Why do we sometimes get headaches when we eat ice cream?
The nerves at roof of the mouth overreact to the cold temperature of the ice cream and assume that the brain must need heating. To heat the brain blood vessels swell. This is what causes the ice cream headache or as I call it ‘brain freeze’. It is estimated that 30% of the population suffer from these headaches.
Ik ben een grote bewonderaar van het werk van Jeff Lemire. In 2005 bracht hij in eigen beheer “Lost Dogs” uit en een paar maanden geleden publiceerde Top Shelf “Tales From The Farm”. Deze 2 boeken waren van zo’n hoog niveau dat ik toch een beetje bang was dat zijn nieuwste worp zou tegenvallen. “Ghost Stories” is het verhaal van Lou Lebeuf, die in de jaren 50 samen met zijn broer professioneel ijshockey heeft gespeeld. Het verhaal wordt verteld vanuit Lou’s oogpunt en dit in de herfst van zijn leven. Hij leeft in eenzaamheid op de boerderij wat gezien zijn leeftijd en het feit dat hij doof is wel moeilijker wordt. Geplaagd door zijn herinneringen en de keuzes die hij in zijn leven gemaakt heeft wordt het voor hem langzaam aan moeilijker om onderscheid te maken tussen zijn verleden en het heden.
Opnieuw biedt Jeff Lemire een perfect huwelijk tussen zijn unieke tekenkunst en een sterk verhaal. Hij bezit de gave om met simpele lijnen stil verdriet, verlangen en frustraties neer te zetten. De manier hoe Lou in het verhaal in en uit zijn herinneringen wegglijdt is echt op een briljante manier gedaan. Hoewel het verhaal niet echt uitblinkt in positivisme leidt de auteur ons naar een perfect einde. Het is ook een ode aan Canada, ijshockey en zijn thuishaven Essex County.
Na 3 perfecte boeken heeft Lemire zijn groots talent bevestigd. Vol verlangen kijk ik uit naar zijn volgende : “The Country Nurse”, dat ergens in het begin van 2008 zal verschijnen.
AANRADER !!!
Deze historische foto van Bobby Orr diende als inspiratie voor een plaatje in het boek.
De laatste Ult. Spiderman-bundel “Ultimate Knights” was voor mij de bevestiging dat Bendis weer op het goede pad zit, na het redelijk fantastische “Clone Saga”. Meestal ben ik niet te vinden voor zo’n Team-Up-toestanden waarbij verschillende superhelden samenwerken of met elkaar in de clinch gaan (Ultimate Team-Up blijft het slechtste wat ik ooit van Bendis heb gelezen) maar hier werkt het gelukkig uitstekend . Daredevil wil een superteam samenstellen om nu voor eens en altijd komaf te maken met Wilson Fisk, ook gekend als Kingpin. Moon Knight maakt ook deel uit van dit team en het deed deugd dat zijn voorkomen een beetje is aangepast waardoor hij er iets minder afgeborsteld uitziet. Ook is zijn rol in dit verhaal mooi uitgewerkt. Natuurlijk zijn er ook de nodige verwikkelingen met Kitty Pryde, M.J. en May Parker. Het is pure fun om te lezen. Ultimate Spider-Man is terug één van de topreeksen van dit moment. YES !
Het laatste deeltje van deze bundel is tevens het afscheid van Mark Bagley als tekenaar en introduceert Stuart Immonen als opvolger. Een historisch feit want ik denk niet dat er ooit een ander team zo lang aan eenzelfde topserie heeft gewerkt (please correct me if I’m wrong). Het is geen gemakkelijke taak voor Immonen om in de voetsporen van Bagley te treden maar de tekeningen in het laatste deeltje beloven alvast veel goeds.
Muizen, ja we hebben het voor muizen tegenwoordig. Misschien is het omdat ik sinds een paar maanden een hyperactieve kat inhuis heb die niks liever doet dan Fetch spelen met haar muis. Kweet het niet maar na The Mice Templar hebben we nu ook de Hardcover van Mouse Guard, Fall 1152 in huis gehaald. En ik moet zeggen die muizen kunnen er wat van. De gelijkenis tussen de twee verhalen is op eerste zicht enorm. Beiden hebben ze muizen als hoofdrol, beiden worden ze aangevallen en duikt er een heldaftige muis uit het verleden om hen te helpen. Maar daar eindigt tochwel ge gelijkenis. De sfeer die Mice Templar uitstraalt is volledig anders dan in Mouse Guard.
In Mouse guard gaat het over de Guard, een eeuwen oude groep muizen die de steden tegen elk onheil moet beschermen. Als er aan het licht komt dat een van de muizen het stadsplan verkocht heeft aan een anonieme vijand gaan de poppen (of muizen) aan het dansen, en nee niet op de tafel. Deze indy comic is echt prachtig. Ik ga zeker het vervolg kopen Mouse Guard, Winter 1152. Maar ik ga toch wachten op de HardCover. Waarom? Ook al is Mouse Guard een goed en spannend verhaal, de single issues zijn me iets te kort en voelen echt bevredigend aan. Ik weet het, het klinkt raar. Maar omdat het een doorlopend verhaal is en het zo meeslepend is kan je echt niet wachten om het volgende nummer te lezen. Dit is echt een van de weinig comics waar ik enorm blij was dat ik in één ruk door kon lezen. En dat wil toch wel wat zeggen, denk ik.
Voor diegene die graag een fantasy verhaal lezen raad ik deze comic zeker aan. De tekeningen zijn stuk voor stuk prachtig en passen volledig bij het fantasy beeld dat rond zweeft in de comic. Een Must-Buy / Must-Read voor elke Comic fan. Op de officiele website van Mouse Guard kan je delen van de comic lezen.
