Een beetje gemengde gevoelens bij de laatste Daredevil-bundel. Ik wist dat Brubaker zo gauw mogelijk met een schone lei wou beginnen en dat hij de stront waarin Daredevil zat met dit boek wou opruimen.

Het is zeer spijtig dat deze doelstelling zo goed te voelen is tijdens het lezen. Na issue 88 waarin we te weten komen wat er met Foggy is gebeurd, volgen er 3 issues die Daredevil van de ene kant van Europa naar de andere doet reizen en het komt allemaal zo overbodig over. Hoewel de sfeer zeer goed zit, een beetje ouderwetse Hitchcock-film-noir-achtig, deden de verwikkelingen me niet zoveel, zeker niet in vergelijking met alle bundels die voorafgingen. In issue 92 is er dan de ultieme confrontatie maar het grote vuurwerk blijft uit. Misschien werden mijn verwachtingen te hoog over de uiteindelijke oplossing dat ik niet anders kon dan een beetje teleurgesteld te worden. Het laatste deeltje is dan weer een mooi sluitstuk waarin alle pionnen weer mooi op het spelbord worden geplaatst zodat issue 94 een ideaal inspringpunt zal worden voor nieuwe lezers. Vooral het samenspel tussen Daredevil en Kingpin is zeer sterk, waarbij nog eens wordt bevestigd dat ze verbonden zijn als yin en yang. Hoewel ze zo sterk elkaars tegenpool zijn, zijn ze tot de dood hun scheidt met elkaar verbonden.

In zijn eerste Daredevil-bundel bewees Brubaker dat hij wel weg weet met het Daredevil-universum en vooral dat hij zeer boeiende verhalen kan schrijven die je bij het nekvel grijpen maar in deze bundel is het tussenstuk niet echt memorabel. Maar ik ga ervan uit dat dit komt door de moeilijke Bendis-erfenis waarmee hij werd opgezadeld en waar hij echt van af wou, hoewel velen het niet erg hadden gevonden als hij dit nog een paar bundels had gerokken tot bijvoorbeeld issue 100. Daredevil is sedert de heropstanding door Kevin Smith zeer sterk bezig en ik ben er van overtuigd dat het duo Brubaker/Lark ons niet zal teleurstellen nu ze hun eigen weg kunnen gaan in Hell’s Kitchen.

Enjoy!