Wikipedia: „'USA Today' - amerykański dziennik o zasięgu ogólnokrajowym, największy pod względem obiegu wśród amerykańskich gazet (2,635 mln prenumeratorów w październiku 2004 roku)”.
Według „USA Today” (http://www.usatoday.com/news/education/2008-02-03-most-famous-american) w Stanach Zjednoczonych zostały przeprowadzone badania na temat: „Kto jest najsłynniejszym Amerykaninem w dziejach USA?”. Badania robiono we wszystkich stanach, a objęły one grupę 2000 uczniów. Na pierwszym miejscu dziesięciu najważniejszych postaci w historii USA znalazł się Martin Luther King, na drugim Rosa Parks, a na trzecim Harriet Tubman. Trzy pierwsze miejsca zajmują Murzyni, trzy z pierwszych pięciu oraz sześć z pierwszych dziesięciu miejsc zajmują kobiety.
Wikipedia: „Doktor Martin Luther King, Jr. (ur. 15 stycznia 1929, zm. 4 kwietnia 1968) – pastor baptystyczny, działacz na rzecz równouprawnienia, zniesienia dyskryminacji rasowej, laureat pokojowej Nagrody Nobla, Człowiek Roku 1963 według magazynu "Time". Z powodu swojej działalności zamordowany 4 kwietnia 1968 roku w Memphis".
Wikipedia: „Rosa Parks, z domu Rosa Louise McCauley (ur. 4 lutego 1913 w Tuskegee, Alabama, zm. 24 października 2005 w Detroit), amerykańska działaczka na rzecz praw człowieka, Murzynka, symbol walki z segregacją rasową. Przeszła do historii dzięki wydarzeniu z 1 grudnia 1955. Odmówiła wówczas, w akcie nieposłuszeństwa obywatelskiego, ustąpienia w autobusie miejsca siedzącego białemu mężczyźnie; w autobusach miejskich w Montgomery (Alabama) obowiązywały ostre zasady segregacji rasowej i Rosa Parks została aresztowana za naruszenie przepisów obowiązujących w środkach transportu publicznego. Sprawa dotarła aż do Sądu Najwyższego USA, gdzie uznano zasady segregacji za niekonstytucyjne. Po tym incydencie Martin Luther King zorganizował bojkot autobusów w Montgomery i skutecznie walczył o zniesienie przepisów rasistowskich".
Wikipedia: „Harriet Tubman (ur. 1820 lub 1822r., zm. 10 marca 1913 r.), była afro-amerykanką walczącą o wolność niewolników. Urodziła się w stanie Maryland. Jako abolicjonistka pomagała w organizacji ucieczek innych niewolników".
W związku z tym dwie refleksje.
1. Kolor skóry czy płeć człowieka nie odgrywają dla mnie żadnego znaczenia przy jego ocenie. Przeciwnie, chcę przypomnieć wszystkim braciom (per „brother” zwracają się w USA do siebie nie tylko Murzyni; ostatnio zaczęli tak robić i biali; ja też tak chcę) prawicowcom i konserwatystom, że jeszcze w latach 60. w niektórych stanach USA obowiązywał regularny apartheid. Segregacja ludzi według koloru skóry w szkołach, środkach publicznej komunikacji, restauracjach itp. Nie wolno o tym zapominać. To są fakty. Dzisiaj czasami słyszę, że Murzyni są leniwi i naburmuszeni, bo w podświadomości noszą uraz do białych, że ściągnęli do Ameryki – w niewyobrażalnie barbarzyński sposób – z Afryki ich przodków, których potem zamienili w niewolników. Teza o lenistwie czarnoskórych obywateli USA nie wydaje mi się niczym uzasadniona. Natomiast myślę sam o sobie, że gdybym był na miejscu czarnoskórych biedaków z Bronxu, też mógłbym rozumować podobnie. Kontrkultura i rewolta młodzieży w latach 60. miała wiele aspektów, przejawów i źródeł. Niektóre z nich dotykały także autentycznych problemów tamtych czasów. To nic, że liderzy kontrkultury – jak słynny Jerry Rubin – czy jej ideolodzy – jak Herbert Marcuse - byli hochsztaplerami albo quasi-filozofami. Hipisowska młodzież ma dla mnie sporo uroku do dzisiaj. Tym bardziej, że nie we wszystkim się myliła. Co robił ówczesny establishment polityczny, aby wyeliminować dyskryminację rasową w USA? Dlaczego nie potrafił przekonać ludzi młodych, że wojna w Wietnamie to nie przejaw imperializmu USA, ale fragment globalnej „zimnej wojny”?
Na skutek zadufania w sobie sił tradycjonalistycznych do głosu doszły elementy oszołomskie z lewej strony. Jane Fonda wygłaszała wtedy przez Radio Hanoi (wówczas stolica komunistycznej, północnej części Wietnamu) odezwy w stylu: „Amerykańscy żołnierze, porzućcie waszą śmiercionośną broń i wracajcie do domu!” (Dylan śpiewał w tym okresie na koncertach m.in. moją ulubioną jego pieśń: „The Masters of War” [Bogowie wojny]). Łatwo powiedzieć – i łatwo wrócić do USA i nie zostać z miejsca aresztowaną. Ameryka nie była taka zła, jak się wydawało Nowej Lewicy, ale nie była też tak idealna, jak się wydaje dzisiaj niektórym prawicowcom.
2. Ideologiczna poprawność (nie wiem, dlaczego w Polsce kopiuje się angielski zwrot i mówi „polityczna poprawność” - przecież nie o politykę tutaj chodzi; „politics” jest w angielskim nagminnie używane jako „strategia”, „sposób działania” itp. - zatem polityczna poprawność to dla nich działanie zgodne z pewną etykietą, to „przyzwoite” postępowanie, a politycznie poprawni to po prostu współczesne przyzwoitki) robi swoje w umysłach młodzieży, której mózgi poddawane są nieustannemu praniu. Nie mam nic przeciw wymienianym przez amerykańską młodzież czarnoskórym działaczom wolnościowym. Ba! Podziwiam ich i popieram ich akcje. Martwię się jednak, że tak jak z „dziećmi kwiatami”, będzie również ze współczesną młodzieżą w USA i na całym Zachodzie (włącznie z Polską). „Make Love, not War” - pewnie że tak! Ale to jest slogan, za którym kryją się wykształciuchy producenci i wykształciuchy kolporterzy (por. mój tekst z Salonu „Trzy gatunki wykształciucha”). Przeciętny młodzian chce dobrze i za dobrą monetę uznaje ideologię spreparowaną wcale nie w interesie Murzynów, kobiet czy homoseksualistów, ale ich liderów i różnych wpływowych lobbies w USA. To ideologia, która atomizuje społeczeństwo i pozwala zwartym mniejszościom obyczajowym czy etnicznym przejmować kontrolę nad ludzkimi zachowaniami. "Dzieci kwiaty" ich liderzy pozostawili samym sobie - często z narkomańskim nałogiem, bez wykształcenia, z chorobami wenerycznymi, które szerzyły się w komunach. Zaś Jerry Rubin założył elegancką marynarkę i poszedł studiować na Harvardzie. Spiskowa teoria dziejów (już myślą tak antystereotypowicze)? Wszystkie ważne informacje na tym świecie – poza religijnym Objawieniem i informacjami dotyczącymi działań demokratycznego państwa, które powinny być transparentne (też nie wszystkie, np. wywiad czy dyplomacja) - mają swoją wartość przeliczalną na pieniądze. Dlatego są utajniane. Odrzucam z góry zarzut o myśleniu w kategoriach spiskowej teorii dziejów. Ex nihilo nihil fit. Wszystko ma swoją przyczynę. Apartheid zniknął. Kobiety wywalczyły sobie – nie bez pomocy mężczyzn – równe prawa. Jak długo będzie trwała ideologiczna nawałnica liberalnego lewactwa? Aż do całkowitego upadku chrześcijaństwa i całkowitego wymazania z ludzkiej świadomości pamięci historycznej. Są tacy, którzy nie spoczną, póki się tak nie stanie. Dlatego dzisiaj młodzież nie pamięta bohaterów z odleglejszej przeszłości USA - choćby tzw. Ojców Założycieli - a chowa w pamięci herosów wyselekcjonowanych sprytnie przez lewackich doktrynerów.
„politics” jest w angielskim nagminnie używane jako „strategia”, „sposób działania”
Czy nie chodziło Panu o "policy"? Bo słowo "politics" w podanych przez pana kontekstach w języku angielskim raczej nie funkcjonuje. Ale wtedy Pana zabieg retoryczny upada :)
Pozdrawiam,
" Jak długo będzie trwała ideologiczna nawałnica liberalnego lewactwa? Aż do całkowitego upadku chrześcijaństwa i całkowitego wymazania z ludzkiej świadomości pamięci historycznej. Są tacy, którzy nie spoczną, póki się tak nie stanie"
I Pan wierzy w to co Pan napisał? Że chrześcijaństwo może upaść? Czy Pan wogóle wierzy w Boga? Czy Pan wogóle zna Pismo?
Tak się akurat składa, że chrześcijaństwo NIE MOŻE UPAŚĆ bo Kościół to nie jest organizacja społeczna czy polityczna stworzona przez ludzi.
Tylko politycy, wykorzystujący instrumentalnie Kościół i Wiarę mogą pisać takie rzeczy.
Hmm, rzeczywiscie dziwny ranking.
Co do walki idei - czesto tak jest, ze to ten glodny i ambitny straca z tronu sytego i zadowolonego z siebie.
"Politics" to literalnie "polityka" (proszę sprawdzić w słowniku). Ma jednak w mowie potocznej szerokie znaczenie.
Pozdrawiam
Nie, słówko "politics" funkcjonuje z powodzeniem np. w kontekscie polityk unijnych. Nie policy, a własnie politics.
Proszę sprawdzić.
pozdrawiam
"Jak długo będzie trwała ideologiczna nawałnica liberalnego lewactwa? Aż do całkowitego upadku chrześcijaństwa i całkowitego wymazania z ludzkiej świadomości pamięci historycznej."
Dokładnie. I chociażby ten ranking na to dobitnie wskazuje. Najgorsze jest to, że to "liberalne lewactwo" posiada olbrzymie lobby, któremu dziś niezwykle trudno się przeciwstawić. A racjonalne argumenty nie maja tutaj racji bytu.
Konkretnie przez rzymskiego cesarza Konstantyna 1600 lat temu.
Sprawdz Pan, co tam Pismo swiete powiada nt. kosciola, jeslis Pan czlekiem glebikiej wiary i skromnej wiedzy.
Pzdr.
Dziwi się Pan?
http://oceania.salon24.pl/61696,index.html
"I Pan wierzy w to co Pan napisał? Że chrześcijaństwo może upaść? Czy Pan wogóle wierzy w Boga? Czy Pan wogóle zna Pismo?".
Proszę się tak nie ekscytować, Panie Gotfrydzie. Nigdzie nie napisałem, że chrześcijaństwo upadnie. Tak by chcieli niektórzy.
Faktem niemniej jest, że Objawienie Świętego Jana nie roztyacza przed naszym światem optymistycznej przyszłości. Kiedyś to wszystko musi wylecieć w powietrze.
Pozdrawiam
"Zapomniał" Pan napisać że luty jest w USA "Black history month".
Jeśli ranking był robiony wśród dzieci szkolnych w lutym to miały pewnie głowy świeżo przypominanej wiedzy.
"Zapomniał" Pan napisać:
"No presidents or first ladies allowed."
P.S. Poprawny link
http://tinyurl.com/yuovqr
Otrzymałem korespondencję 4 kwietnia i odpisałem natychmiast pozytywnie. Oczekiwałem WIĘC dzisiaj korespondencji od Pana.
Jeśli opóźnia się Ona cokolwiek, nie widzę zagrożenia, pamiętając, że do czwartku jeszcze jest sporo czasu. Proszę jednak o potwierdzenia istnienia kontaktu.
Mam zabawną obawę, że poprzednia moja wiadomość po prostu nie dotarła, albo została przez program pocztowy włożony do schowka "SPAM" albo "JUNK MAIL", lub coś podobnego... Może tak być, że nie wiemy o tym, bo martwe programy komputerowe prowadzą nieludzką politykę antyspamową.
Proszę o jakiś znak, bym wiedział, co się dzieje.
Pozdrawiam serdecznie
Ten ranking raczej pokazuje jakie treści wpajane są młodzieży przez ośrodki opiniotwórcze mające wpływ na tą młodzież, począwszy od szkoły a skończywszy na ulicy. Zważywszy że sondaż przeprowadzono na próbie tylko 2000 młodych ludzi na całe Stany, jest on wątpliwy.
-- lub postala na krotko -- prowadza uczone dyskursa na temat USA.
Nawijaj Pan, Panie Paliwoda, nawijaj Pan dalej, prosze. Lubie sie posmiac, smiech to zdrowie.
Z uszanowaniem, T&K; (ogolem 27 lat w USA, wyksztalciuch, zawod "inteligencki").
"młodzież nie pamięta bohaterów z przeszłości USA - choćby tzw. Ojców Założycieli - a chowa w pamięci herosów wyselekcjonowanych przez lewackich doktrynerów"
A Ben Franklin to, ja przepraszam, kto - założyciel Amerykańskiej Partii Komunistycznej? Marilyn Monroe ikoną lewactwa? Tomasz Edison aktywistą robotniczym? I co jeszcze?...
Amerykanskie dzieciaki i tak niezle sie spisaly: niezle, bo na czolowce nie ma takich gwiazd jak 50 cent, Jay-Z czy Snoopy Dog...
Pozdro.
Dzisiaj przeszedł po moich plecach dreszcz, gdy słyszałem u Bugaja w PR1 jak to o rzekomy liberał gospodarczy zgodził się, że wysoki podatek od spadków jest społecznie uzasadniony!
Jeśli ktoś jeszcze myśli o liberalizmie jako idei prawicowej to proszę podnieść rękę. JKM może siać na swoim blogu różne kosmiczne idee, ale liberalizm jest po prostu niczym innym jak kolejnym etapem rozbijania rodzin.
Pozdrawiam,
Ja to rozumiem tak, że to Martin L. King wraz z kobietami doprowadzi do "całkowitego upadku chrześcijaństwa". Oczywiście przy POmocy młodzieży która roznosi choroby wereryczne.
"Proszę się tak nie ekscytować, Panie Gotfrydzie. Nigdzie nie napisałem, że chrześcijaństwo upadnie. Tak by chcieli niektórzy."
Widzę, że tu się zgadzamy.
"Faktem niemniej jest, że Objawienie Świętego Jana nie roztyacza przed naszym światem optymistycznej przyszłości. Kiedyś to wszystko musi wylecieć w powietrze."
Mnie to akurat nie martwi, że ten świat wyleci w powietrze. Ja tu jestem tylko na chwilę, resztę planuję zupełnie gdzie indziej (i wierzę że dzięki Miłosierdziu mi się uda trafić tam gdzie trzeba).
I niech się martwią Ci wszyscy, którzy myślą inaczej.
Pozdrawiam,
Istotnie, zaistniał scenariusz pesymistyczny, jaki Pan antycypuje. Do dzisiaj nie dostałem od Pana tego maila. Ale nic straconego. Następnym razem podam Panu jeszcze jeden adres. Co dwa to nie jeden. Na pewno będę chciał skorzystać z Pańskiego znakomitego pióra. Tym razem już się tego nie da zrobić.
Pozdrawiam
_______________
Murzynka, symbol walki z segregacją rasową. Przeszła do historii dzięki wydarzeniu z 1 grudnia 1955. Odmówiła wówczas, w akcie nieposłuszeństwa obywatelskiego, ustąpienia w autobusie miejsca siedzącego białemu mężczyźnie; w autobusach miejskich w Montgomery (Alabama) obowiązywały ostre zasady segregacji rasowej i Rosa Parks została aresztowana za naruszenie przepisów obowiązujących w środkach transportu publicznego.
Sprawa dotarła aż do Sądu Najwyższego USA, gdzie uznano zasady segregacji za niekonstytucyjne
__________________
U nas było lepiej, bo Polaków patriotów w tymże jeszcze roku USADZANO żeby sobie POSIEDZIELI (np dożywocie, za byle co 15 lat, czy cela śmierci) - z troski i dla wygody w zakratowanych pensjonatach na TABORETACH, tyle że z odwrotnej strony na nodze. Opornym pomagano siłą.
U nas nie będzie problemów z kolorowymi, jeżeli nie będzie ich zbyt wielu, widać że np we Francji masa krytyczna jest prekroczona.
Co może zrobić jurny czarnoskóry to pokazał taki jeden czarny koleżka zarażając SETKI kobiet, niektóre nawet rozdziewiczał. Też sobie znalazły inicjatora... i zapewne ŚMIERĆ na AIDS za (do) 20 lat po uciążliwej terapii opóźniania rozwoju choroby.
My też ulegniemy DZICZY LEWICY, rozprężeniu obyczajowości, wypełniają się wróżby, proroctwa, ale może nie będzie końca świata w 2012 przed EURO, a PO. Czy będzie ktoś kolorowy w reprezentacji?
To prawie jak K.Marks...
Najgorsze, ze to wszystko z woli Nieba.
"Kosciol to organizacja stricte polityczna i zalozona przez ludzi...
Konkretnie przez rzymskiego cesarza Konstantyna 1600 lat temu."
Skoro Pan tak wierzy to Pana problem, a nie mój.
Za kilkadziesiąt lat sam się Pan przekona, kto miał rację. Ale to może być bardzo przykre dla Pana.
"Sprawdz Pan, co tam Pismo swiete powiada nt. kosciola, jeslis Pan czlekiem glebikiej wiary i skromnej wiedzy."
Nie wiem co powiada na temat "kościoła", ale za to wiem co mówi o Kościele.
Co też wydaje mi się istotne - w końcu wielu amerykańskich prezydentów to osoby bardzo znane.
Ankiety przeprowadzano w ostatnim i przedostatnim roku szkół średnich - historia USA jest w szkole średniej obowiązkowa - więc w sumie nic dziwnego, że większość miała jeszcze świerzo w pamięci i M.L. Kinga, Rosę Parks, Benjamina Franklina, Amelię Earhart czy Thomasa Edisona.
A Oprah Winfrey i Marilyn Monroe to ikony popkultury.
Słusznie jak ktoś zauważył wyżej - należy się cieszyć, że potraktowano to poważnie i współczesne gwiazdy pop i filmu nie znalazły się na samym czele...
A co do politycznej poprawności - zostawmy to jak jest. Zwłaszcza, że "ideologiczna poprawność" brzmi zupełnie nie na miejscu. Bo jakoś nie widzę wielkiego związku między mówieniem, że np. czarni są leniwi a Irlandczycy to pijacy z jakąś ideologią... no chyba, że mamy na myśli ideologię nienawiści bądź ksenofobii ...
regularny OBOWIAZUJACY w wielu stanach w latach 60-tych...
jakies przyklady?
i mam pytanie:dlaczego ojcowie-zalozyciele mieliby byc bohaterami?
A co Pismo Swiete powiada o Kosciele i kosciele, to tez kwestia WIEDZY.
Pan zdaje sie wierzysz, ze wiesz cokolwiek na temat swojej religii.
Zdrowia.
jeżeli przymiemy taką definicję polityki:
"polityka to działalność polegająca na przezwyciężaniu sprzeczności interesów i uzgadnianiu zachowań współzależnych grup społecznych i wewnątrz nich za pomocą perswazji, manipulacji, przymusu i przemocy, kontestacji, negocjacji i kompromisów, służąca kształtowaniu i ochronie ładu społecznego korzystnego dla tych grup stosownie do siły ich ekonomicznej pozycji i politycznych wpływów."
"Najgorsze jest to, że to 'liberalne lewactwo' posiada olbrzymie lobby, któremu dziś niezwykle trudno się przeciwstawić. A racjonalne argumenty nie maja tutaj racji bytu".
Niestety, proszę Pana, jeszcze gorsze jest to, że tych lobbies nie wolno nazywać po imieniu. Ostatnio w USA wybuchła głośna dyskusja na temat wpływów jednego z nich na politykę Ameryki (chodziło o interwencję USA w Iraku). Ileż tam się działo ciekawych rzeczy! Ale w Polsce strach o tym mówić czy pisać. Przecież tu szaleje "antysemityzm bez Żydów". A więc i o grupach wpływu - i w USA, i w Polsce - mówić nie wolno. Cicho, sza!
Pozdrawiam
Pytano o "najslynniejszych" nie najwazniejszych Amerykanow w historii.
Uklony
Czego dowodem ponizsze dwa teksty...
Pzdr.
=======================================================
“The American Conservative”, December 3, 2007
The Lobby Strikes Back
A new book riles the AIPAC crowd, but makes it to the bestseller list anyway.
by Scott McConnell
One prism through which to gauge the impact of John Mearsheimer and Stephen Walt’s The Israel Lobby and American Foreign Policy is a September incident involving Barack Obama. His campaign had placed small ads in various spots around the Internet, designed to drive readers to its website. One turned up on Amazon’s page for the Walt and Mearsheimer book. A vigilant watchdog at the New York Sun spotted it and contacted the campaign: Did Obama support Walt and Mearsheimer?
The answer came within hours. The ad was withdrawn. Its placement was “unintentional.” The senator, his campaign made clear, understood that key arguments of the book were “wrong,” but had definitely not read the work himself. In short, Walt and Mearsheimer had reached a pinnacle of notoriety.
Though The Israel Lobby was on the way to best-sellerdom and has become perhaps the most discussed policy book of the year, the presidential candidate touted as the most fresh-thinking and intellectually curious in the race hastened to make clear he had not been corrupted by the toxic text.
The episode illustrates one of the book’s central arguments: the Israel lobby is powerful, and American politicians fear its wrath. Any Democrat running for president—drawing on a donor stream that is heavily Jewish, very interested in Israel, and perceived as hawkish—would have reacted as Obama did.
In their book’s introduction, Walt and Mearsheimer summarize the consequences of this power. In an election year, American politicians will differ radically on domestic issues, social issues, immigration, China, Darfur, and virtually any other topic. But all will “go to considerable lengths to express their deep personal commitment to one foreign country—Israel—as well as their determination to maintain unyielding support for the Jewish state.” The authors find this remarkable and deserving of analysis, which they provided first in a paper, posted last year on Harvard’s Kennedy School website and published in the London Review of Books, and now expanded into a book.
This is not the first time a prominent American has taken on the subject. George Ball, undersecretary of state in the Johnson and Kennedy administrations and the government official most prescient about Vietnam, a bona fide member of the Wall Street and Washington establishments, called for the recalibration of America’s Israel policy in a much noted Foreign Affairs essay in 1977, and at the end of his life co-authored a book on the subject with his son. Eleven-term congressman Paul Findley, defeated after a former AIPAC president called him “a dangerous enemy of Israel,” wrote a book that became a bestseller, and there are others.
But no one with the combined skills and eminence of Walt and Mearsheimer has before addressed the subject systematically. These two are mandarins of American academia, having reached the top of a field that attracts smart people. They have tenure, job security, and professional autonomy most journalists lack. They have the institutional prestige of Harvard and the University of Chicago behind them. Most importantly, they bring first-rate skills of research, synthesis, and argument to their task.
One might wish that their book had been different in some ways—more literary, more discursive, more precise in some of its definitions, deeper in some areas, more (my favorite, from blogger Tony Karon) “dialectical.” But The Israel Lobby is an extraordinary accomplishment, completed with great speed—a dense, factually based brief of an argument that is often made but rarely made well.
In public appearances discussing their book, Walt and Mearsheimer are tremendously effective: measured, facts at their fingertips, speaking with the fluency of men accustomed to addressing demanding audiences. Most of all, while treating a subject where hyperbole is common, they are moderate. They are respectful of Israel, admiring of its accomplishments, and extremely aware that criticism of Israel or the Israel lobby can turn ugly and demagogic. As might be expected of top scholars in America, they are fully conscious of what Jews have suffered in the past and how much anti-Semitism has been a moral blot on the West as a whole. So while they have none of the excessive deference, guilt feelings, and reluctance to engage so typical of the remaining WASP elite, they are very well-modulated. Their detractors would have preferred loose-tongued adversaries, Palestinians whose words are raw with loss and resentment, a left wing anti-Zionist like Noam Chomsky, or genuine anti-Semites. Instead, with Walt and Mearsheimer, they are encountering something like the American establishment of a vanished era at its calm, patriotic best.
It is obvious that The Israel Lobby, both the article and the book, would be extremely unwelcome to those pleased with the status quo. Under the current arrangement, the United States gives Israel $3-4 billion in aid and grants a year—about $500 per Israeli and several orders of magnitude more than aid to citizens of any other country. Israel is the only American aid recipient not required to account for how the money is spent. Washington uses its Security Council veto to shield Israel from critical UN resolutions and periodically issues bland statements lamenting the continued expansion of Israeli settlements on the Palestinian land the Jewish state has occupied since 1967. When Israel violates U.S. law, as it did in Lebanon by using American-made cluster bombs against civilian targets, a low-level official may issue a mild complaint. These fundamentals of the relationship go unchallenged by 95 percent of American politicians holding or running for national office.
Walt and Mearsheimer’s goal was to ignite a conversation about the lobby—which they define expansively as an amorphous array of individuals, think tanks, and congressional lobbying groups that advocate Israeli perspectives—and its consequences, which they believe are damaging to America’s core strategic interests in the Middle East. They support Israel’s existence as a Jewish state, and while they readily summarize Israeli blemishes, drawing on Israeli sources and the arguments of the country’s revisionist “new historians,” they are fully aware that no modern state has been built without injustices. They seek a more normal United States relationship with Israel, rather like we have with France or Spain, and an Israeli-Palestinian peace settlement that can start to drain the poison out of American relations with the Arab world.
At least in a preliminary sense, they have started a discussion. The initial working paper on the Kennedy School website was downloaded 275,000 times, throwing Israel’s most ferocious partisans into a panic. Deploying a McCarthyite tactic, the New York Sun quickly sought to link the authors to white supremacist David Duke. The New Republic published a basketful of hostile pieces. Several pro-Israel congressmen initiated an embarrassing effort—ignored by the institution’s president—to get the Naval War College to cancel scheduled lectures by the two. In a column about “the Mearsheimer-Walt fiasco,” neoconservative writer Daniel Pipes summed up his dilemma: it would have been better, Pipes said, to have ignored the essay by “two obscure academics” so that it disappeared “down the memory hole” instead of becoming “the monument that it now is.” Pipes was wrong about this. Hostile reaction to the piece hadn’t inspired a quarter of a million downloads. With the United States mired in a quagmire in Iraq, increasingly detested in the Muslim world, and wedded to an Israel policy that, beyond America’s borders, seems bizarre to friend and foe alike, Walt and Mearsheimer had touched a topic that was crying out for serious analysis.
And the book could do more than the article. Arguments could be filled out, footnotes could be easily read. The 2006 Lebanon War—which saw the American Congress endorse the Israeli bombardment by the kind of margin that would satisfy Nicolae Ceausescu, while seeming genuinely puzzled that moderate Arab leaders did not join their applause —was analyzed as a test case. A book could continue the discussion and deepen it. But the book’s enemies (how odd that a book could have enemies, but there is no better word for it) had time to prepare their ideological trenches, and within a month or two of publication, one could see the shape of the defense.
By the end of October, two months after The Israel Lobby appeared in stores, there had not been a single positive review in the mass-market media. For a long time it seemed that no editor dared trust the subject to a gentile, causing blogger Philip Weiss to ask cheekily, “Do the goyim get to register an Opinion Re Walt/Mearsheimer?” By then, the Wall Street Journal editorial page, the New York Sun, and The New Republic between them must have printed 25 attacks on Walt and Mearsheimer, virtually all of them designed to portray the authors as beyond the pale of rational discourse.
Anti-Semitism was not a credible charge. The authors make clear that the lobby isn’t representative of the views of all or even most American Jews, and they support an Israel within recognized boundaries. Their recommendation that the United States treat Israel like a normal country is hard to demonize. Ditto their repeated assertions that lobbying is a perfectly normal part of the American system and that conflicted or divided loyalties have become commonplace in the modern world. But what many did was to discuss the book in a context of anti-Semitism, to convey the impression that The Israel Lobby was a deeply anti-Semitic book without explicitly saying so. Thus Jeffrey Goldberg, in a 6,000-word New Republic piece, introduced Walt and Mearsheimer after a detour through Osama bin Laden, Father Coughlin, Charles Lindbergh, and, of course, David Duke. He eventually called the book “the most sustained attack … against the political enfranchisement of American Jews since the era of Father Coughlin.”
Samuel G. Freedman in the Washington Post opened his discussion of the book by invoking the New Testament concept of original sin, whose burden one can escape only through acceptance of Jesus Christ. A passage from Romans, Freedman claims, framed the book’s argument—“if unintentionally.” When was the last time the Washington Post introduced a serious foreign affairs book with Bible talk that had no bearing on the work in question?
One of several Wall Street Journal attacks on the work claimed, “it is apparently the authors’ position that ... [in the face of Arab lobbying efforts] American Jews are obliged to stay silent.” This statement is more than a misrepresentation of Walt and Mearsheimer’s argument, it is a flat-out lie. Did the editors who assigned and published the piece know this? Was discrediting the book so important that normal American journalistic standards had to be waived?
Another track of the demonization campaign was the repeated effort to cancel the authors’ appearances or to demand that opposing speakers be invited to “rebut” their noxious views, a format hardly typical for authors on book tours. Unfortunately, these initiatives sometimes succeeded, as when the Chicago Council for Global Affairs cancelled an event at a venue where the two professors had spoken many times before. Some efforts to marginalize the book were more like parody, as when Congressman Elliot Engel complained that Professor Mearsheimer had been invited to participate in a Columbia University forum on academic freedom.
It would be naïve to think that the campaign waged against the authors had no impact. It managed to muddy the debate about the book. Even on some of the wonkier Washington blogs, where there was manifest interest in contending with the book’s arguments, the focus got shifted to whether The Israel Lobby was anti-Semitic. As one frustrated commenter on Ezra Klein’s blog wrote, “[P]art of the theory is that the power of the ‘lobby’ is to effectively remove certain topics from the debate. And the closest we come to debating those topics is a meta-discussion of whether debating those topics is appropriate or some evidence of anti-semitism/self hating Jewry.” Klein rued that “marginalizing the authors as anti-semitic is more effective than arguing back their viewpoint.”
The barrage also had an intimidation effect, a sort of “shock and awe” for the political journalism set. What humble book-review editor could fail to be impressed by the sheer volume of rhetoric painting the book as disreputable or avoid wondering what bombs might explode under his own career if he asked former national security adviser Brent Scowcroft or Palestinian-American professor Rashid Khalidi to review the book. Television producers took note as well. While Mearsheimer managed an amiable ten minutes on “The Colbert Report,” the authors got nowhere near the regular public-affairs discussion shows. Scholars and writers got the message: if men as esteemed in their field as Walt and Mearsheimer were subject to the Coughlin/Duke treatment and had their appearances cancelled, surely those less cushioned by tenure and eminence had good cause to keep silent. This probably explained the sheer ferocity of the campaign against The Israel Lobby.
Not all the negative reviews were as egregious as those cited above. But those that tried to address the substance of the book tended to land weak blows. Les Gelb’s critique in the New York Times was representative. His central point was that if the Israel lobby—actually, he incorrectly claimed that Walt and Mearsheimer called it a “Jewish lobby” —was indeed so powerful, why has every American president over the past 40 years “privately favored” the return of the Palestinian territories and the establishment of a Palestinian state, and why has Washington consistently “expressed displeasure” at Israel’s settlement expansion? This is precisely the question to which Walt and Mearsheimer provide an answer. If, as is indeed the case, most American presidents have “privately” sought Israeli withdrawal, and since Israel is extraordinarily dependent on American largesse, why has the United States never seriously put pressure on Israel to stop the settlements and give back the land? How did Israel manage to move 400,000 settlers into the West Bank in 40 years, often using American funds, if this was contrary to the wishes of every president? Gelb goes on to acknowledge that Walt and Mearsheimer were prescient in their opposition to Bush’s Iraq folly, but asserts that the Israel lobby had nothing do with the decision to go to war. Bush and Cheney needed no lobbying on this point, and they don’t about Iran either.
This last area is easily the most disputed point between Walt and Mearsheimer and those reviewers who sought to answer their book rather than smear it. The Israel lobby, the two assert, helped drive the United States into Baghdad. It couldn’t have done it by itself—that required 9/11 and Bush and Cheney. But, argue Mearsheimer and Walt, “absent the lobby’s influence, there almost certainly would not have been a war. The lobby was a necessary but not sufficient condition for a war that is a strategic disaster for the United States.”
This is a powerful polemical charge, if only because tens of millions of Americans who could care less who has sovereignty over the West Bank recognize that the Iraq War has been a painful failure on every level. But is it true? The Economist says the argument about Iraq “doesn’t quite stand up,” but might make sense if “neoconservatives and the Israel lobby were the same thing.” Leonard Fein, who writes on the dovish Americans for Peace Now website, called the charge “monstrous” and accused the authors of treating the lobby and neoconservatives “as if the two are interchangeable.” Are they?
On one aspect of the argument, the historical record is clear. The two authors do valuable service by documenting the near hysterical “attack Iraq now” recommendations made by various Israeli politicians to American audiences during the run-up to the war. Benjamin Netanyahu, whom the U.S. Congress customarily treats with the kind of deference it might reserve for a Lincoln returned from the dead, warned senators and congressmen that Saddam was developing nukes that could be delivered in suitcases and satchels, and Shimon Peres told Americans that Saddam was as dangerous as bin Laden. The lobbying was so blatant that some political consultants warned Israel to cool it, lest Americans come to believe that the war in Iraq was waged “to protect Israel rather than to protect America.” AIPAC, too, pushed for the invasion. It is clear that the Israel lobby, as everyone understands it, was part of the rush-to-war atmosphere that swept the capital in 2002.
But the critics do have a point: AIPAC and similar groups played a comparatively minor part in the frenzy. But what of the neoconservatives, who had openly pushed for war against Saddam since the late 1990s and who held several key posts in the Bush administration?
For Walt and Mearsheimer, neoconservatives are an integral part of the lobby, and indeed, for their argument to make sense, the lobby has to be defined broadly. Of course there is AIPAC, which exists to influence Congress, and its myriad associated groups that raise money for candidates. The recent emergence of Christian Zionism as an electoral force is an important addition, adding ethnic and social diversity and increased political weight to the lobby. This is a sociologically and psychologically rich area, which the authors don’t explore as deeply as they might. What currents in American Protestantism suddenly made Israel so compelling? It is interesting to learn, for example, that in 1979, Menachem Begin gave Jerry Falwell a private jet as a gift and soon after bestowed upon him the Jabotinsky Medal for “outstanding achievement.” (Other recipients include Elie Wiesel and Leon Uris.) But such facts, intriguing as they are, don’t entirely speak for themselves. And whatever enhanced political clout Christian Zionism brought to the lobby, it did not include access and influence to inner decision-making sanctums of the Pentagon and White House or the ability to start a war.
That required the neoconservatives. The path that took the United States from 9/11 to Iraq has yet to be precisely documented, but it is generally accepted that Bush, Cheney, and other key policymakers became converts to neoconservative views after the attack, if they weren’t already sympathetic. This is important because neoconservatism has a broad gravitational pull that more focused lobbying groups, no matter how effective, can never match.
It is one thing to motivate a senator or congressman to vote for “pro-Israel” legislation—and AIPAC does that well. The recent Kyl-Lieberman bill labeling Iran’s military “terrorist” was reportedly first drafted by AIPAC, and an AIPAC aide’s boast that he could have the signatures of 70 senators on a napkin within 24 hours was altogether believable.
But that kind of lobbying has obvious limitations. How many of those 70 senators would vote the lobby’s way while discretely rolling their eyes, disliking the pressure they are subjected to but willing to go along because it is the course of least resistance? People don’t start wars for such reasons.
Neoconservatism is something far more than advocacy of the interests of a foreign country. It is a full-blown ideological system, which shapes the way people interpret events and view their own society and its relation to the world. Yes, its foreign-policy views are strongly pro-Israel. The main shapers of neoconservatism would readily argue that their foreign-policy positions were good for Israel, while those they opposed imperiled the Jewish state. No one who has spent time with major neocons would doubt the centrality of Israel to their worldview or their attachment to the no-compromise-with-Arabs parts of the Israeli political spectrum. But such attitudes come embedded in a larger set of viewpoints, which are now fairly disseminated among the American elite. While it is one thing for a lawmaker to accommodate the Israel lobby over something like the Kyl-Lieberman bill, it is quite another for an executive-branch policymaker to see the world through a neocon perspective, to have fully internalized slogans like “moral clarity” and “Islamofascism” and “the lessons of appeasement” and elevated them as lodestars.
Neoconservatives did play a crucial role in preparing the Iraq War—in the press, in generating dubious intelligence conclusions and piping them into the executive branch, and in framing an argument that George Bush would be “surrendering” to terror if he didn’t attack Iraq. It was a performance that more conventional lobbying organizations like AIPAC or the Zionist Organization of America couldn’t match in their wildest dreams. Walt and Mearsheimer don’t go into this history deeply. (In The Assassin’s Gate, New Yorker writer and author George Packer gives one of the most nuanced portraits of the attitudes of the Bush administration’s intellectuals, exploring the difficult to pin down matter of how intellectuals’ attitudes seep into policy choices.) But in view of their convictions and pivotal positions inside the executive branch and ability to shape policy at the very top, to say that neoconservatives “overlap” with the Israel lobby hardly does them justice: the faction might more properly be described as, to borrow the well-known phrase, the highest stage of the Israel lobby.
Moreover, as an ideological movement, neoconservatism has a reach that more focused pro-Israel advocacy could never duplicate. Does one call Donald Rumsfeld a neoconservative? Few do. While obviously quite capable, he isn’t known as an intellectual, isn’t Jewish (though of course not all neocons are Jewish), isn’t an ex-liberal or leftist. He is usually described as a Republican “nationalist,” though he pretty much delegated Iraq policy to men—Paul Wolfowitz, Doug Feith, and others—who fit most classical definitions of “neoconservative.” But there are connections: in the 1980s Rumsfeld was enlisted by Midge Decter to chair the neoconservative Committee for the Free World, so certainly the neocon cast of mind was not unfamiliar to him. In short, just as the boundaries of the Israel lobby are blurry, so are those of neoconservatism. The revival of terms like “fellow traveler” would probably be helpful.
The most striking aspect of the reception of The Israel Lobby was the distance between the reviews in the U.S. and those abroad. In England, reviewers for the major papers (including the Murdoch-owned Times) treated the book’s argument as self-evidently true. Geoffrey Wheatcroft, author of a prize-winning book on Zionism, noted in The Guardian that it must be obvious to a 12 year old that the Israel alliance, “far from advancing American interests, gravely damages them and has hindered every American endeavour in Arab countries or the whole Muslim world.” Israel’s most influential paper, Ha’aretz, ran a review by Daniel Levy, who was involved in the last serious round of Israeli-Palestinian negotiations. He told his readers that Walt and Mearsheimer’s most shrill detractors either had “not read the book, are emotionally incapable of dealing with harsh criticism of something they hold so close, or are intentionally avoiding substantive debate on the issue.” Like others, Levy draws a line between the neocons and the Israel lobby proper and explains the Iraq War as a sort of perfect storm: Bush and Cheney, 9/11, many neoconservatives in the executive branch, and for the first time a Republican administration with Christian Zionists as a substantial part of its electoral base. He regrets that mainstream parts of the lobby have been co-opted by the neocons and closes with a plea for moderate Israelis to take American politics seriously and devote as much attention to forming American alliances as the Israeli Right does. This is very welcome advice, for Americans as well, because, as Walt and Mearsheimer stress (and Levy helpfully repeats), it is not Israel per se but Israel as an occupier that constitutes a major strategic liability for the United States.
But it should be noted that casual newspaper readers in Israel, in Britain, and soon in the rest of Europe, where the book is being translated into seven languages, are being treated to far more nuanced and serious discussion of The Israel Lobby than Americans have been.
At least there has been the blogosphere. One wouldn’t know it from the major American newspapers or magazine reviews, but a fresh breeze is beginning to blow. The Israel Lobby did receive more attention on the serious blogs than any other book this year. M.J. Rosenberg, the director of policy analysis for Israel Policy Forum and a prominent “two-state solution” advocate, describes the influence of the book as enormous: “Capitol Hill staffers are talking about the book, everybody is arguing about it, people are intrigued. … it has opened up discussion.”
Despite, or perhaps because of, ferocious attacks in The New Republic and the Wall Street Journal, The Israel Lobby made it onto the New York Times bestseller list. It remained there only a couple of weeks, soon displaced by Alan Greenspan’s memoir and Laura Ingraham’s latest. But the book’s influence is still early in its trajectory. International sales will be large, there will be paperback editions, and the book will be assigned in course readings. The Israel Lobby will be around a long time, perhaps longer than AIPAC itself. Israeli peace activist Uri Avnery has already compared the work to Uncle Tom’s Cabin, Philip Weiss to Rachel Carson’s Silent Spring. To build upon Tony Karon’s analogy that glasnost is breaking out in the American Jewish community, and that younger Jews are questioning Israel like never before, The Gulag Archipelago didn’t receive good reviews in Russia when it came out either.
Walt and Mearsheimer haven’t written the last word on American-Israeli relations. Other books, more psychologically probing and more discursive, are in the works or waiting to be written. But in clearing the first path since the pivotal date of 9/11, these two authors have done their country a great service.
========================================================
A Strike in the Dark
By Seymour M. Hersh
The New Yorker
Monday 11 February 2008
What did Israel bomb in Syria?
Sometime after midnight on September 6, 2007, at least four low-flying Israeli Air Force fighters crossed into Syrian airspace and carried out a secret bombing mission on the banks of the Euphrates River, about ninety miles north of the Iraq border. The seemingly unprovoked bombing, which came after months of heightened tension between Israel and Syria over military exercises and troop buildups by both sides along the Golan Heights, was, by almost any definition, an act of war. But in the immediate aftermath nothing was heard from the government of Israel. In contrast, in 1981, when the Israeli Air Force destroyed Iraq's Osirak nuclear reactor, near Baghdad, the Israeli government was triumphant, releasing reconnaissance photographs of the strike and permitting the pilots to be widely interviewed.
Within hours of the attack, Syria denounced Israel for invading its airspace, but its public statements were incomplete and contradictory-thus adding to the mystery. A Syrian military spokesman said only that Israeli planes had dropped some munitions in an unpopulated area after being challenged by Syrian air defenses, "which forced them to flee." Four days later, Walid Moallem, the Syrian foreign minister, said during a state visit to Turkey that the Israeli aircraft had used live ammunition in the attack, but insisted that there were no casualties or property damage. It was not until October 1st that Syrian President Bashar Assad, in an interview with the BBC, acknowledged that the Israeli warplanes had hit their target, which he described as an "unused military building." Assad added that Syria reserved the right to retaliate, but his comments were muted.
Despite official silence in Tel Aviv (and in Washington), in the days after the bombing the American and European media were flooded with reports, primarily based on information from anonymous government sources, claiming that Israel had destroyed a nascent nuclear reactor that was secretly being assembled in Syria, with the help of North Korea. Beginning construction of a nuclear reactor in secret would be a violation of Syria's obligations under the Nuclear Non-Proliferation Treaty, and could potentially yield material for a nuclear weapon.
The evidence was circumstantial but seemingly damning. The first reports of Syrian and North Korean nuclear cooperation came on September 12th in the Times and elsewhere. By the end of October, the various media accounts generally agreed on four points: the Israeli intelligence community had learned of a North Korean connection to a construction site in an agricultural area in eastern Syria; three days before the bombing, a "North Korean ship," identified as the Al Hamed, had arrived at the Syrian port of Tartus, on the Mediterranean; satellite imagery strongly suggested that the building under construction was designed to hold a nuclear reactor when completed; as such, Syria had crossed what the Israelis regarded as the "red line" on the path to building a bomb, and had to be stopped. There were also reports-by ABC News and others-that some of the Israeli intelligence had been shared in advance with the United States, which had raised no objection to the bombing.
The Israeli government still declined to make any statement about the incident. Military censorship on dispatches about the raid was imposed for several weeks, and the Israeli press resorted to recycling the disclosures in the foreign press. In the first days after the attack, there had been many critical stories in the Israeli press speculating about the bombing, and the possibility that it could lead to a conflict with Syria. Larry Derfner, a columnist writing in the Jerusalem Post, described the raid as "the sort of thing that starts wars." But, once reports about the nuclear issue and other details circulated, the domestic criticism subsided.
At a news conference on September 20th, President George W. Bush was asked about the incident four times but said, "I'm not going to comment on the matter." The lack of official statements became part of the story. "The silence from all parties has been deafening," David Ignatius wrote in the Washington Post, "but the message to Iran"-which the Administration had long suspected of pursuing a nuclear weapon-"is clear: America and Israel can identify nuclear targets and penetrate air defenses to destroy them."
It was evident that officials in Israel and the United States, although unwilling to be quoted, were eager for the news media to write about the bombing. Early on, a former officer in the Israel Defense Forces with close contacts in Israeli intelligence approached me, with a version of the standard story, including colorful but, as it turned out, unconfirmable details: Israeli intelligence tracking the ship from the moment it left a North Korean port; Syrian soldiers wearing protective gear as they off-loaded the cargo; Israeli intelligence monitoring trucks from the docks to the target site. On October 3rd, the London Spectator, citing much of the same information, published an overheated account of the September 6th raid, claiming that it "may have saved the world from a devastating threat," and that "a very senior British ministerial source" had warned, "If people had known how close we came to World War Three that day there'd have been mass panic."
However, in three months of reporting for this article, I was repeatedly told by current and former intelligence, diplomatic, and congressional officials that they were not aware of any solid evidence of ongoing nuclear-weapons programs in Syria. It is possible that Israel conveyed intelligence directly to senior members of the Bush Administration, without it being vetted by intelligence agencies. (This process, known as "stovepiping," overwhelmed U.S. intelligence before the war in Iraq.) But Mohamed ElBaradei, the director-general of the International Atomic Energy Agency, the United Nations group responsible for monitoring compliance with the Nuclear Non-Proliferation Treaty, said, "Our experts who have carefully analyzed the satellite imagery say it is unlikely that this building was a nuclear facility."
Joseph Cirincione, the director for nuclear policy at the Center for American Progress, a Washington, D.C., think tank, told me, "Syria does not have the technical, industrial, or financial ability to support a nuclear-weapons program. I've been following this issue for fifteen years, and every once in a while a suspicion arises and we investigate and there's nothing. There was and is no nuclear-weapons threat from Syria. This is all political." Cirincione castigated the press corps for its handling of the story. "I think some of our best journalists were used," he said.
A similar message emerged at briefings given to select members of Congress within weeks of the attack. The briefings, conducted by intelligence agencies, focussed on what Washington knew about the September 6th raid. One concern was whether North Korea had done anything that might cause the U.S. to back away from ongoing six-nation talks about its nuclear program. A legislator who took part in one such briefing said afterward, according to a member of his staff, that he had heard nothing that caused him "to have any doubts" about the North Korean negotiations-"nothing that should cause a pause." The legislator's conclusion, the staff member said, was "There's nothing that proves any perfidy involving the North Koreans."
Morton Abramowitz, a former Assistant Secretary of State for intelligence and research, told me that he was astonished by the lack of response. "Anytime you bomb another state, that's a big deal," he said. "But where's the outcry, particularly from the concerned states and the U.N.? Something's amiss."
Israel could, of course, have damning evidence that it refuses to disclose. But there are serious and unexamined contradictions in the various published accounts of the September 6th bombing.
The main piece of evidence to emerge publicly that Syria was building a reactor arrived on October 23rd, when David Albright, of the Institute for Science and International Security, a highly respected nonprofit research group, released a satellite image of the target. The photograph had been taken by a commercial satellite company, DigitalGlobe, of Longmont, Colorado, on August 10th, four weeks before the bombing, and showed a square building and a nearby water-pumping station. In an analysis released at the same time, Albright, a physicist who served as a weapons inspector in Iraq, concluded that the building, as viewed from space, had roughly the same length and width as a reactor building at Yongbyon, North Korea's main nuclear facility. "The tall building in the image may house a reactor under construction and the pump station along the river may have been intended to supply cooling water to the reactor," Albright said. He concluded his analysis by posing a series of rhetorical questions that assumed that the target was a nuclear facility:
How far along was the reactor construction project when it was bombed? What was the extent of nuclear assistance from North Korea? Which reactor components did Syria obtain from North Korea or elsewhere, and where are they now?
He was later quoted in the Washington Post saying, "I'm pretty convinced that Syria was trying to build a nuclear reactor."
When I asked Albright how he had pinpointed the target, he told me that he and a colleague, Paul Brannan, "did a lot of hard work"-culling press reports and poring over DigitalGlobe imagery-"before coming up with the site." Albright then shared his findings with Robin Wright and other journalists at the Post, who, after checking with Administration officials, told him that the building was, indeed, the one targeted by the Israelis. "We did not release the information until we got direct confirmation from the Washington Post," he told me. The Post's sources in the Administration, he understood, had access to far more detailed images obtained by U.S. intelligence satellites. The Post ran a story, without printing the imagery, on October 19th, reporting that "U.S. and foreign officials familiar with the aftermath of the attack" had concluded that the site had the "signature," or characteristics, of a reactor "similar in structure to North Korea's facilities"-a conclusion with which Albright then agreed. In other words, the Albright and the Post reports, which appeared to independently reinforce each other, stemmed in part from the same sources.
Albright told me that before going public he had met privately with Israeli officials. "I wanted to be sure in my own mind that the Israelis thought it was a reactor, and I was," he said. "They never explicitly said it was nuclear, but they ruled out the possibility that it was a missile, chemical-warfare, or radar site. By a process of elimination, I was left with nuclear."
Two days after his first report, Albright released a satellite image of the bombed site, taken by DigitalGlobe on October 24th, seven weeks after the bombing. The new image showed that the target area had been levelled and the ground scraped. Albright said that it hinted of a coverup-cleansing the bombing site could make it difficult for weapons inspectors to determine its precise nature. "It looks like Syria is trying to hide something and destroy the evidence of some activity," he told the Times. "But it won't work. Syria has got to answer questions about what it was doing." This assessment was widely shared in the press. (In mid-January, the Times reported that recent imagery from DigitalGlobe showed that a storage facility, or something similar, had been constructed, in an obvious rush, at the bombing site.)
Proliferation experts at the International Atomic Energy Agency and others in the arms-control community disputed Albright's interpretation of the images. "People here were baffled by this, and thought that Albright had stuck his neck out," a diplomat in Vienna, where the I.A.E.A. is headquartered, told me. "The I.A.E.A. has been consistently telling journalists that it is skeptical about the Syrian nuclear story, but the reporters are so convinced."
A second diplomat in Vienna acidly commented on the images: "A square building is a square building." The diplomat, who is familiar with the use of satellite imagery for nuclear verification, added that the I.A.E.A. "does not have enough information to conclude anything about the exact nature of the facility. They see a building with some geometry near a river that could be identified as nuclear-related. But they cannot credibly conclude that is so. As far as information coming from open sources beyond imagery, it's a struggle to extract information from all of the noise that comes from political agendas."
Much of what one would expect to see around a secret nuclear site was lacking at the target, a former State Department intelligence expert who now deals with proliferation issues for the Congress said. "There is no security around the building," he said. "No barracks for the Army or the workers. No associated complex." Jeffrey Lewis, who heads the non-proliferation program at the New America Foundation, a think tank in Washington, told me that, even if the width and the length of the building were similar to the Korean site, its height was simply not sufficient to contain a Yongbyon-size reactor and also have enough room to extract the control rods, an essential step in the operation of the reactor; nor was there evidence in the published imagery of major underground construction. "All you could see was a box," Lewis said. "You couldn't see enough to know how big it will be or what it will do. It's just a box."
A former senior U.S. intelligence official, who has access to current intelligence, said, "We don't have any proof of a reactor-no signals intelligence, no human intelligence, no satellite intelligence." Some well-informed defense consultants and former intelligence officials asked why, if there was compelling evidence of nuclear cheating involving North Korea, a member of the President's axis of evil, and Syria, which the U.S. considers a state sponsor of terrorism, the Bush Administration would not insist on making it public.
When I went to Israel in late December, the government was still maintaining secrecy about the raid, but some current and former officials and military officers were willing to speak without attribution. Most were adamant that Israel's intelligence had been accurate. "Don't you write that there was nothing there!" a senior Israeli official, who is in a position to know the details of the raid on Syria, said, shaking a finger at me. "The thing in Syria was real."
Retired Brigadier General Shlomo Brom, who served as deputy national-security adviser under Prime Minister Ehud Barak, told me that Israel wouldn't have acted if it hadn't been convinced that there was a threat. "It may have been a perception of a conviction, but there was something there," Brom said. "It was the beginning of a nuclear project." However, by the date of our talk, Brom told me, "The question of whether it was there or not is not that relevant anymore."
Albright, when I spoke to him in December, was far more circumspect than he had been in October. "We never said 'we know' it was a reactor, based on the image," Albright said. "We wanted to make sure that the image was consistent with a reactor, and, from my point of view, it was. But that doesn't confirm it's a reactor."
The journey of the Al Hamed, a small coastal trader, became a centerpiece in accounts of the September 6th bombing. On September 15th, the Washington Post reported that "a prominent U.S. expert on the Middle East" said that the attack "appears to have been linked to the arrival . . . of a ship carrying material from North Korea labeled as cement." The article went on to cite the expert's belief that "the emerging consensus in Israel was that it delivered nuclear equipment." Other press reports identified the Al Hamed as a "suspicious North Korean" ship.
But there is evidence that the Al Hamed could not have been carrying sensitive cargo-or any cargo-from North Korea. International shipping is carefully monitored by Lloyd's Marine Intelligence Unit, which relies on a network of agents as well as on port logs and other records. In addition, most merchant ships are now required to operate a transponder device called an A.I.S., for automatic identification system. This device, which was on board the Al Hamed, works in a manner similar to a transponder on a commercial aircraft-beaming a constant, very high-frequency position report. (The U.S. Navy monitors international sea traffic with the aid of dedicated satellites, at a secret facility in suburban Washington.)
According to Marine Intelligence Unit records, the Al Hamed, which was built in 1965, had been operating for years in the eastern Mediterranean and the Black Sea, with no indication of any recent visits to North Korea. The records show that the Al Hamed arrived at Tartus on September 3rd-the ship's fifth visit to Syria in five months. (It was one of eight ships that arrived that day; although it is possible that one of the others was carrying illicit materials, only the Al Hamed has been named in the media.) The ship's registry was constantly changing. The Al Hamed flew the South Korean flag before switching to North Korea in November of 2005, and then to Comoros. (Ships often fly flags of convenience, registering with different countries, in many cases to avoid taxes or onerous regulations.) At the time of the bombing, according to Lloyd's, it was flying a Comoran flag and was owned by four Syrian nationals. In earlier years, under other owners, the ship seems to have operated under Russian, Estonian, Turkish, and Honduran flags. Lloyd's records show that the ship had apparently not passed through the Suez Canal-the main route from the Mediterranean to the Far East-since at least 1998.
Among the groups that keep track of international shipping is Greenpeace. Martini Gotja, who monitors illegal fishing for the organization and was among the first to raise questions about the Al Hamed, told me, "I've been at sea for forty-one years, and I can tell you, as a captain, that the Al Hamed was nothing-in rotten shape. You wouldn't be able to load heavy cargo on it, as the floorboards wouldn't be that strong."
If the Israelis' target in Syria was not a nuclear site, why didn't the Syrians respond more forcefully? Syria complained at the United Nations but did little to press the issue. And, if the site wasn't a partially built reactor, what was it?
During two trips to Damascus after the Israeli raid, I interviewed many senior government and intelligence officials. None of President Assad's close advisers told me the same story, though some of the stories were more revealing-and more plausible-than others. In general, Syrian officials seemed more eager to analyze Israel's motives than to discuss what had been attacked. "I hesitate to answer any journalist's questions about it," Faruq al-Shara, the Syrian Vice-President, told me. "Israel bombed to restore its credibility, and their objective is for us to keep talking about it. And by answering your questions I serve their objective. Why should I volunteer to do that?" Shara denied that his nation has a nuclear-weapons program. "The volume of articles about the bombing is incredible, and it's not important that it's a lie," he said.
One top foreign-ministry official in Damascus told me that the target "was an old military building that had been abandoned by the Syrian military" years ago. But a senior Syrian intelligence general gave me a different account. "What they targeted was a building used for fertilizer and water pumps," he said-part of a government effort to revitalize farming. "There is a large city"- Dayr az Zawr-"fifty kilometres away. Why would Syria put nuclear material near a city?" I interviewed the intelligence general again on my second visit to Damascus, and he reiterated that the targeted building was "at no time a military facility." As to why Syria had not had a more aggressive response, if the target was so benign, the general said, "It was not fear-that's all I'll say." As I left, I asked the general why Syria had not invited representatives of the International Atomic Energy Agency to visit the bombing site and declare that no nuclear activity was taking place there. "They did not ask to come," he said, and "Syria had no reason to ask them to come."
An I.A.E.A. official dismissed that assertion when we spoke in Vienna a few days later. "The I.A.E.A. asked the Syrians to allow the agency to visit the site to verify its nature," the I.A.E.A. official said. "Syria's reply was that it was a military, not a nuclear, installation, and there would be no reason for the I.A.E.A. to go there. It would be in their and everyone's interest to have the I.A.E.A. visit the site. If it was nuclear, it would leave fingerprints."
In a subsequent interview, Imad Moustapha, the Syrian Ambassador to Washington, defended Syria's decision not to invite the I.A.E.A. inspectors. "We will not get into the game of inviting foreign experts to visit every site that Israel claims is a nuclear facility," Moustapha told me. "If we bring them in and they say there is nothing there, then Israel will say it made a mistake and bomb another site two weeks later. And if we then don't let the I.A.E.A. in, Israel will say, 'You see?' This is nonsense. Why should we have to do this?"
Even if the site was not a nuclear installation, it is possible that the Syrians feared that an I.A.E.A. inquiry would uncover the presence of North Koreans there. In Syria, I was able to get some confirmation that North Koreans were at the target. A senior officer in Damascus with firsthand knowledge of the incident agreed to see me alone, at his home; my other interviews in Damascus took place in government offices. According to his account, North Koreans were present at the site, but only as paid construction workers. The senior officer said that the targeted building, when completed, would most likely have been used as a chemical-warfare facility. (Syria is not a signatory to the Chemical Weapons Convention and has been believed, for decades, to have a substantial chemical-weapons arsenal.)
The building contract with North Korea was a routine business deal, the senior officer said-from design to construction. (North Korea may, of course, have sent skilled technicians capable of doing less routine work.) Syria and North Korea have a long-standing partnership on military matters. "The contract between Syria and North Korea was old, from 2002, and it was running late," the senior officer told me. "It was initially to be finished in 2005, and the Israelis might have expected it was further along."
The North Korean laborers had been coming and going for "maybe six months" before the September bombing, the senior officer said, and his government concluded that the Israelis had picked up North Korean telephone chatter at the site. (This fit the timeline that Israeli officials had given me.) "The Israelis may have their own spies and watched the laborers being driven to the area," the senior officer said. "The Koreans were not there at night, but slept in their quarters and were driven to the site in the morning. The building was in an isolated area, and the Israelis may have concluded that even if there was a slight chance"-of it being a nuclear facility-"we'll take that risk."
On the days before the bombing, the Koreans had been working on the second floor, and were using a tarp on top of the building to shield the site from rain and sun. "It was just the North Korean way of working," the Syrian senior officer said, adding that the possibility that the Israelis could not see what was underneath the tarp might have added to their determination.
The attack was especially dramatic, the Syrian senior officer said, because the Israelis used bright magnesium illumination flares to light up the target before the bombing. Night suddenly turned into day, he told me. "When the people in the area saw the lights and the bombing, they thought there would be a commando raid," the senior officer said. The building was destroyed, and his government eventually concluded that there were no Israeli ground forces in the area. But if Israelis had been on the ground seeking contaminated soil samples, the senior officer said, "they found only cement."
A senior Syrian official confirmed that a group of North Koreans had been at work at the site, but he denied that the structure was related to chemical warfare. Syria had concluded, he said, that chemical warfare had little deterrent value against Israel, given its nuclear capability. The facility that was attacked, the official said, was to be one of a string of missile-manufacturing plants scattered throughout Syria-"all low tech. Not strategic." (North Korea has been a major exporter of missile technology and expertise to Syria for decades.) He added, "We've gone asymmetrical, and have been improving our capability to build low-tech missiles that will enable us to inflict as much damage as possible without confronting the Israeli Army. We now can hit all of Israel, and not just the north."
Whatever was under construction, with North Korean help, it apparently had little to do with agriculture-or with nuclear reactors-but much to do with Syria's defense posture, and its military relationship with North Korea. And that, perhaps, was enough to silence the Syrian government after the September 6th bombing.
It is unclear to what extent the Bush Administration was involved in the Israeli attack. The most detailed report of cooperation was made in mid-October by ABC News. Citing a senior U.S. official, the network reported that Israel had shared intelligence with the United States and received satellite help and targeting information in response. At one point, it was reported, the Bush Administration considered attacking Syria itself, but rejected that option. The implication was that the Israeli intelligence about the nuclear threat had been vetted by the U.S., and had been found to be convincing.
Yet officials I spoke to in Israel heatedly denied the notion that they had extensive help from Washington in planning the attack. When I told the senior Israeli official that I found little support in Washington for Israel's claim that it had bombed a nuclear facility in Syria, he responded with an expletive, and then said, angrily, "Nobody helped us. We did it on our own." He added, "What I'm saying is that nobody discovered it for us." (The White House declined to comment on this story.)
There is evidence to support this view. The satellite operated by DigitalGlobe, the Colorado firm that supplied Albright's images, is for hire; anyone can order the satellite to photograph specific coordinates, a process that can cost anywhere from several hundred to hundreds of thousands of dollars. The company displays the results of these requests on its Web page, but not the identity of the customer. On five occasions between August 5th and August 27th of last year-before the Israeli bombing-DigitalGlobe was paid to take a tight image of the targeted building in Syria.
Clearly, whoever ordered the images likely had some involvement in plans for the attack. DigitalGlobe does about sixty per cent of its business with the U.S. government, but those contracts are for unclassified work, such as mapping. The government's own military and intelligence satellite system, with an unmatched ability to achieve what analysts call "highly granular images," could have supplied superior versions of the target sites. Israel has at least two military satellite systems, but, according to Allen Thomson, a former C.I.A. analyst, DigitalGlobe's satellite has advantages for reconnaissance, making Israel a logical customer. ("Customer anonymity is crucial to us," Chuck Herring, a spokesman for DigitalGlobe, said. "I don't know who placed the order and couldn't disclose it if I did.") It is also possible that Israel or the United States ordered the imagery in order to have something unclassified to pass to the press if needed. If the Bush Administration had been aggressively cooperating with Israel before the attack, why would Israel have to turn to a commercial firm?
Last fall, aerospace industry and military sources told Aviation Week & Space Technology, an authoritative trade journal, that the United States had provided Israel with advice about "potential target vulnerabilities" before the September 6th attack, and monitored the radar as the mission took place. The magazine reported that the Israeli fighters, prior to bombing the target on the Euphrates, struck a Syrian radar facility near the Turkish border, knocking the radar out of commission and permitting them to complete their mission without interference.
The former U.S. senior intelligence official told me that, as he understood it, America's involvement in the Israeli raid dated back months earlier, and was linked to the Administration's planning for a possible air war against Iran. Last summer, the Defense Intelligence Agency came to believe that Syria was installing a new Russian-supplied radar-and-air-defense system that was similar to the radar complexes in Iran. Entering Syrian airspace would trigger those defenses and expose them to Israeli and American exploitation, yielding valuable information about their capabilities. Vice-President Dick Cheney supported the idea of overflights, the former senior intelligence official said, because "it would stick it to Syria and show that we're serious about Iran." (The Vice-President's office declined to comment.) The former senior intelligence official said that Israeli military jets have flown over Syria repeatedly, without retaliation from Syria. At the time, the former senior intelligence official said, the focus was on radar and air defenses, and not on any real or suspected nuclear facility. Israel's claims about the target, which emerged later, caught many in the military and intelligence community-if not in the White House-by surprise.
The senior Israeli official, asked whether the attack was rooted in his country's interest in Syria's radar installations, told me, "Bullshit." Whatever the Administration's initial agenda, Israel seems to have been after something more.
The story of the Israeli bombing of Syria, with its mixture of satellite intelligence, intercepts, newspaper leaks, and shared assumptions, reminded some American diplomats and intelligence officials of an incident, ten years ago, involving North Korea. In mid-1998, American reconnaissance satellites photographed imagery of a major underground construction project at Kumchang-ri, twenty-five miles northwest of Yongbyon. "We were briefed that, without a doubt, this was a nuclear-related facility, and there was signals intelligence linking the construction brigade at Kumchang-ri to the nuclear complex at Yongbyon," the former State Department intelligence expert recalled.
Charles Kartman, who was President Bill Clinton's special envoy for peace talks with Korea, told me that the intelligence was considered a slam dunk by analysts in the Defense Intelligence Agency, even though other agencies disagreed. "We had a debate going on inside the community, but the D.I.A. unilaterally took it to Capitol Hill," Kartman said, forcing the issue and leading to a front-page Times story.
After months of negotiations, Kartman recalled, the North Koreans agreed, under diplomatic pressure, to grant access to Kumchang-ri. In return, they received aid, including assistance with a new potato-production program. Inspectors found little besides a series of empty tunnels. Robert Carlin, an expert on North Korea who retired in 2005 after serving more than thirty years with the C.I.A. and the State Department's intelligence bureau, told me that the Kumchang-ri incident highlighted "an endemic weakness" in the American intelligence community. "People think they know the ending and then they go back and find the evidence that fits their story," he said. "And then you get groupthink-and people reinforce each other."
It seems that, as with Kumchang-ri, there was a genuine, if not unanimous, belief by Israeli intelligence that the Syrians were constructing something that could have serious national-security consequences. But why would the Israelis take the risk of provoking a military response, and perhaps a war, if there was, as it seems, no smoking gun? Mohamed ElBaradei, expressing his frustration, said, "If a country has any information about a nuclear activity in another country, it should inform the I.A.E.A.-not bomb first and ask questions later."
One answer, suggested by David Albright, is that Israel did not trust the international arms-control community. "I can understand the Israeli point of view, given the history with Iran and Algeria," Albright said. "Both nations had nuclear-weapons programs and, after being caught cheating, declared their reactors to be civil reactors, for peacetime use. The international groups, like the U.N. and the I.A.E.A, never shut them down." Also, Israel may have calculated that risk of a counterattack was low: President Assad would undoubtedly conclude that the attack had the support of the Bush Administration and, therefore, that any response by Syria would also engage the U.S. (My conversations with officials in Syria bore out this assumption.)
In Tel Aviv, the senior Israeli official pointedly told me, "Syria still thinks Hezbollah won the war in Lebanon"-referring to the summer, 2006, fight between Israel and the Shiite organization headed by Sheikh Hassan Nasrallah. "Nasrallah knows how much that war cost-one-third of his fighters were killed, infrastructure was bombed, and ninety-five per cent of his strategic weapons were wiped out," the Israeli official said. "But Assad has a Nasrallah complex and thinks Hezbollah won. And, 'If he did it, I can do it.' This led to an adventurous mood in Damascus. Today, they are more sober."
That notion was echoed by the ambassador of an Israeli ally who is posted in Tel Aviv. "The truth is not important," the ambassador told me. "Israel was able to restore its credibility as a deterrent. That is the whole thing. No one will know what the real story is."
There is evidence that the pre-mptive raid on Syria was also meant as a warning about-and a model for-a pre-mptive attack on Iran. When I visited Israel this winter, Iran was the overriding concern among political and defense officials I spoke to-not Syria. There was palpable anger toward Washington, in the wake of a National Intelligence Estimate that concluded, on behalf of the American intelligence community, that Iran is not now constructing a nuclear weapon. Many in Israel view Iran's nuclear ambitions as an existential threat; they believe that military action against Iran may be inevitable, and worry that America may not be there when needed. The N.I.E. was published in November, after a yearlong standoff involving Cheney's office, which resisted the report's findings. At the time of the raid, reports about the forthcoming N.I.E. and its general conclusion had already appeared.
Retired Major General Giora Eiland, who served as the national-security adviser to Prime Minister Ariel Sharon, told me, "The Israeli military takes it as an assumption that one day we will need to have a military campaign against Iran, to slow and eliminate the nuclear option." He added, "Whether the political situation will allow this is another question."
In the weeks after the N.I.E.'s release, Bush insisted that the Iranian nuclear-weapons threat was as acute as ever, a theme he amplified during his nine-day Middle East trip after the New Year. "A lot of people heard that N.I.E. out here and said that George Bush and the Americans don't take the Iranian threat seriously," he told Greta Van Susteren, of Fox News. "And so this trip has been successful from the perspective of saying . . . we will keep the pressure on."
Shortly after the bombing, a Chinese envoy and one of the Bush Administration's senior national-security officials met in Washington. The Chinese envoy had just returned from a visit to Tehran, a person familiar with the discussion told me, and he wanted the White House to know that there were moderates there who were interested in talks. The national-security official rejected that possibility and told the envoy, as the person familiar with the discussion recalled, "'You are aware of the recent Israeli statements about Syria. The Israelis are extremely serious about Iran and its nuclear program, and I believe that, if the United States government is unsuccessful in its diplomatic dealings with Iran, the Israelis will take it out militarily.' He then told the envoy that he wanted him to convey this to his government-that the Israelis were serious.
"He was telling the Chinese leadership that they'd better warn Iran that we can't hold back Israel, and that the Iranians should look at Syria and see what's coming next if diplomacy fails," the person familiar with the discussion said. "His message was that the Syrian attack was in part aimed at Iran."
-------
Inne - oprócz lewicowgo prania mózgu - domniemane przyczyny opisywanego przez Pana zjawiska:
1) odległość w czasie. Im bohaterstwo i zło bliższe naszym czasom, tym silniejsza pamięć o nich.
2) Rasizm był i po części nadal jest rzeczywistym problemem w USA.
Ja osobiście też o wiele bardziej podziwiam abolicjonistów od Ojców Założycieli. Ci pierwsi walczyli z konkretnym i bardzo paskudnym przejawem ludzkiej podłości, ci drudzy zaś... No cóż, powodowani byli bez wątpienia pragnieniem stworzenia nowego świata, tym niemniej ich protest wobec politycznych i ideowych więzów Europy miał negatywny aspekt kolonialny (podobno tyle prawiący o społeczności ludzi wolnych Gefferson sam miał niewolników). Ostatecznie ci pionierzy zabrali ze sobą ze Starego Kontynentu bardzo wiele tego, przeciwko czemu występowali. Abolicjonizm z kolei jest słusznie postrzegany jako szlachetny odruch gniewu i nieposłuszeństwa; można krytykować ideologie, które go zawłaszczają, ten jednak, kto krytykuje samą ideę abolicjonistyczną jest albo cynikiem, albo kimś o nieczystych intencjach.
Co do roli USA w czasie Zimnej Wojny, to naprawde nie mogę zrozumieć, dlaczego z reguły traktuje się określenia "antykomunizm" i "imperializm" jako alternatywne... Przecież dla każdego myślącego i w miarę zorientowanego w rzeczywistości człowieka jest jasne, że USA były i są zarówno antykomunistyczne, jak i imperialistyczne. Każde państwo, które chce odgrywać jakąś rolę w dziejach, z konieczności musi być imperium. Oczywiście, imperia bywają różne, a obecna polityka zagraniczna USA to temat rzeka.
Tym niemniej za wielce znaczący uważam sposób, w jaki Watykan odnosi się do tej polityki (w szczególności warta zauważenia jest niedawna odmowa udzielenia audiencji C. Rice przez Benedykta XVI). Fakt dający do myślenia, choć nie naszym politykom, chętnie uprawiającymi politykę zagraniczną na kolanach (różnych mają oni panów, ale przed kimś KAŻDY z nich klęczy i tu nie zauważam wyjątków).
A kogo by Pan zaproponował na tego, co rozrzedzi gęste grono czarnych i żeńskich autorytetów? Bo chyba nie Trumana, McCarthy'ego czy Busha (wszystko jedno którego)?
Daj Pan spokoj.Zaden czarnoskory,ani zadna kobieta nie bedzie prezydentem JUESEJ.Jeszcze nie teraz.
Cos na ten temat moge powiedziec,bo mieszkam tu 23 lata.
A z ta ankieta? Wlasnie byla ktoras tam rocznica smieci M L Kinga i wszystkie ABC,NBC,CCN temu podobne lewackie televizornie od rana do wieczora tylko o tym trabily.
Wystarczy,ze ankieterzy pofatygowali sie do szkol na poludniowy Brooklyn,Bronx czy do pobliskiego Newarku i takie wyniki sa jakie sa.Gdzie kolorowych uczniow jest 101%.
Pozdrawiam.
bardzo dobry przyklad idacej na caly swiat publikacji o przeprowadzonej na zamowienie i wedlug mnie niereprezentatywnej oraz zmanipulowanej (przez zawezenie kryteriow) sondy.
Pyta Pan, czy się dziwię. Szczerze powiem, że tak. Jednak tzw. prowincja - coś w USA uroczego i dla mnie pociągającego - jest mocno konserwatywna. Kościoły protestanckie i katolickie nie świecą pustkami, jak świątynie Europy zachodniej. Nie znam metodologii wspomnianych badań. Wiem natomiast, że sprawny socjometra potrafi osiągnąć niemal dowolny wynik badań ankietowych. Tak czy siak to dla mnie zaskoczenie. Choć wiem, jaka jest siła rażenia mediów i showbusinessu, nie sądziłem, że tym, którzy nimi kierują, pójdzie tak łatwo.
Ale powtarzam po raz kolejny: "Dopóty dzban wodę nosi, dopóki mu się ucho nie urwie". Ogłupiałe masy mogą swoją nienawiść nagle przekierunkować o 180 stopni. Przykład? Europejskie masy szeregowych lewaków, którzy robią się coraz bardziej antysemiccy. Być może niedługo dościgną pod tym względem amerykańskich Murzynów, którzy postrzegają amerykańskie żydowstwo jako głównego eksponenta tamtejszego establishmentu decydującego o rozwoju sytuacji w Ameryce.
Pozdrawiam
Paliwoda:"Kontrkultura i rewolta młodzieży w latach 60. miała wiele aspektów, przejawów i źródeł. Niektóre z nich dotykały także autentycznych problemów tamtych czasów. To nic, że liderzy kontrkultury – jak słynny Jerry Rubin – czy jej ideolodzy – jak Herbert Marcuse - byli hochsztaplerami albo quasi-filozofami. Hipisowska młodzież ma dla mnie sporo uroku do dzisiaj. Tym bardziej, że nie we wszystkim się myliła."
-------------
Kontrkultura i obecna rewolta w Tybecie nie wyglada inaczej niz rozruchy murzynskie w Stanach w latach 1960 tych.Tez sie palilo,rabowalo,zabijalo.I tez wojsko musialo interweniowac.
Tybetanczycy nie wymyslili niczego nowego,sa po prostu 40 lat za murzynami.
Wazne ze sie na kolorowo ubieraja i maczety w rekach dodaja im uroku i wiarygodnosci.
Janke nawet zaczal urabiac Urbanskiego z PeKaOL zeby nie karac sportowcow,ktorzy jawnie popra terrorystow Tybetanskich.
Widze,ze niektorzy Polacy podobnie jak Tybetanczycy tez sa 40 lat za murzynami.
A co Pismo Swiete powiada o Kosciele i kosciele, to tez kwestia WIEDZY.
Pan zdaje sie wierzysz, ze wiesz cokolwiek na temat swojej religii.
A Tobie się zdaje że wiesz, ale zdaje się że nie wiesz jak wiedzieć należy!! Sorka, ale jak czytam teksty ludzi którym się zdaje że wszystko wiedzą lepiej, to....
Nic to, zaznajom się i zdobądź wiedzę czytając źródło!!
Wystarczy jeden tekst Ewangelii w której Jezus zwraca się do św. Piotra i oznajmia mu że na Nim zbuduje Kościół.... Dalej sobie doczytaj i nie mędrkuj lub co gorsza nie reinterpretuj wydarzeń o których nie masz pojęcia.
Nie mogę w takim poście streszczać całego artykułu. Czy sądzi Pan/Pani, że gdyby prezydenci i ich żony byli brani pod uwagę, cokolwiek by to zmieniło? Może Billuś-debiluś albo jego wstrętna żonica jeszcze by się załapali. Ale czy Ronald Reagan, który zazbroił Sowiety na śmierć i uratował świat przed zalewem sowietyzmu - znienawidzony przez nowojorskie, kosmopolityczne elity?
Pozdrawiam
A Greenpoint to krzyzowka Lomzy z Grojcem, zamieszkala przez czytelnikow "Naszego dziennika" podczutujacego o swiecie w "Nowym dziienniku" i podpatrujacego w Tv Polonia.
Sadzac po tym, co Pan stekasz w Salonie24, swiat Pana wyobrazni to swiat Manhattan Avenue i sklep "Kiszka" plus liquer store obok.
Smacznego.
A Greenpoint to krzyzowka Lomzy z Grojcem, zamieszkala przez czytelnikow "Naszego dziennika" podczutujacego o swiecie w "Nowym dziienniku" i podpatrujacego w Tv Polonia.
Sadzac po tym, co Pan stekasz w Salonie24, swiat Pana wyobrazni to swiat Manhattan Avenue i sklep "Kiszka" plus liquer store obok.
Smacznego.
właśnie spadałem z sieci...
Pytanie było zadane uczniom "liceów", w okolicach czterdziestej rocznicy zabójstwa MLK. W liceach uczy się przede wszystkim historii najnowszej.
Pytanie było o NAJSŁYNNIEJSZYCH.
I gdy myślę o najsłynniejszych Amerykanach to dużo szybciej przychodzi mi do głowy MLK niż sklerotyk aktorzyna RR.
Rozumiem że PP chciałby by byli tam NAJBARDZIEJ ZASŁUŻENI DLA ŚWIATA (i najlepiej jeszcze światopoglądowo bliscy PP).
Pozdrawiam i dobrej nocy. Ja mam fajrant (do 7:30 ;) ).
"Jednak tzw. prowincja - coś w USA uroczego i dla mnie pociągającego - jest mocno konserwatywna. Kościoły protestanckie i katolickie nie świecą pustkami, jak świątynie Europy zachodniej"
Coś właśnie dziś było o 401 dzieciach, które były więzione na ranczu szalonych mormonów. Ultratradycyjne stroje, utratradycyjna rola kobiety, zero bezstresowości, wszechobecność Boga w życiu człowieka.
"A kogo by Pan zaproponował na tego, co rozrzedzi gęste grono czarnych i żeńskich autorytetów? Bo chyba nie Trumana, McCarthy'ego czy Busha (wszystko jedno którego)?".
Pozytywnie nie chciałbym teraz odpowiadać na Pańskie pytanie o moje typowanie. Musiałbym to przemyśleć, a pora późna. Martina Luthera Kinga uważam za godnego umieszczenia na tej liście (choć nie na pierwszym miejscu). Dwie wspomniane Panie również działały w bardzo dobrym kierunku. Ale gdzie są wybitni literaci, naukowcy, myśliciele polityczni, twórcy podstaw istnienia Stanów Zjednoczonych - w sensie ideowym i politycznym?
Prezydentów w tym badaniu nie brano pod uwagę, ale niewątpliwie Ronald Reagan był postacią niezwykłą w całej historii najnowszej świata. Bush jr. jest o klasę słabszy od swojego ojca. Truman to głupek. A McCarthy? Klasyczny przykład demonologii głuptaków z nowojorskiego salonu. Chciał rozwalić komunę w USA i to w dużej mierze zrobił. A że dobrał się do branży showbusinessu, gdzie siedziało i siedzi tego paskudztwa najwięcej, to doczekał się o sobie filmów i książek, w których jest głównym "faszystą" XX wieku w USA.
Pozdrawiam
"Zważywszy że sondaż przeprowadzono na próbie tylko 2000 młodych ludzi na całe Stany, jest on wątpliwy".
Podzielam Pańskie wątpliwości, ale nie lekceważyłbym zupełnie takich danych. Zwłaszcza, że upublicznia je potężne medium ogólnokrajowe. To także sposób oddziaływania na opinię publiczną. Niepokoję się rozwojem sytuacji w USA, bo na Europę zachodnią już nie liczę. To padlina. Może kiedyś jeszcze ożyje. Ale w jakim nowym kształcie? Wojownicy Shimady muszą się dobrze przygotować na zadymę, która tu wcześniej czy później nastąpi.
Pozdrawiam
nie w temacie, ale ważne:
słucham tego pentagle, i jeśli się panu podoba pentagle - zakocha się pan w CLANNAD !!! a trzeba zacząć od ścieżki do Robin Hooda...ka pi ta lne.
Nie, Ryszard Bugaj nie ma z liberalizmem gospodarczym nic wspólnego. Od lat otwarcie deklaruje się jako socjalista. I to jest chyba jedyny porządny socjalista w Polsce. Co do JKM, to za drażni mnie jego fascynacja libertarianizmem. To jest właśnie hiperliberalny idiotyzm. Murray Rothbarth, guru libertarian, to psychopata. JKM jeszcze nie osiągnął tego stanu.
Pozdrawiam
Argumentu “z Pisma swietego” uzylem, zeby zasugerowac to i owo Panu Gotfrydowi.
Panski argument “z Ewangelli” ma te wade, iz slowa sw.Piotra trza skonfrontowac z FAKTEM, iz Jezus sam nie zalozyl zadnego kosciola. A nie zalozyl dlatego, gdyz nie widzial takiej potrzeby: Krolestwo Niebieskie bylo wszak tuz, tuz…
Ewangelie powstaly kilkadziesiat lat po smierci Jezusa. Bylo ich kilkadziesiat. Sa to luzne rojenia osob, ktore wiedza cos na temat czasu i miejsca w ktorym zyl Jezus z Nazaretu i nauczal swojej wersji JUDAIZMU.
Skonfrontowane z tym, co powiada biblistyka okazuja sie kiepskim zrodlem INFORMACJI.
To co jest dzis w Pismie Swietym, ktore nie jest wszak ksiega kanonu judaizmu, a zupelnie innej, religii, to kompilacja tekstow bedacych uzytecznymi dla kultu religijnego - chrzescijanstwa i katolicyzmu - ktore to teksty powstaly na przestrzeni setek lat.
Tkaktowac je doslownie moze ktos taki jak Pan Gotfryd. Moze i Pan. Ja nie moge, bo wole wiedziec, a nie wierzyc.
Ale na zdrowie.
Pan o Euro 2012, a ja o Euro 2008. Cieszą się wszyscy z losowania. Zgłupiał ten naród, czy co? Niemcy nas rozjadą, Austriacy grają u siebie, więc im publiczność i sędziowie pomogą, a Chorwaci wyeliminowali Anglików. Z czego tu się cieszyć? Wypadunek już w fazie grupowej.
Pozdrawiam
No, prawie wyszla manipulacja, ale...
"Here's a quiz: Get a pencil and paper and jot down the 10 most famous Americans in history. No presidents or first ladies allowed."
te zle wyksztalciuchy lubia linki sprawdzac. Wiec wtopa.
"gdzie są wybitni literaci, naukowcy, myśliciele polityczni"
Naukowcy generalnie nie są sławni, chyba że są naprawdę bardzo sławni (patrz: Einstein). Gdyby taką ankietę przeprowadzić w Polsce, Stefan Banach przegrałby o parę rzędów wielkości z Ebim Smolarkiem. Literaci? O literatach sobie przypominamy wtedy, kiedy zekranizuje się jakieś ich książki, a ani J. K. Rowling, ani J. R. R. Tolkien nie byli Amerykanami.
Nie oszukujmy się: ludzie znają nie tych, których "powinni", tylko tych, których znają.
Spróbuję.
pozdrawiam
Swego czasu albo "GP, albo "Nasz Dziennik" wydrukował artykuł pokazujący, kto dziś rządzi w głównych instytutach badania opinii publicznej. Biografie zarządców i ich progenitorów. Zgroza. Nie warto więc przejmować się zbytnio badaniami socjologów, tym bardziej że socjologia - jak już wielokrotnie podkreślałem - to pseudonauka.
Pozdrawiam
W "Umyśle zamkniętym" Allan Bloom wspomina, że jeden z jego studentów nazywał podczas egzaminu Arystotelesa "Mr. Aristotle". Okazało się, że myślał, iż grecki myśliciel jest współcześnie żyjącym Amerykaninem (Arystoteles zmarł w 322 roku p. Chr.).
Podobna sprawa z Einsteinem. Czy to Amerykanin?
Pozdrawiam
Jaka "wtopa", gdzie? Gdyby miałaby być jakakolwiek wtopa, to bym linków nie podawał. Że o prezydentach nie wspomniałem? No i co z tego? Reagana by wskazali? Ja nikim i niczym nie manipuluję. Bzdura. Pan się - jak zwykle - każdego paproszka czepia. Manipulacji dopatrzyłby się Pan nawet w jądrze atomu, gdyby pochodził z mojego pióra.
brawo za podsumowanie hamerykanow grinpojnckich!celne!
a wiem co mowie..
mr woyzeck...dobra uwaga...ale wszystko ma sluzyc zalozonemu celowi...prawdaz?
Pan Paliwoda zarzuca mlodziezy amerykanskiej akurat jeden z mniejszych grzechow, jakie ta mlodziez posiada ;) - wiemy cos o tym, prawda?
Mniej wiecej tak, jakby jakis swiatly lewicowiec darl szaty nad polska mlodzieza, ze nic juz z niej nie bedzie, bo JP II wygral w cuglach, a drugi jest ksiadz Kopernik...
Uklony
Podobnie N.Mandela czy M.Ghandi.
I oczywista jest rzecza, ze to King, Ghandi i Mandela zostana juz w Historii jako Giganci. I ich nazwiska beda przywolywane za kazdym razem, gdy mowa o wolnosci i godnosci Czlowieka.
Z polskiej perspektywy tez to widac: starczy troche wysilic wyobraznie.
Uklon.
PS. Na blogu M.Rittenhouse jest przemowienie B.Obamy nt. rasy i religii w Ameryce. Warto je sobie przeczytac, jak sie chce rozumiec dlaczego M.L. King jest Herosem Ameryki.
W tym o czym pisze p. Paliwoda jest drugie dno.
Neokonserwatysci przechylili wachadlo za daleko jak
na swoje mozliwosci i w efekcie mamy podskurna ale
bardzo silna tendencje do tego aby obecna amerykanska
elite intelektualna (lub raczej tych wszystkich
ktorzy sie za cos takiego uwazaja) "zrownac z ziemia".
W efekcie jest bardzo duza i ciagle rosnaca szansa
na to, ze Obama wygra nominacje partii demokratycznej
i nastepnie wybory. Neokonserwatysci, czyl mowiac
tytulem tej slawnej ksiazki "The Israel Lobby", jest
w tej chwili w stanie pewnego rodzaju paniki. Oni
nie boja sie tego, ze Obama bedzie z nimi walczyl
(walke "na noze" wygraliby chyba dosc latwo) tylko
tego, ze On zastosuje w stosunku do nich ich wlasna
taktyke czyli przestanie zwracac uwage na to co oni
mowia. Pozwala mu na to niezaleznosc finansowa ktora
zdobyl dzieki ogromnej ilosci drobnych dotacji (w tym
i mojej) dzieki czemu jak np., Podhoretz bedzie prosil
o audiecje to Obama bedzie mogl z niewinna mina zapytac
"Kto to jest Podhoretz? - Nigdy o nim nie slyszalem.".
Czy Obama wygra? - Trudno powiedziec ale szansa na to
jest coraz wieksza. Najlepszym tego dowodem jest
list do Nancy Pelosi napisane przez grupe ktora
reprezentuje tych ktorzy dawali na polityke forse
czyli wymagali. Kazdy kto choc troche zna amerykanskie
polityczne zwyczaje wie, ze list ten (bedacy protestem
przeciw twierdzeniu Pelosi, ze superdelegaci musza
uszanowac wole wiekszosci) jest najwyzszym stadium
histerii.
Tak wiec, jesli Obama zostanie Prezydentem, to w USA
zapoczatkowane zostana powazne zmiany. Moim zdaniem,
beda to w pierwszej kolejnosci zmiany KONIECZNE
czyli zmiana amerykanskiej polityki bliskowschodniej.
Dowód:
http://doktorno.salon24.pl/45817,index.html
Bardzo dobry tekst!
W wyniki tego plebiscytu jakoś nie mogę uwierzyć - może źle dobrano próbę albo ktoś się wtrącił i zafałszował wyniki?
pozdrawiam,
ps. wysłałem Panu maila...
Poszedłem na Web i poszukałem danych demograficznych
z ostatnich wyborów:
http://urlcut.com/wybory_2004_demografia
Gdyby sensacje red. Paliwodu były słuszne, to przecież w ostatnich wyborach przytłaczająca wiekszoaść najmłodszych wyborców głosowalaby na Demów, a nie na GOP - tymczasem
przewaga Kerry'ego wcale nie była w tej grupie taka znów wielka, bo 54:45. Innymi słowy, na kazdych 5-ciu głosujących na Busha przypadało 6-ciu głosujących na Kerryego. No to gdzie to rzekome "lewackie oszołomienie", ja sie pytam?
W poniedziałki w moim Wydziale odbywa sie "colloqium", co w Ameryce nie oznacza klasówki na studiach, tylko wykład (naogół jakiegos zaproszonego goscia) dla całego wydziału, tj. i dla "grona" i dla studentów. Przedtem jest kawa i ciasteczka, więc miałem okazje, by zapytać studentów, co myslą o tych wynikach podany przez ten tutejszy "Expresiak" ("US Today" to mniej więcej odpowiednik polskiego "Exressu Wieczornego", który ja pamietam z PRL-u). No więc co do tej Murzynki z XIX
wieku, to prawie każdy umiał powiedzieć, kim ona była zacz. Była Jednym z głownych organizatorów "underground exress", szlaku, ktorym wydostawali sie z Południa zbiegli niewolnicy. Wiec zaiste postac godna najwyższego szacunku i postac na miare naszej, powiedzmy Emilii Plater. Prawie każdy nastoletni obywatel RP umie powiedziec, kim była Emilia Plater - na podobnej prawdopodobnie zasadzie prawie każdy amerykański teenager wie, kto to była tamta pani.
Natomiast, kiedy zadawałem studentom kolejne pytanie -- czy uważają, że to jest druga, czy trzecia najsławniejsza osoba w amerykańskiej historii (pominawszy preziów i first ladies) -- to studenci nieomiennie reagowali na to uniesieniem brwi.
politics:
# social relations involving authority or power
# the study of government of states and other political units
# the profession devoted to governing and to political affairs
# the opinion you hold with respect to political questions
policy:
# a line of argument rationalizing the course of action of a government; "they debated the policy or impolicy of the proposed legislation"
# a plan of action adopted by an individual or social group; "it was a policy of retribution"; "a politician keeps changing his policies"
# written contract or certificate of insurance; "you should have read the small print on your policy"
źródło: wordnet.princeton.edu/perl/webw
@skalpel:
W kontekście jakich polityk unijnych? Competition "politics"? Common Agricultural "Politics"?
Wiem, czepiam się. Ale nie sądziłem, że ktoś naprawdę będzie się przy takim użyciu "politics" upierał.
Pozdrawiam,
bohaterowie dobrani przez lewicę tym wyżej sa wynoszeni na piedestał, in niżej lewica upada. I im bardziej odchodzi od tego, wierzyła.
Przy całej naszej niechęci do lewicy, widzę, że zgadzamy się w pewnym poparciu kontestatorów. Konserwatyści w pewnym momencie zaczęli się zachowywac jakby historia świata ograniczała się do XIX w., a purytański protestantyzm czasów królowej Wiktorii był jedynym ancient regime, na który można się powołac.
Ciepło pozdrawiam
Mateusz
"Nie warto więc przejmować się zbytnio badaniami socjologów, tym bardziej że socjologia - jak już wielokrotnie podkreślałem - to pseudonauka".
Według jakiego, i jak uzasadnionego, kryterium demarkacyjnego, socjologia nie jest nauką?
Pozdrawiam
Badania dotyczyły młodzieży szkół średnich, a więc osób na ogół przed wiekiem wyborczym (tak! - badania; ktoś tu powołuje się na słowo "quiz"; a jak mają b. młodych ludzi zachęcać do wypowiedzi ankietujący? Czy pytaniem formułowanym w socjologicznym slangu?). Zresztą obecnie notowania administracji Busha są rekordowo niskie - ok. 25 proc. poparcia.
Ludzie dorośli są już silnie zindoktrynowani, a co dopiero dzieci i młodzież!
Nie pamiętam już, na jakiej grupie wiekowej (ale były to osoby w wieku "młodzieżowym"), prowadzono badania w Wielkiej Brytanii na temat: "Czy należy zmienić hymn narodowy "God Save the King (albo: 'Queen')?". Coś około 40 proc. odpowiedziało, że tak. Kto miałby być twórcą nowego hymnu? Większość twierdziła, że albo Paul McCartney, albo Madona.
Pozdrawiam
Witaj Mateuszu! Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje. Widzę, że kultywujesz stare tradycje.
Co do tradycjonalistów w USA, to chyba przysnęli po II wojnie światowej. To mi się wręcz nie mieści w głowie, że jeszcze w latach 60. istniały tam w prawie stanowym zapisy segregacyjne. Problem z lewactwem potęguje fakt, że ono inteligentnie wykorzystuje niekiedy rzeczywiste motywy, traumy, prawne nonsensy. Odpowiednio przetworzone ideologicznie i nagłośnione tworzą masę uderzeniową, która ma - na pierwszy rzut oka - walor prawdziwej troski o wolność jednostki. Prawica nie umie tak chytrze działać. A sama chęć szczera to za mało, aby w dobie wirtualnej rzeczywistości tworzonej przez media i showbusiness dowieść swoich racji. Tu potrzeba forsy, mediów i zręczności. A zwłaszcza tej ostatniej prawicy brakuje - i to w Polsce widać jak na dłoni.
Ciepło pozdrawiam
Pan mnie źle zrozumiał. Wczoraj w 'Rozmowach w jedynce'(audycja w PR1) prowadzonej w poniedziałki przez Bugaja, odbyła się dyskusja o liberalizmie.
Teraz nie pamiętam, który rozmówca to powiedział (jeden z stajni Balcerowicza a drugi z PO), ale obaj się właściwie zgodzili, że wysoki podatek od spadków wyrównuje szanse.
Pozdrawiam,
"Apartheid zniknął" - tak? Bardzo ciekawe. Można porównać statystyki, zresztą zapraszam do Stanów, gdzie tylko w kilku miejscach czarnoskórzy dochrapali się wysokich stanowisk. W Polsce czarnoskórych niemal nie ma. Znam z widzenia kilku czarnoskórych Polaków z krwi i kości, ale to taka rzadkość że nawet nie widać ich niemal nigdzie w mediach.
Dominują uprzedzenia. Ja mam czarnoskórego trenera, i niestety to ja jestem od niego bardziej nierozgarnięty. Nie mówi się że czarnoskórzy są tacy sami jak my. Czarnoskóry do Polski nie dojedzie z powodu arcychorych przepisów imigracyjnych. By zaprosić jamajskiego rastamana trzeba pokazać w urzędzie nawet dokument że jest się wlaścicielem mieszkania. I wydruk z konta, i mnóstwo mnóstwo rzeczy. Aż się wierzyć nie chce kto to powymyślal. A wszystko po to by mógl nas odwiedzić czarnoskóry.
Paweł Paliwoda napisał:
"czasami słyszę, że Murzyni są leniwi i naburmuszeni, bo w podświadomości noszą uraz do białych, że ściągnęli do Ameryki – w niewyobrażalnie barbarzyński sposób – z Afryki ich przodków, których potem zamienili w niewolników. Teza o lenistwie czarnoskórych obywateli USA nie wydaje mi się niczym uzasadniona."
Ciekawe że tak sądzą osoby które nie znają USA z autopsji. Bo jak się rozmawia z osobami, które dłużej przebywały w USA (zwłaszcza tych ludzi którzy nie żyli w dzielnicach polskich, i nie byli wyrobnikami), to otrzymuje się całkiem inny obraz. I zdanie takie głoszą nawet osoby, które wyjeżdzały do USA jako osoby supertolerancyjne, głoszące pochwałę Murzynów.
Właśnie dostałem list od osoby która mieszka w USA od kilkunastu lat i napisała teraz o swoich wrażeniach:
[List]
Kiedy przyjechałam do kraju-raju bylam wolna od obciazen rasistowskich.
Kiedy J. mi mowila nie chodz do kasy,w ktorej pracuje czarna dziewczyna bo obsluga trwa dwa razy dluzej nie dowierzalam.
Do czasu.Teraz unikam jak tylko moge.
Pewnego dnia dwie czarne kasjerki pobily sie ponad moja glowa az dziw,ze mi zadna nie przylozyla w ferworze walki.
Kiedys robilam z synem zakupy w Kohl's.Przy wyjsciu zadzwonil alarm,bramkarz odeslal nas do kasy.Czarna kasjerka wyjela wszystko z reklamowek i zaczela sprawdzac z rachunkiem.Okazalo sie to ponad jej sily.Zawolano manager,tez czarna kobiete..glowila sie strasznie bidulka..w koncu stracilam cierpliwosc i staralam sie im wytlumaczyc,ze kasjerka nie policzyla za spodnie i ze ja juz mam dosc bo to wszystko za dlugo trwa i ze ja juz nie chce tych spodni...manager mi na to,ze nie moge isc bo ona mi musi oddac za spodnie..ja jej tlumacze,ze nie ma racji i ze pieniadze mi sie nie naleza skoro nie zaplacilam za te spodnie..myslala,myslala,wszystko znowu sprawdzala z rachunkiem..bylam juz bliska stanu wrzenia..poddalam sie i czekalam na rozwoj sytuacji..skonczylo sie na tym,ze dostalismy spodnie plus pieniadze za spodnie..czy ktos to moze zrozumiec???
Kiedy indziej chcialam wymienic buty,ktore kupila moja corka,byly za male a ona juz wrocila do Austrii wiec znalazlam buty dla siebie.Zawolano czarnoskora manager.Spieszylam sie bardzo i nie zwracalam uwagi co ona wyrabia.Kazala mi doplacic 15 usd wiec to zrobilam.Po przyjsciu do domu stwierdzilam,ze zamiast doplacac 15 usd sklep powinien mi zwrocic 15 usd bo buty przeze mnie wybrane byly tansze.Takie proste operacje sa za bardzo skomplikowane dla niektorych i rozwiazuja je chyba losowo...nie wiem moze rzucaja moneta?
Innym razem syn robil zakupy w sklepie wolnoclowym na lotnisku.Po wyjsciu ze sklepu stwierdzil,ze policzono cos dwa razy.
Wrocil tylko,zeby skorygowac rachunek,bo zakupione towary odbiera sie dopiero przed wejsciem do samolotu.Panienka owszem oddala mu pieniadze i wydrukowala nowy rachunek..identyczny jak poprzedni..moj syn mogl wrocic i zarzadac jeszcze raz oddania mu pieniedzy..oczywiscie teo nie zrobil.
Moja podopieczna zlamala noge wiec mialam okazje przyjrzec sie jak wyglada szpital,jeden z najlepszych na Manhattanie..znowu czarne pieleniarki..nie mam wiekszych rasistow niz sami czarni..oni sie patrza na bialych jak na wrogow..trzeba sie im podlizywac i przekonywac do siebie.
To jest naprawde harowka emocjonalna zdobyc ich sympatie.
"Właśnie dostałem list od osoby która mieszka w USA od kilkunastu lat i napisała teraz o swoich wrażeniach:"
Mieszkałam kilka lat w Polsce, a moje listy do domu nie różniłyby się od tego. O czym to świadczy?;)
I tak dobrze, ze nie zrobiono takiego sondażu wśród młodzieży polskiej.
Odpowiedzi mogły by niejednego zaskoczyc.
I jestem dziwnie przekonany, ze powody do zadumy były by nie mniejsze.
oczywiście nie wiesz, że ten sondaż był zmanipulowany. Bo jak tu ruszać czarnych, mimo że nie pracują, a nawet często dobrze po angielsku nie umią mówić (w USA są takie przypadki, nawet Bill Crosby ich napiętnował).
Chyba rzeczywiście jest Pan wykształciuchem, bo od czasów WUML-u zero więcej wiedzy w głowie. I takie same wąskie horyzonty.
Najbardziej wpływowe lobbies w USA
- to sponsorujące konserwatystów koncerny
naftowe i zbrojeniowe.
Pezetpeerowska szczekaczka nam tutaj nie jest potrzebna. Oczywiście trzeba pokadzić nam tutaj tym, co w WUML-u się nauczyło plus jeszcze lektura szmatławca "Fakty i mity".
Co powie mi Pan, że się kadzideł nawdychałem, o totalitarnym państwie Watykan, o tym, żeby mi ziemia lekką była, że nie jestem wolnym człowiekiem. Już to Pańskie bredzenie znam na pamięć. Nie na mnie takie numery, mr off.
Widzę, że oczywiście wspieramy wszystkie mniejszości. Żydów, homosów, a teraz jak można to i czarnuchów. Bo czego się spodziewać po krzyżówce trockisty ze stalinistą, jaką Pan jest. Bo kościoły najlepiej znacjonalizować i w jakieś muzea ateizmu zamienić. A różnym dziwadłom dawać przywileje, żeby mogły nawet seks na ulicy uprawiać.
Szkoda mi na Pana słów. Mózgu tak zniszczonego przez lewicowe brednie to ja jeszcze w życiu nie widziałem.
MNIEJSZOŚCI SĄ WIĘKSZOŚCIĄ
A każde działanie uderzające w mniejszości uderza
w nas wszystkich.
Typowy Polak nie istnieje.
Każdy z nas ma jakieś cechy mniejszościowe.
- jest starym kawalerem
- ma wadę wzroku
- ciemną karnację skóry
- jest inwalidą narządu ruch
- leworęcznym
- itd.
Sex dzieci(za ich zgoda) z rodzicami zastepczymi dozwolony i bezkarny. w Niemczech od lat 16 a w Polsce?
U nas dzieje się to również, a zaczyna się to od szkoły, w której nie uczy się prawdziwej historii Polski i historii powszechnej.
Nie uczy sie ich, bo władze celowo ograniczają jej naukę, a do tego nie ma w szkołach wykształconych nauczycieli, którzy by tę historię prawdziwą wykładali.
I tak koło sie zamyka, bo wpływy lewactwa i masoństwa są tu aż nazbyt widoczne, bo te grupy nie są zainteresowane uświadomieniem młodych ludzi, a sam pan zauważył,że są zainteresowane urabianiem młodzieży na wzór lewacki.
Mają oni do dyspozycji posłuszne lewackie media oraz przeogromne środki, będące w dyspozycji największych finansistów świata, którzy są zainteresowani takim ukształtowaniem umysłów, bo to jest im potrzebne do stworzenia armii niewolników w skali globalnej w przyszłości i to w ograniczonej ilości i stąd dążenia do obniżenia populacji ludzkiej do około 3 - 3,5 mld osób różnymi sposobami i zarejestrowania ich w "Bestii" , stworzonym komputerze ,na użytek panów do kontroli niewolników.
Do tego w konsekwencji zmierza globalny świat, w którym myślenie będzie na rozkaz i w określonym kierunku, zgodnym z wymaganiami panów finansistów, którzy za nasze pieniądze szykują ludzkości plan zguby.
Pozdr
no coz, jak nie trudno zauwazyc, Paliwoda nalezy do tzw. brunatnego trendu publicystki - wyznajacej wyzszosc bialej rasy i blondynow z GP, nad innymi. Jakiez to juz Paliwoda inne "rasy" nie poddal swojej wiarygodnej i obiektywnej ocenie, w ramach przepisow norymberskich, o czystosci, pracowitosci, lewackosci i dlugosciach czlonkow. Coz to tam jescze zostalo? eskimosci, abordygeni?? A ktoz to przywlekl brunatna rase paliwodow, na niezskazitelnie polska ziemie,ze tuz sie musza borykac na polu odwieczenej walki rasy bialych blondynow z INNYM?
pozdr
mara
Gdyby konserwatyści stale rządzili
– nadal mieszkalibyśmy
w JASKINIACH – bez ogrzewania, klimatyzacji
i praw człowieka (również dzieci).
"Czarnoskóry do Polski nie dojedzie z powodu arcychorych przepisów imigracyjnych. By zaprosić jamajskiego rastamana trzeba pokazać w urzędzie nawet dokument że jest się wlaścicielem mieszkania. I wydruk z konta, i mnóstwo mnóstwo rzeczy. Aż się wierzyć nie chce kto to powymyślal. A wszystko po to by mógl nas odwiedzić czarnoskóry".
Nie chcę bronić polkiego prawa czy urzędników. Ale czy z tego, co Pan pisze, nie wynika, że "arcychore przepisy imigracyjne" dotyczą wszystkich przyjeżdżających do Polski spoza UE? A gdyby ów rastaman pochodził z USA, to czy zapytano by Pana o kolor jego skóry? To byłaby wyjątkowa bezczelność, którą należałoby nagłośnić. Ale raczej tego się nie robi w odniesieniu do obywateli USA. A z nazwiska nie sposób wyczytać koloru skóry.
Nie znam polskich przepisów w tej materii, ale może to jakaś złośliwość pod Pańskim adresem? Nie odciął się Pan ostro jakimś opryskliwym urzędnikom? W sumie dziwna sprawa.
Pozdrawiam
Istotnie, Pańskie antycypacje mogłyby się okazać trafne. Dlaczego? Bo Polska po latach zła komunistycznego i komunistycznej demoralizacji wpadła pod prysznic ideologii udeckiej - ludzi z kręgów ROAD. Nastąpiła kumulacja: komuna + lewicowo-liberalne pranie mózgów. Michnik ma taką teorię, że PRL był zamrażarką historii. Po rzekomym upadku komuny, z owej zamrażarki miało wypełznąć odmrożone zmrocze ONR i tym podobnych. Dlatego tak się lizał z komuchami, żeby stworzyć przeciwwagę dla rzekomego zagrożenia nacjonalistycznego. W Polsce procesy demoralizacji przebiegają gwałtowniej niż w USA, które konserwatyzm obywateli prowincji i mniejszych miast utwierdzały przez z górą dwieście lat.
Pozdrawiam
"Najbardziej wpływowe lobbies w USA
- to sponsorujące konserwatystów koncerny
naftowe i zbrojeniowe".
Błąd. Najbardziej wpływowe lobby w USA jest gdzie indziej.
Pozdrawiam
Nie wiem, co Pan napisał w swoim komentarzu. Wyciąłem go bez czytania. Pan po prostu nie będzie obecny na moim blogu - i tyle.
Określenie "czarnuchy" w Pańskim komentarzu nie jest na miejscu. Ja osobiście wolę przyzwoitych ludzi czarnoskórych niż rozchamioną watahę, która rozrasta się w Polsce i widać ją na każdym kroku. Dotyczy to nawet dużej części tzw. inteligentów. Bezczelne udeckie typy, którym się wydaje, że powtarzając w kółko gadkę o tolerancji i "antysemityzmie bez Żydów", stają się przez to lepsi od katolików i ludzi cichych i skromnych.
Pozdrawiam
i kto tutaj jest tępy? To raczej Pan jest trockistowskim amokantem.
no dobra... zagalopowałem się. Z drugiej strony sami czarni zwracają się do siebie "nigger" u nich to znaczy coś takiego jak "koleś".
Musicie sie, wielce rozkoszni Panowie, nauczyc dyskutowac, zeby miec stosowne kwalifikacje pozwalajace znalezc sie na liscie moich Szanownych Adwersarzy.
Poki co pijcie duzo kisielu na wodzie z Lichenia i zgrzytajcie sobie zebami.
Na zdrowie.
"Do tego w konsekwencji zmierza globalny świat, w którym myślenie będzie na rozkaz i w określonym kierunku, zgodnym z wymaganiami panów finansistów, którzy za nasze pieniądze szykują ludzkości plan zguby".
Finansistów? To pewnie też. A kim są ci panowie finansiści poza swoją finansowością?
Pozdrawiam
takich odzywek też uczyli w WUML-u?
Kim są ci, o których mówi Kazek. Napisałem o tym tutaj:
http://spartakus.salon24.pl/50948,index.html
Serdecznie zapraszam.
zreszta tu juz lewacka miedzynarodowka urzednicza wybrala Obame.
Przeczytałem. Napisał Pan o tym, ale też między wierszami. Ja to akceptuję. Po co wkładać palce między drzwi? Teraz na to nie czas.
Pozdrawiam
może najdalej za parędziesiąt. I nie żartuję.
Brother Paliwoda, sorry, your link
www.usatoday.com/news/education/2008-02-03-most-famous-american
don't working: "The requested document was not found"
Co Panu szkodza Amerykanie. To w koncu ich kraj i ich wielcy. Takich sobie wybieraja jakich chca. My mamy naszych a oni swoich.
Pls., don't worry, be happy! Brother!
i zupelnie nie o to w tym chodzi.
W Europce niemieckiej slowo okreslajace pedala jest jeszcze mniej wyrafinowane. Lewakom chodzi tak naprawde o to samo. Tzn powolanie sie na wygodny - dzis naprawde beznadziejny argument jak motyw ´rozladowywania popedow´ i wolnosci ´popedow´ po to by pod plaszczykiem walki o prawa czlowieka te prawa odbierac.
Wykorzystywanie dzis motywu koloru skory jest kompletnie beznadziejne dla kogos kto ma choc cien pojecia o Afryce i ogromnych roznicach mentalnosciowych wystepujacych tam pomiedzy poszczegolnymi plemionami. Nie wspominajac o roznicach morfologicznych.
Michnik jest kompletnym balwanem bo towarzysze najwyrazniej nie dopuscili go do zapoznania sie ze swiatem i ludzmi poza srodowiskiem komuszym.
W koncu towarzysze na lamach forum michnika lansowali okreslenie afroamerykanin. A najwiekszym marzeniem np Nigeryjek przez czas dlugi bylo posiadanie prostych wlosow :)
Czy Zbigniew Herbert kiedykolwiek wyobraził sobie taką sytuację, że byli aparatczycy będą wykorzystywać jego pobyt w Toruniu w instalacjo-aranżacjach? To wielki dramat Pana Cogito!
Czym sobie zasłużył na to? Z.Herbert latami sprytnie uchodzący przed cenzurą zostaje okaleczony, totalnie ocenzurowany a frazy jego wolnej poezji pocięte ograniczoną wyobrażnią ludzi dla których jego0 poezja zapewne? nigdy nie była zrozumiała! Herbert wpadł w łapska ludzi pokroju byłego peerelowskiego pisarczyka gazetowego! Chichot historii!Niestety! Nie pierwszy i nie ostatni! Herbert całe życie wolny od ksenofobii i rasizmu dostał się w ręce ideologicznych rasistów pokroju dyr. promocji i jemu podobnych lewicowo-różowych kalekich ćwierć inteligentów, niedouków, wykształciuchów!To kolejny dramat Herberta. Herbert bezbronny! Herbert okaleczany! Tym razem dramat pośmiertny, którego już nie może skomentować czymś na modłę"Powrotu prokonsula"!
Zbigniew Herbert, Wielki Pielgrzym Polskiej Tradycji, dla którego polskość była bezkompromisowym oddzielaniem zła od dobra!, wierności od zdrady, prawdy od nikczemności zostaje sprowadzony w mieście Mikołaja Kopernika do poziomu"ławeczki" lub co gorzej..."Filutka"! Poeta dla którego zawsze były obligujące wartości i wzorce przekraczające jednostkowe żywoty zostaje sprowadzony do poziomu płytki chodnikowej toruńskiego trotuaru ze śladem odwzorowanej dłoni!
W jednym z wywiadów poeta rzekł "Jesteśmy przecież wykonawcami testamentu ludzi, którzy byli przed nami, i jeśli go nie zrealizujemy
, to będzie to prawdziwa, bo moralna klęska". Jako żywo ta wypowiedz Zbigniewa Herberta ilustruje zapędy instalatorsko-aranżacyjne ludzi pokroju dyr. Szmaka! I tak oto zadowolony z siebie kuro-kogut,toruński ptasior magistracki już odpękał rok herbertowski.
pozdr
a ja myślę, że normalnych mieszkańców Starego Kontynentu homoseksualiści zaczną niedługo bardzo mocno wnerwiać... powstaną milicje zajmujące się polowaniem na nich, jak w USA
Pod adresem http://idiotsynkrazja.salon24.pl/index.html zamieściła swój blog pt. Nudzą y Brzydzą lewicowa hałastra tj. robotnicy winnicy Pańskiej.
Zapraszamy do czytania i oklaskiwania!
raczyl pan napisac:
A Greenpoint to krzyzowka Lomzy z Grojcem, zamieszkala przez czytelnikow "Naszego dziennika" podczutujacego o swiecie w "Nowym dziienniku" i podpatrujacego w Tv Polonia.
Otoz w tej krzyzowce Lomzy z Grojcem funkcjonuje szesc ksiegarni, swietna galeria sztuki wspolczesnej, a jedna polska ksiazka w lokalnym oddziale Brooklyn Public Library funkcjonuje od 40 do 60 razy i niekoniecznie jest to Danielle Steel.
Nastepnym razem prosze nie gadac glupot, bo sie pan osmiesza.
przepraszam - cyrkuluje, nie funkcjonuje.