Marc Guggenheim is een veelzijdige kerel. Vanaf 1991, na het beëindigen van zijn studies werkte hij eerst vijf jaar als advocaat en part-time-schrijver, daarna was hij schrijver en producer voor afleveringen van series waaronder “The Practice”, “Law & Order”, “CSI : Miami” en tussendoor durft hij ook te schrijven voor DC en Marvel met titels als Wolverine, The Punisher, Blade, The Flash… en over enkele weken verschijnen zijn eerste verhalen voor Amazing Spiderman.Een tijdje geleden verscheen de bundel van “Hyperion vs. Nighthawk”. De twee personages die het tegen mekaar opnemen komen voort uit de verhalen van “Supreme Power” en later “Squadron Supreme” waarvan de eerste softcover-bundel volgende maand verschijnt.Voor de niet-ingewijden : Hyperion is zo’n beetje Marvel’s Superman met dat verschil dat hij opgeleid werd door het leger en er nog steeds mee verbonden is. Nighthawk is dan weer de Marvel-versie van Batman maar dan zonder de vleermuisobsessie en met een donkere huidskleur.
Nighthawk raakt gefrustreerd over het feit dat er geen einde in zicht is met betrekking tot de genocide in Darfoer. Hij besluit in ware Punisher-stijl korte metten te maken met de Janjaweed-militia die, oogluikend toegestaan door de Soedanese regering, etnische zuiveringen verrichten. De Amerikaanse regering zendt Hyperion naar daar om hem te stoppen, niet wetend dat Nighthawk nog een paar verrassingen in petto heeft… Het verhaal staat op zichzelf maar bevat verwijzingen naar de eerste Squadron Supreme-bundel die niet nodig zijn om het verhaal te kunnen volgen.
Het is een zeer riskant en ambitieus project geweest van Guggenheim. Je hebt fictieve superhelden die zich in een reële crisissituatie bevinden. Dit is riskant omdat je het risico neemt het soedanese conflict te banaliseren. Maar Guggenheim is niet zonder voorbereiding te werk gegaan. Het 36 pagina’s tellend dossier, dat hij zelf ter voorbereiding heeft opgesteld, is ter inzage op zijn website en hierin kan je duidelijk lezen dat bepaalde verklaringen van getuigen als basis hebben gediend voor situaties in de uiteindelijke bundel. Het moet hem veel tijd gekost hebben om zo grondig te werk te gaan, zeer lovenswaardig, ook omdat al zijn inkomsten van deze strip integraal naar organisaties gaan die trachten de situatie in Darfoer te verbeteren. De afronding van het verhaal vond ik persoonlijk minder sterk met een zeer uitgesproken boodschap maar over het algemeen vond ik het zeer straf dat Guggenheim er in slaagt om de doorsnee-comics-lezer bewuster te doen worden van dit conflict. Om dit doel te bereiken werkt hij met duidelijke nuances (zoals de zowel actieve als passieve rol van de Amerikaanse regering) alsook met shockerende passages (zoals de vernietiging door militia van nederzettingen) Niet alleen qua inhoud maar ook qua vorm heeft de scenarist geëxperimenteerd. Zo zijn de vier deeltjes om beurten verteld vanuit een ander perspectief, 2 issues per personage. Ook is er serieus gespeeld met het tijdsverloop, het verhaal springt af en toe dagen, weken en soms maanden vooruit en achteruit, wat het geheel iets complexer maar daarvoor niet minder begrijpelijk maakt.
De voor mij onbekende tekenaar, Gulacy, levert zeer goed werk af, zeer realistisch getekend, te vergelijken met de Supreme Power-bundels (getekend door Gary Frank).
Ter conclusie : Deze bundel behoort niet tot het beste wat ik gelezen heb dit jaar maar het is een zeer lovenswaardig initiatief van Guggenheim en een waardevolle aanvulling aan het universum van Squadron Supreme.
Dit is het eerste deel van de “Essex County”-trilogie, waarvan elk deel een compleet verhaal bevat. Het tweede deel “Ghost Stories” zou rond deze periode moeten uitkomen.
“Tales From The Farm” is het verhaal van de tienjarige Lester die aan zijn oom, een landbouwer in Essex County, Canada, is toevertrouwd nadat zijn moeder is overleden aan kanker. Lester is een grote comics-liefhebber en soms tracht hij zelf een comic te tekenen. Het grootste deel van zijn vrije tijd spendeert hij echter dagdromend, verkleed als een superheld, terwijl hij opgaat in zijn fantasieën. Zijn oom weet niet hoe hij moet omgaan met deze jonge kerel. Lester is duidelijk getraumatiseerd wegens het wegvallen van zijn moeder en voelt zich erg geïsoleerd. Hij leert een voormalige ijshockey-ster kennen die een tankstation beheert en tussen die twee groeit een vriendschap.
Lemire’s tekenstijl is enorm origineel. De tekeningen, simpel maar doeltreffend, zwart geïnkt met grijze vegen, slagen erin om je vanaf pagina 1 te laten opgaan in deze trieste vertelling. Er zit enorm veel emotie in de simpele lijnen, zoveel dat ik er bijna een krop van in mijn keel kreeg.
Zelden heb ik een strip gelezen die me zo wist te ontroeren al deze. Jeff Lemire was een onbekende voor mij maar mag mij nu rekenen tot één van zijn grootste fans. Ondanks het feit dat dit niet zo’n dik boek is (ongeveer 100 pagina’s), is dit voor mij het beste wat ik dit jaar gelezen heb. 10 op 10 !
BeaucoupKevin[dot]com "Jeff Lemire's Essex County Volume 1: Tales From The Farm is one of the best books I read last year and I'm glad to see that it's finally coming out through a publisher that consistently brings interesting new talent to the fore. Lemire's going to go places and I'm glad to get to watch him rise. (Yes, I am totally trying to become back-cover bait with that, but it's legitimate praise. I think Lemire's a bright star in a cloudy, possibly-too-arty firmament.)”
Ray Olson, Booklist “Books like this are the reason alternative comics publishers such as Top Shelf exist. Lemire uses an utterly personal, idiosyncratic drawing style, rough but completely clear, that even just-off-mainstream publishers would insist on gussying up for publication. And the simple story's slice-of-life lyricism, sparked by magic realism, is way too arthouse-movie-ish for the mainstream. But lordy, does it work!"
Ik heb een nieuwe favoriet om te lezen. Mice Templar, een zalige nieuwe comic reeks dat zich afspeelt in de wereld van de muizen. Na de klassieker Maus en de soortgelijke comics Mouse Guard, krijgen we dus een nieuw knaagdier verhaal.
Mice Templar vertelt het verhaal van een dorpje waarin de legende van de Templar nog steeds inleven word gehouden door de entousiaste jeugd. De Templar zou een oude orde zijn van muizen die het kwaad bevochten en dit voor vele seizoenen totdat ze zich tegen elkaar keerden. Nu zouden er nog Templar rondlopen maar verscholen uit schaamte door het verraad en verstoten door de muizen die ze vroeger beschermden.
Het dorpje is een rustig plaatsje aan een plas water maar de rust word deftig verstoord wanneer een leger ratten binnen valt en het dorp platbrand. Ze hebben gehoord dat er in het dorp een Templar verscholen zit. En de ratten willen zijn hoofd op een staak zien. Algauw kom je te weten wie de Templar is die verscholen is en hoe deze gebeurtenis het leven van de jonge muizen beinvloed.
Mice Templar is een perfecte combinatie van Fantasy en dierenwereld. Je merkt duidelijk dat het Michael Avon Oeming - Bryan Glass team leuk werk oplevert. Ze maken meer dan een verhaal, ze creeren een wereld met hun eigen mythologie. Zeg maar gerust een Lord of the Rings in het klein. Ik ben zelf een Roleplayer dus ik hecht zeer veel waarde aan achtergrond verhaal. En met de verschillende goden en systemen die ze in deze ene nummer al hanteren ben ik gerust gesteld. En vanaf nu staat deze reeks op mijn pull-list. Volgende nummer is voor November en kan je nu al pre-orderen bij Sodacomics;
Hier een gratis extratje als kennismaking. Een kortverhaal dat gratis op Mice Templar's mini site te vinden is.
Heb zopas de 400 pagina’s tellende verzameling van 3 klassieke Aliens-bundels uitgelezen. Ik moet bekennen : ik ben een fan van de films. Zelfs Aliens 3 en 4 vond ik meer dan de moeite waard. Ik heb de vier films dan ook meerdere keren bekeken. “Alien Vs Predator” heb ik genegeerd (misschien onterecht). Laat ik je geruststellen : deze verhalen zijn geen simpele rip-off’s.
De verhalen spelen zich af 13 jaar na de 2de film waarin op het einde Ripley met een meisje (Billie) en een verwonde korporaal (Wilks) van de planeet Rim wegvluchten. In het begin van het boek is Wilks totaal gemarginaliseerd door de gevolgen van het avontuur en zit Billie zelfs in de psychiatrie met kans op een lobotomie. Wat er met Ripley is gebeurd wordt op dat moment nog verzwegen. (Kenners van de films weten dat het in de derde Aliens-film helemaal anders vergaat met de overlevenden uit de vorige film). Wilks krijgt door zijn ervaring de kans om met het leger terug naar Rim te gaan, de planeet waar alles totaal in het honderd is gelopen 13 jaar geleden, om nog een paar staaltjes van het monster te gaan halen om later te kunnen ontwikkelen als biologisch wapen… Ondertussen heeft “The Corporation” de plannen van het leger vernomen en zetten ze een eigen team in om de legermissie te achtervolgen, met de bedoeling om als enige in het bezit te komen van een “Alien”. Op aarde heeft er zich al een tijdje een sekte gevormd die het monster ziet als een soort Messiah….
De ganse structuur van het eerste verhaal (de drie verhalen in deze omnibus vormen tesamen één groot verhaal) is soms op zijn zachtst gezegd niet echt duidelijk en deze complexiteit werkt de leesbaarheid serieus tegen. Verheiden was als debutant hier een beetje te ambitieus. Het gebeurde meermaals dat ik eventjes terug bladerde omdat ik bepaalde zaken niet direct door had. Dit werd ook versterkt doordat bepaalde personages wat op mekaar leken. De twee volgende verhalen (“Nightmare Asylum” en “Female War”) zijn iets minder ingewikkeld en meer gericht op avontuur maar zijn ook minder sterk dan “Outbreak”, het eerste deel.
Hoewel het verhaal naar het einde toe lichtjes verzwakt is deze bundel een feest voor Aliens-liefhebbers. De ganse bundel is gedrenkt in een akelige sfeer die je niet los laat, met alle sterke punten die we kennen uit de films. In oktober verschijnt een tweede omnibus en deze zal wel echt sterk moeten zijn om nog te kunnen verrassen. Ik had naar het einde toe het gevoel dat Mark Verheiden er het maximum heeft uitgehaald maar dat verdere avonturen misschien zouden kunnen lijden onder het gebrek aan frisse scenario-mogelijkheden… Een klein beetje spijtig dat er geen extra’s aan deze uitgave zijn toegevoegd zoals een inleidende tekst of een overzicht van de prachtige covers die de apparte issues hebben gesierd…maar bij zo’n democratisch geprijsde verzameling mag een mens niet klagen natuurlijk.
Ik heb me deze aankoop niet beklaagd. Ik heb een paar uurtjes echt genoten van deze mooie toevoeging aan de Aliens-franchise… Dit is een must voor de fans maar zeker geen must-have voor anderen.
P.S. in de film is Billie : Newt en Wilks : Hicks. De 3de film heeft ertoe geleid dat de namen herschreven werden hoewel dit een beetje een onnodige ingreep lijkt.
Dit is het type Batman-verhaal dat ik prefereer : een donker detective-achtig verhaal waarin de held ook een innerlijke strijd voert. Het begint met onze held die de moord van een vrouw tracht op te lossen maar uiteindelijk terechtkomt in een echte kettingreactie van moord en doodslag. Als een jongen dan nog eens zijn ouders voor zijn ogen ziet vermoord worden dan begint onze gevlederde held echt als een zotgedraaide vleermuis op zoek te gaan naar daders, motieven,…maar alles blijkt niet zo voor de hand liggend te zijn als hij bij aanvang dacht…
Ik had echt het gevoel dat het bijna een klassieke BBC-thriller was maar dan met een Frank Miller/Sin City-sausje overgoten met Batman als inspecteur met gekende en enkele nieuwe slechterikken als mogelijke verdachten. Dat geeft meteen zowel de sterktes als de zwaktes aan. Het eenzame-detective-met-innerlijke-demonen-verhaal zoals hier verteld wordt wijkt niet zoveel af van wat Azzarello en Risso al hebben gedaan in hun nog steeds lopende reeks “100 Bullets”. Wat voor mij persoonlijk soms wel begint vermoeiend te worden is het opdraven van een ganse reeks super-villains zoals dat ook in “Hush” of in “Catwoman-When in Rome” gebeurt en waarbij ik me soms begin af te vragen of dat echt allemaal nodig is, less is more…
Maar wat dit boek voor mij de moeite waard maakte, behalve de crime-noire-sfeer, zijn bepaalde verhaalwendingen die me toch echt verrasten en waar ik later op de dag nog zat over na te peinzen. Ik zal het daarom zeker nog eens herlezen in de nabije toekomst. Ook hou ik wel van de tekeningen van Risso. Zijn tekenstijl is hier echt een ode aan Frank Miller : de manier hoe Killer Croc hier bijvoorbeeld in een striptease-tent een bepaald meisje bewondert doet je direct denken aan Marv en Nancy in Sin City. Ook zien we hier en daar verwijzigingen naar “The Dark Knight Returns”.
Laat me het erop houden dat het zeker niet het beste Batman-verhaal ooit is maar wel een goed opgebouwd intelligent Batman-detective verhaal en ik vind dit toch stukken beter dan wat Loeb en Sale met Catwoman hebben gedaan.
Na het lezen van “Catwoman-When in Rome” kan ik me enkel afvragen waar sommigen het enthousiasme voor dit album haalden. Zijn Loeb en Sale dankzij bundels als “The Long Halloween” of “a Superman for all seasons” onaantastbaar geworden ?
Het verhaal speelt zich af tussen “The Long Halloween” en “Dark Victory”, 2 klassieke Batman-verhalen van hetzelfde duo. In deze periode was Selina Kyle (alias Catwoman) in Italië om wat meer te weten te komen over het verleden van de Falcone-familie en dat van haarzelf. Als hulpje heeft ze Edward Nygma (alias The Riddler) mee die zorgt voor de komische noot.
Deze setting geldt als excuus voor redelijk grappige situaties, de meest ongeloofwaardige verhaalwendingen en onwaarschijnlijke confrontaties. Wel is alles meestal zéééér mooi getekend, zoals we het gewend zijn van Tim Sale, en prachtig ingekleurd door Dave Stewart. Het is echte eye candy : als er iets is wat deze bundel de moeite waard maakt dan zijn het wel de illustraties. Maar verwacht geen verhaal met een goed uitgekiend plot, het is echt zeer rommelig qua script om niet te zeggen een hutsepotje. Er zitten echt enorme gaten in het plot en de motivaties van sommige slechterikken zijn niet echt duidelijk. Ook is er op het eind van het verhaal geen echte zekerheid wie er de moord, waarmee het verhaal begint, heeft uitgevoerd en wat de motivatie ervoor dan eigenlijk was.
Dit is de meest teleurstellende Loeb/Sale-bundel tot nu toe. (“Haunted Knight” heb ik niet gelezen) Het is niet echt slecht maar ook niet echt goed, een vijf op tien.
Een beetje gemengde gevoelens bij de laatste Daredevil-bundel. Ik wist dat Brubaker zo gauw mogelijk met een schone lei wou beginnen en dat hij de stront waarin Daredevil zat met dit boek wou opruimen.
Het is zeer spijtig dat deze doelstelling zo goed te voelen is tijdens het lezen. Na issue 88 waarin we te weten komen wat er met Foggy is gebeurd, volgen er 3 issues die Daredevil van de ene kant van Europa naar de andere doet reizen en het komt allemaal zo overbodig over. Hoewel de sfeer zeer goed zit, een beetje ouderwetse Hitchcock-film-noir-achtig, deden de verwikkelingen me niet zoveel, zeker niet in vergelijking met alle bundels die voorafgingen. In issue 92 is er dan de ultieme confrontatie maar het grote vuurwerk blijft uit. Misschien werden mijn verwachtingen te hoog over de uiteindelijke oplossing dat ik niet anders kon dan een beetje teleurgesteld te worden. Het laatste deeltje is dan weer een mooi sluitstuk waarin alle pionnen weer mooi op het spelbord worden geplaatst zodat issue 94 een ideaal inspringpunt zal worden voor nieuwe lezers. Vooral het samenspel tussen Daredevil en Kingpin is zeer sterk, waarbij nog eens wordt bevestigd dat ze verbonden zijn als yin en yang. Hoewel ze zo sterk elkaars tegenpool zijn, zijn ze tot de dood hun scheidt met elkaar verbonden.
In zijn eerste Daredevil-bundel bewees Brubaker dat hij wel weg weet met het Daredevil-universum en vooral dat hij zeer boeiende verhalen kan schrijven die je bij het nekvel grijpen maar in deze bundel is het tussenstuk niet echt memorabel. Maar ik ga ervan uit dat dit komt door de moeilijke Bendis-erfenis waarmee hij werd opgezadeld en waar hij echt van af wou, hoewel velen het niet erg hadden gevonden als hij dit nog een paar bundels had gerokken tot bijvoorbeeld issue 100. Daredevil is sedert de heropstanding door Kevin Smith zeer sterk bezig en ik ben er van overtuigd dat het duo Brubaker/Lark ons niet zal teleurstellen nu ze hun eigen weg kunnen gaan in Hell’s Kitchen.
Written by Geoff Johns, Grant Morrison, Greg Rucka, Mark Waid; Breakdowns by Keith Giffen; Art by various; Cover by J.G. Jones
After the INFINITE CRISIS, the DCU spent a year without Superman, Batman and Wonder Woman - a year in which those heroes were needed more than ever as the fate of the world hung in the balance. Don't miss the first of a four-volume collection featuring the lead stories from 52 WEEK 1-13 of the unprecedented, critically acclaimed weekly series of death, danger, romance, terror and the never-ending search for heroism in the DC Universe's most eventful year ever. 52: A year without Superman; a year without Batman; a year without Wonder Woman…but not a year without heroes.
Dit is zo één van die trades van DC waarbij je zo goed als geen voorkennis nodig hebt. Mijn interesse voor de onbekendere DC heroes werd eigenlijk gewekt door Identity Crisis, (niet te verwarren met Infinty Crisis). Deze trade is hierop een mooie aanvulling en een extra verkoopsargument is dat er grote namen aan meewerkten. Het moest eigenlijk een tegenwicht bieden aan Civil War. DC revampte zo de wekelijkse comics into a succes story, met Countdown als opvolger. Momenteel is enkel volume 1 uit, deel 2 is voor één dezer weken.
Meet the original antihero Joe Matt: a master of a domain that includes more than twenty-three self-edited eight-hour-long videotapes of bootlegged pornography; a penny-pincher who never fails to make a dime off his friends; a chronic masturbator who doesn’ t understand why he never has a girlfriend; an obsessive collector frantically searching for the toys of his childhood; a callous son who throws out every gift his adoring mother gives him; a man so lazy that he urinates in a bottle rather than walk to the bathroom. Everyone and everything is fodder for Matt’ s autobiographical comics, even having lost the love of his life for documenting his crush on her best friend in the pages of his legendary comic book series "Peepshow," Matt’ s biggest target for ridicule, however, is himself.Wearing his neuroses and fetishes on his sleeve, he knows he is a jerk and does nothing to hide it. This humiliating honesty has made Matt a comedic genius who has been hilariously and shamelessly chronicling his pathetic existence for close to twenty years.
Joe Matt hoeft voor de Graphic Novel fans allang geen introductie meer.Samen met Seth, Crumb, Adrian Tomine, ... behoort hij tot de uitverkorenen van het "betere werk". Lees de achterkant en overtuig uzelf ...
Volgens mij is “The Ultimates” de beste serie binnen het Ultimate-universum van Marvel. Door tijd te nemen om een zorgvuldig uitgekiend verhaal te vertellen, met uitermatig krachtige illustraties, slaagt men er voor de tweede keer in een grand cru van een volume (bestaande uit 2 bundels of 13 issues) op het publiek los te laten. Volume 1 en Volume 2 zijn verkrijgbaar.
Op het eerste gezicht zien de Ultimates er totaal fout uit : een samenraapsel van wat mindere superhelden die als team de Verenigde Staten van Amerika helpen verdedigen en zelfs uiteindelijk nog bijdragen bij preemptive strikes (preventieve aanvallen) in het Midden-Oosten aan de zijde van militairen. Het kan echt niet fouter. Thor, de Noorse god, zoon van Odin, had dit al langer door en verliet op het eind van het eerste volume dan ook dit superteam. Hij steunt nu de anders-globalisten en de tegenstanders van de politiek van Bush, wat natuurlijk niet echt in goede aarde valt bij patrioten als Nick Fury en vooral Captain America, het ultra-conservatieve John Wayne-type. Wat zo goed is aan deze reeks is dat het een goed evenwicht vindt tussen deze polen en dat het vol zit met kritiek ten opzichte van de huidige stand van de wereldpolitiek. Ook zijn de karakters van het ganse team serieus goed uitgewerkt (ze zijn zeer menselijk (lees : ze zijn niet perfect) in hun gedrag) waardoor je echt meevoelt met wat er gebeurt, alsof het mensen van vlees en bloed waren. Het feit dat het zich allemaal afspeelt in de wereld die we elke dag op het televisiejournaal zien draagt daar natuurlijk ook bij aan het realiteitsgehalte.
Door mijn spoiler-allergie wil ik niets verklappen maar verwacht je maar aan serieuze dosissen van verraad, doodslag, humor, politiek, heroïsme, spanning… Ik zag de hoofdverhaallijn vooral als een allegorie op de wapenwedloop waarin er geen winnaars zijn, enkel verliezers, wat op het eind van de vertelling duidelijk naar voren komt…
Ik weet dat het geduld van de mensen echt op de proef werd gesteld voordat het ganse verhaal uiteindelijk tot een einde kwam (er zaten meestal meerdere maanden tussen de verschillende deeltjes), maar jongens toch, het loont weer de moeite.
Jeph Loeb en Joe Madureira zullen respectievelijk schrijver en tekenaar zijn van Ultimates 3. Ze zullen van ver moeten komen om tenminste even goed te doen als de twee reeds verschenen volumes.
Om te tonen hoe het dan weer niet moet is gelijktijdig met de laatste “The Ultimates”-bundel “Ultimate Fantastic Four” volume 8 uitgekomen. Wat een flauwe bedoening zeg : eerste een ongeïnspireerde annual rond Mole Man gevolgd door een suske-en-wiske-achtig teletijdmachine-verhaal rond een middeleeuwse magiër Diablo. Begrijp me niet verkeerd : het is allemaal wel mooi getekend en best vermakelijk, maar het blijft zeker niet aan de ribben kleven. Wat “Ultimate Fantastic Four” nodig heeft is een scenarist met een visie, die op lange termijn aan de serie werkt. Ik vond dat ze met Mark Millar op het goede spoor zaten maar helaas heeft dit maar 3 bundels mogen duren. Hopelijk wordt de volgende story-arc rond Silver Surfer meer memorabel…
American loopt vol met ethnische minderheden die door immigratie onderaan de sociale ladder staan en een leven vol geweld, overvallen en drugs kiezen. Over hen zijn er al talloze verhalen geschreven.
