จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
รางวัลเพื่อระลึกถึงอัลเฟรด โนเบล สาขาเศรษฐศาสตร์ (สวีเดน: Sveriges Riksbanks pris i ekonomisk vetenskap till Alfred Nobels minne; อังกฤษ: The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel) มักรู้จักทั่วไปว่า รางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ เป็นรางวัลประจำปี มอบให้กับผู้ที่มีผลงานโดดเด่นในสาขาเศรษฐศาสตร์ รางวัลนี้ก่อตั้งโดยธนาคารชาติสวีเดน ในวาระเฉลิมฉลอง 300 ปีของธนาคารในปีพ.ศ. 2511 รางวัลนี้มอบโดยราชบัณฑิตยสถานสวีเดนตามกระบวนการเดียวกับรางวัลโนเบลห้าสาขาดั้งเดิม ผู้ได้รับรางวัลสาขานี้ จะได้รับใบประกาศและเหรียญทองจากกษัตริย์สวีเดนในพิธีวันที่ 10 ธันวาคม เช่นเดียวกับผู้ได้รับรางวัลสาขาฟิสิกส์ เคมี แพทยศาสตร์และสรีรวิทยา และวรรณกรรม และได้รับเงินรางวัลจำนวนเดียวกับผู้ได้รับรางวัลสาขาอื่นๆ
[แก้] ข้อขัดแย้ง
การที่ศักดิ์ศรีของรางวัลนี้มาจากความเกี่ยวข้องกับรางวัลที่ก่อตั้งโดยอัลเฟร็ด โนเบล มักทำให้เกิดข้อขัดแย้ง ปีเตอร์ โนเบล หลานของอัลเฟร็ด โนเบล ได้แสดงความไม่เห็นด้วยกับรางวัลนี้ โดยกล่าวว่าเป็นการประชาสัมพันธ์เพื่อพัฒนาชื่อเสียงของนักเศรษฐศาสตร์[1]
การระบุรางวัลนี้ว่าเป็นรางวัลโนเบลเคยเป็นเรื่องราวในศาล ในปีพ.ศ. 2547 มีผู้ฟ้องสำนักพิมพ์ของหนังสือฉบับแปลภาษาเบงกาลีของอมาตยา เซน ที่ระบุว่าเซนเป็นผู้ชนะรางวัลโนเบล โดยผู้ยื่นฟ้องกล่าวว่า ไม่มีรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ ดังนั้นการระบุว่าเซนได้รางวัลโนเบลจึงผิด[2][3]
[แก้] ผู้ได้รับรางวัล
ปี |
ผู้ได้รับ |
พ.ศ. 2512 |
Ragnar Anton Kittil Frisch, Jan Tinbergen |
พ.ศ. 2513 |
Paul Samuelson |
พ.ศ. 2514 |
Simon Kuznets |
พ.ศ. 2515 |
John Hicks, Kenneth Arrow |
พ.ศ. 2516 |
Wassily Leontief |
พ.ศ. 2517 |
Gunnar Myrdal, Friedrich von Hayek |
พ.ศ. 2518 |
Leonid Kantorovich, Tjalling Koopmans |
พ.ศ. 2519 |
มิลตัน ฟรีดแมน |
พ.ศ. 2520 |
Bertil Ohlin, James Meade |
พ.ศ. 2521 |
Herbert Simon |
พ.ศ. 2522 |
Theodore W. Schultz, William Arthur Lewis |
พ.ศ. 2523 |
Lawrence Klein |
พ.ศ. 2524 |
James Tobin |
พ.ศ. 2525 |
George J. Stigler |
พ.ศ. 2526 |
Gerard Debreu |
พ.ศ. 2527 |
Richard Stone |
พ.ศ. 2528 |
Franco Modigliani |
พ.ศ. 2529 |
James M. Buchanan |
พ.ศ. 2530 |
Robert Solow |
พ.ศ. 2531 |
Maurice Allais |
พ.ศ. 2532 |
Trygve Haavelmo |
พ.ศ. 2533 |
Harry M. Markowitz, Merton H. Miller, William F. Sharpe |
พ.ศ. 2534 |
Ronald Coase |
พ.ศ. 2535 |
Gary S. Becker |
พ.ศ. 2536 |
Robert W. Fogel, Douglass C. North |
พ.ศ. 2537 |
John C. Harsanyi, จอห์น แนช, Reinhard Selten |
พ.ศ. 2538 |
Robert Lucas Jr. |
พ.ศ. 2539 |
James A. Mirrlees, William Vickrey |
พ.ศ. 2540 |
Robert C. Merton, Myron S. Scholes |
พ.ศ. 2541 |
อมรรตยะ เสน |
พ.ศ. 2542 |
Robert A. Mundell |
พ.ศ. 2543 |
James J. Heckman, Daniel McFadden |
พ.ศ. 2544 |
George A. Akerlof, Michael Spence, Joseph E Stiglitz |
พ.ศ. 2545 |
Daniel Kahneman, เวอร์นอน แอล สมิธ |
พ.ศ. 2546 |
Robert F. Engle, Clive W.J. Granger |
พ.ศ. 2547 |
Finn E. Kydland, Edward C. Prescott |
พ.ศ. 2548 |
Robert Aumann, Thomas Schelling |
พ.ศ. 2549 |
Edmund S. Phelps |
พ.ศ. 2550 |
Leonid Hurwicz, Eric Maskin, Roger Myerson |
พ.ศ. 2551 |
Paul Krugman |
[แก้] อ้างอิง
- ^ Nobel descendant slams Economics prize The Local 28 กันยายน 2548 เรียกข้อมูลวันที่ 30 กรกฎาคม 2550 (อังกฤษ)
- ^ Indo-Asian News Service. "Amartya Sen's Nobel challenged in court", newindpress.com, 2004-10-08. สืบค้นวันที่ 2007-10-16 (อังกฤษ)
- ^ Indo-Asian News Service. "Did Amartya Sen get the Nobel?", The Times of India, 2004-10-08. สืบค้นวันที่ 2007-10-16 (อังกฤษ)
[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น