Garth Ennis groeide op in de jaren 70 en 80 in Belfast, Noord Ierland, midden in de strijd tussen Katholieken en Protestanten. Zijn magnus opus "Preacher" verwijst constant naar religieuze fanatici en het misbruik van religie om politieke redenen. In “True Faith”, zijn tweede graphic novel, geschreven op 19-jarige leeftijd, was dat ook al zo. In het voorwoord van de Vertigo-uitgave van 1997 verklaart Ennis dat zijn eersteling “Troubled Souls” (een grimmig verhaal over aanslagen en moorden in Belfast) af en toe een beetje bezweek onder zijn eigen gewicht en het gebrek aan research. True Faith moest anders worden, persoonlijker, met aandacht aan zijn persoonlijke obsessies zijnde religie, misbruik van macht en machinegeweren en er moest veel humor in zitten. Laat dat nu de typische Ennis-stijl zijn die al zijn later werk kenmerkt. (zie ook zijn laatste worp “Wormwood”) Na twee maanden moest de oorspronkelijke uitgave (1990) door de uitgever uit de winkelrekken gehaald worden na klachten van de Kerk en religieuze groeperingen. Nu ik het gelezen heb kan me voorstellen dat ze niet echt opgezet waren met deze enorm confronterende vertelling. Gelukkig heeft Vertigo het na het grote succes van Hellblazer en Preacher dus herdrukt, hoewel het ondertussen al lang uitverkocht is, maar gelukkig bestaat er zoiets als Ebay…

Nigel Gibson, is de jongen die nergens bij hoort. Op school wordt hij gepest door de sportieve macho’s en hij heeft stiekem een oogje op een knappe blondine die lid is van een bijbelstudie-groep, hoewel hij een pure atheïst is.
Terry Adair is een man die W.C.-schoonmaak-artikelen verkoopt, een hardwerkende gelovige. Na een persoonlijke tragedie slaan bij hem de stoppen door.
Wanneer hun wegen elkaar kruisen geraakt Nigel vlug in de ban van de dolgedraaide Terry die van plan is om niemand minder dan God te doden. Omdat God zich zou tonen is Terry van plan om deze zo te provoceren dat hij wel moet verschijnen…. Hoe het verhaal eindigt voor Nigel vond ik perfect en nog zeer actueel.

Het is zeker niet Ennis’ beste werk maar het is zeker ook geen jeugdzonde. Ik vond het zo goed dat ik het boek niet kon neerleggen. Hoewel het plot niet realistisch lijkt komt het geheel echt zéér geloofwaardig over. De tekeningen van Warren Pleece zijn niet echt spectaculair maar hij weet goed de sfeer van het Thatcher-tijdperk te vatten.
Al bij al vond ik dit echt meer dan de moeite waard en begrijp ik niet dat Vertigo het nog steeds niet herdrukt heeft.