The niggers from the Bronx. De italiaanse maffia . The hispanics in LA. De wijd verspreidde white trailer trash. Maar hoe zit het met de oorspronkelijke bewoners?
Jason Aaron brengt ons met Scalped een loeihard verhaal met een tot nog toe wat onbekendere ethnische groep met een hoog crimineel gehalte vanwege hun marginale leefomstandigheden in de reservaten. Na een paar honderd paar van systematische uitroeiing sloten rond 1960 enkele stammen overeenkomsten met de regering over de soevereiniteit over hun grondgebied en compensatie voor verloren land. Het casino dat de Seminolen in 1979 openden in Hollywood, Florida, was het eerste op indiaanse grond. De staat probeerde de tent te sluiten, maar haalde na een lange rechtsgang bakzeil. De zaak bereidde de weg voor de wet waarmee het stammen in 1988 mogelijk werd gemaakt casino’s te openen. De wet is bedoeld om de armoede in de reservaten te bestrijden; de gokwinsten moeten ten goede komen aan de stam.
Sommige indianen twijfelden of ze zich wel moesten inlaten met casino’s. De blanken hadden immers al genoeg ellende gebracht: eerst alcohol en ziekten, later dood, verderf en deportatie, opsluiting in reservaten en ten slotte een uitzichtloze, schrijnende armoede. En als al zoveel indianen verslaafd waren aan alcohol en drugs, was het dan een goed idee ook nog gokverslaving binnen te halen? Door de casino's is de collectieve rijkdom fors toegenomen, maar de individuele armoede ook. Een groot deel van de gokkers komt immers uit de reservaten zelf. De casino’s produceren gokverslaving, schulden, huiselijk geweld, criminaliteit, corruptie, georganiseerde misdaad, prostitutie en andere sociale ellende.
Genoeg materiaal dus om ons te voorzien van een stevig crime-fiction van formaat, gevuld met gokken, meth labs en dit alles verwoven met Native American History. We ontdekken algauw dat Aaron een brede waaier van personnages ten tonele brengt.
Daniel "Bad Horse", een undercover FBI agent die tegen wil en dank wordt te werk gesteld in het reservaat die hij als tiener onvluchtte, schopt vanaf de eerste pagina ongelooflijk veel keet. Hij verloochent en verafschuwt zijn roots maar wordt er telkens weer mee geconfronteerd. Het is moeilijk om onderscheid te maken tussen the good guys en de villians. Zo heb je Red Crow die in de jaren 70 een activist voor de rechten van Native Americans was. Uiteindelijk wordt hij zodanig in de politieke molen meegesleurd, dat de morele keuzes die hem voorgeschoteld worden het heel onduidelijk maken of hij inderdaad de strijd voor zijn reservaat wint of verliest.
(On)bewust heeft Aaron ervoor gezord dat elke comic apart redelijk "self containing" is en daarom gemakkelijk instapbaar is voor elke lezer.
Ik ben alvast een fan van het eerste uur. De trade is beschikbaar vanaf augustus, voorbestellen kan hier.
Ik ben niet vies van een goeie zombiefilm. Vooral de 4 Living Dead-films van zombie-godfather Romero doen mijn hartje wat sneller kloppen. Robert Kirkman (zie ook “Invincible”) startte in 2003 de serie “The Walking Dead” die zich afspeelt in een gelijkaardige wereld als deze neergezet in de films van George A. Romero. In het nawoord van de het eerste boek uit Kirkman zich als ware fan van het genre die vooral gefrustreerd is door de open eindes van de zombie-films waarna hij zich altijd afvroeg hoe het verderging met bepaalde personages. Zo is zijn plan om deze reeks zo lang mogelijk verder te zetten met een minimum van honderd issues tot hij letterlijk gedwongen wordt om te stoppen. Hij heeft alvast ideeën genoeg om het allemaal zeer boeiend te houden verklaarde hij zelf in een interview met comicbookresources.com .
Wat Kirkman hier als auteur presteert is buitengewoon spannend. Je wordt letterlijk vanaf de eerste pagina’s opgezogen in het verhaal en ik garandeer je dat je niet meer zal kunnen stoppen met lezen tot aan de laatste pagina. Kirkman focust zich vooral op de relaties tussen zeer herkenbare mensen (het zouden je buren, je familie of je collega’s kunnen zijn) die in een totaal verwoeste en bedreigende wereld moeten zien te overleven en overeen te komen. Het begint met het ontwaken uit een coma van hoofdpersonage Rick Grimes. (beetje zoals in “28 days later”). Na het vaststellen van de harde realiteit trekt hij naar Atlanta waar de niet-geïnfecteerde bevolking op aanraden van de overheid naartoe trok in de hoop daar veilig te zijn. Ik ga de ganse plot niet uiteenzetten maar verwacht u aan redelijke heavy zombie-shit waarbij een groep overlevenden onder leiding van Rick Grimes op zoek gaat naar de ideale schuilplaats.
Het enige minpunt dat ik ondervond was de veelheid aan personages waarbij ik soms niet meer precies wist wie iemand precies was, voornamelijk bij drie blonde vrouwen die ik soms niet kon uit elkaar houden.
De eerste 6 issues zijn getekend door de fantastische Tony Moore (zie ook “Exterminators”) maar deze gaf wegens te hoge werkdruk de fakkel over aan Charlie Adlard (hoewel Moore blijft de covers tekenen, waarvoor hij zelfs werd genomineerd voor een Eisner Award voor beste cover-artiest, naast zijn nominatie voor het werk aan de eerste 6 deeltjes) Beide tekenaars leveren excellent werk en blinken niet alleen uit in het tekenen van de meest gevarieerde zombies maar ook in het uitbeelden van de meeste uiteenlopende emoties die de protagonisten ondergaan.
Wat me ook opvalt bij “The Walking Dead” is het enthousiasme van de stripwinkeliers van de “Sodacomics“en Manu van “De Striep” die met superlatieven deze comic aan hun klanten aanraden. Je mag ze echt geloven !
Exiles. “Ontwricht” uit tijd en universum. De comic is het best te omschrijven als een mix tussen de “what if” reeks en de marvel versie van Quantum Leap. Voor de jongeren onder ons, een legendarische serie op tv waarin een man van tijd naar tijd reist om allerlei dingen recht te zetten in het lichaam van de persoon in nood.
Zo ook met de Exiles. Uit verschillende dimensies worden verschillende mensen ontvoerd, en gedwongen om missies te volbrengen. Missies die belangrijk zijn voor het welzijn van het desbetreffend universum waar ze naartoe gezapt worden. Blijkbaar is er iets kosmisch verkeerd gelopen en zijn alle dimensies uit hun sas. M.a.w. dingen lopen niet zoals ze behoren te verlopen. Dat is meteen ook de reden dat zij ontwricht zijn. Ook in hun universums is er iets mis waardoor zijzelf in gevaar lopen. Willen ze hun wereld en het voortbestaan van hun eigen leven in de wereld garanderen , moeten ze eerst missies volbrengen in andere dimensies, in de hoop dat het effect over slaagt op andere en dus ook hun eigen dimensie, zodat ze veilig zijn.
Slagen ze niet in hun missie, heeft dat nare gevolgen voor dat universum. Te veel mislukkingen en een kettingreactie ontstaat waardoor alle dimensies gevaar lopen. Hun bevelen krijgen ze van een “constructie van hun gemeenschappelijke bewustzijn” en van een soort talisman, de talus, die aan de arm gedragen wordt van de leider. Dat is het uitgangspunt van deze reeks die nu toch al bijna aan haar 100 ste nummer zit.
De sfeer is door de nummers heen veel grimmiger geworden. Waar er in het begin nogal luchtig aanging, is de sfeer nu heel vaak gespannen. Dit komt mede doordat ze ondertussen het grote geheim hebben ontdekt achter die zogenaamde “constructie” en door de steeds toenemende stress die het redden van het multiversum met zich meebrengt. Want ook in het multiversum is niets wat het lijkt.
Doordat het zich niet afspeelt in earth-616 hoeven de schrijvers zich geen zorgen te maken met de continuteit van de marvelwereld, en kunnen ze lekker hun fantasie laten gaan. Van tijd tot tijd is er eens een ledenwissel, maar het overgrote gedeelte van de cast blijft hetzelfde.
Het is een vrij aangename serie. De verhalen zijn goed geschreven, nooit te lang. De tekenstijl blijft vrij constant, en is zeker niet slecht. Ben je een fan van lange what-if verhalen, dan moet je deze reeks zeker eens lezen.
Met dank aan Preske om deze Review te schrijven. Heb je zelf ook een comic reeks die je echt super vind en die hier op de blog zeker thuis hoort. Twijfel dan niet en mail het naar mij. Je review verschijnt dan op de blog en je naam word natuurlijk vermeld.
Sodacomics.be heeft een ruim aanbod van Exiles TPB, dus wil je de reeks eens uitproberen zoek het zeker eens op.
De nieuwste Ultimate X-men-TPB is een wreed geval en is op het net aanleiding tot héél wat controverse. Er worden enkele toffe nieuwe personages geïntroduceerd zoals Cable, Bischop en een zéér coole Ultimate-versie van Pyro maar voor de tweede keer in de Ultimate X-Men (na Beast) laat iemand van de kerngroep het leven. Het verhaal draait om Cable die uit de toekomst komt om Charles Xavier te doden, aangezien hij Xavier beschouwt als de oorzaak van wat fout zal lopen in de toekomst. Wat er precies fout zal lopen komen we nooit echt te weten maar dat zal in een toekomstige bundel wel duidelijk worden.
Het is een essentieel verhaal maar helaas is het niet Kirkman's beste X-men-verhaal. Het grootste euvel is dat een belangrijk overlijden ons niet zoveel doet. Het gebeurt, we zien de reacties van de mede-mutanten maar we voelen geen medeleven. Uiteindelijk is het geheel zeer degelijk en spannend. Het doet ook uitkijken naar wat er volgt en in die zin is Ultimate X-men ook een ultieme soap, want zoals steeds zijn er ook deze keer weer emotioneele strubbelingen tussen de X-men. Op een bepaald moment vraagt iemand zich zelf af hoe ze met al die relationele toestanden ooit tot vechten toekomen.
Yanick Paquette & Ben Oliver doen als tekenaar zeer degelijk werk en Oliver's versie van iemand als Pyro of Cable is gewoonweg fantastisch.
Eerlijk gezegd was ik een beetje ontgoocheld dat het duo Mark Millar/Greg Land niet verder deed met Ult.F.F. want hun vorige bijdrages hebben de reeks op een hoger niveau gebracht. Nu is het dus Mike Carey die de fakkel overneemt ( http://en.wikipedia.org/wiki/Mike_Carey ) en hij laat het fantastische viertal direct een andere richting nemen.
Het was een zware dobber. Al van in het eerste deeltje wordt men met een tiental nieuwe personages geconfronteerd zonder echte introductie, personages die op de vlucht zijn uit een ander universum. Het is allemaal enorm verwarrend en ik heb de eerste twee deeltjes van deze bundel uiteindelijk herlezen om wat meer vat te krijgen op de vertelling. Wat straffer is, die nieuwe personages, en zeker de slechterikken Thanos, Ronan en Gallowglass, zijn in deze bundel veel interessanter dan de Fantastic Four zelf. Het is alsof Carey een fantastische vertelling in zijn hoofd had en er maar de FF bij betrokken heeft omdat dat nu eenmaal zijn opdracht was.
Uiteindelijk is dit van begin tot eind een verhaal met veel explosies en gevechten maar we leren weinig bij over de personages. Carey zorgt niet voor verdere uitdieping van de karakters van de helden, ze gaan gewoon van het ene gevecht naar het andere. Ik heb ook het gevoel dat er een betere inkadering van het verhaal had kunnen zijn, iets wat de lezer meer betrokken tot het verhaal had kunnen doen voelen.
Met al deze negatieve woorden, moet ik wel zeggen dat het zeker geen slechte TPB is. Er zitten wel goede zaken in en ik zal het met plezier nog eens herlezen in de toekomst. Dat zal ook komen door het indrukwekkende tekenwerk van Pasqual Ferry ( http://www.newsarama.com/images/interviews/2005/ferry/Ferry.htm ) dat soms wat chaotisch overkomt maar over het algemeen verbluffend is. Zo is de aankomst van Gallowglass op aarde in het tweede deeltje een feest voor het oog. P.R.A.C.H.T.IG.
De volgende Ultimate FF-bundel (te verschijnen in juli) zal waarschijnlijk Diablo introduceren, met tekenwerk van respectievelijk Mark Brooks. Toch iets om naar uit te kijken vind ik.
Jeph Loeb schreef in het verleden 2 Batmanklassiekers die zich afspeelden na "Year One" van Frank Miller, namelijk : "The Long Halloween" & "Dark Victory". In 2003 verscheen een nieuw verhaal van Jeph Loeb : "Hush" volumes 1 & 2 dat zich afspeelt in de huidige leefwereld van Batman. Voor dit verhaal dat gespreid is over 12 issues deed hij beroep op één van de artwork-legendes van het vak, namelijk Jim Lee, vooral bekend van X-men.
Het verhaal is zoals de vorige Batmans van Loeb een beetje een detective-verhaal. Alles wat je nooit zou verwachten gebeurt hier : handlangers worden vijanden, een vijand wordt een handlanger, slechterikken worden nog sterker, een oude bekende lijkt uit het graf te zijn opgestaan, enz.... Er zijn veel hoogtepunten met als uitschieters een gevecht met Superman en de smeekbede van de Joker om niet omgebracht te worden omdat hij voor één keer onschuldig zou zijn. Het verhaal leest enorm lekker weg, het is superspannend en iedereen passeert de revue. Nieuwkomers kunnen dit verhaal ook volgen aangezien er bij elk personage een beetje wordt ingegaan op zijn of haar achtergrond.
Wat het meest opvalt aan deze bundels is het prachtige tekenwerk van Jim Lee. De meester overtreft zichzelf. Verschil lende stijlen worden gebruikt en hij doet dit met verve, hier worden definitieve versies van de personages uit het Batman-universum neergezet. Het negatieve aan dit alles, waardoor het ook geen superklassieker is, is het feit dat de ontknoping niet zo onverwacht is en dat alles een beetje vergezocht is. Batman's wereld moet worden kapotgemaakt door iemand die zijn identiteit kent en hij gebruikt de meest ongelooflijke methodes om dit te doen. Maar eigenlijk is de simpelste manier om Batman kapot te maken toch om gewoon zijn identieit vrij te geven aan de pers of om hem gewoon te doden tijdens de meerde malen dat de kans zich voordoet in dit verhaal. Als je dus de vergezochte intrige niet zo erg vindt kan je genieten van een spannend, soms grappig maar vooral prachtig vormgegeven Batman-verhaal.
Voor de Eisner Awards is deze reeks genomineerd voor “Best New Series” en Brubaker voor “Best Writer” (Criminal en Daredevil). Ondertussen heb ik jullie al op de hoogte gebracht hoe goed Brubaker's Darevil is en met deze nieuwe serie wordt dit schrijverstalent voor de zoveelste keer bevestigd.
Deze eerste bundel gaat over iemand die in het misdaadmilieu bekend is als een lafaard, die bepaalde confrontaties uit de weg gaat. Maar in werkelijkheid is hij iemand die elke potentiële overval zo zorgvuldig mogelijk voorbereidt zodat er niks kan foutlopen en als er daadwerkelijk iets foutloopt hij tenminste kan ontsnappen. Als er niet aan die voorwaarden wordt voldaan doet hij het niet. Zijn tragische verleden zorgt ervoor dat hij hier redelijk fanatiek in is. Het is een klassiek verhaal van een overval die uiteindelijk in het honderd loopt en de gevolgen ervan. Laat ik toegeven dat het een cliché-verhaal is maar dan wel één die verhaaltechnisch perfect in mekaar zit en waarvan de karakters zéér goed uitgewerkt zijn. Hoewel ik een vermoeden had waar het allemaal op ging uitdraaien kon ik niet meer stoppen met lezen, leefde ik met de personages mee en legde ik uiteindelijk tevreden de uitgelezen bundel neer. Het is een mooi afgerond verhaal (toch wel uitzonderlijk bij comics) en de volgende bundel zal over een totaal andere groep mensen gaan.
De sfeer zit hier enorm juist, waarschijnlijk ook door de donkere, vlekkerige tekeningen van Philips, die zowel de donkere atmosfeer als de innerlijke grauwheid van de karakters perfect weet te illustreren. Die man is niet de meest fantastische tekenaar maar hij is verdomd effectief. Sean Philips is op dit moment waarschijnlijk het meest gekend voor zijn werk aan “Marvel Zombies” maar heeft al eerder met Brubaker samengewerkt, namelijk aan “Sleeper”, ook een aanrader.
"Writer Ed Brubaker understands how to tell a great genre story as well as any storyteller out there, and in the pages of Criminal, it's a hell of a lot of fun watching him spin a familiar heist-gone-wrong story into a riveting character study of seriously flawed yet very human individuals." -- IGN.com
AANRADER !!! 
Een beetje gemengde gevoelens bij de laatste Daredevil-bundel. Ik wist dat Brubaker zo gauw mogelijk met een schone lei wou beginnen en dat hij de stront waarin Daredevil zat met dit boek wou opruimen. 
Vorige pagina
