleverd.