วรรณยุกต์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
วรรณยุกต์ หรือ วรรณยุต หมายถึง ระดับเสียง หรือเครื่องหมายแทนระดับเสียง ที่กำกับพยางค์ของคำในภาษา เสียงวรรณยุกต์หนึ่งอาจมีระดับเสียงต่ำ เสียงสูง เพียงอย่างเดียว หรือเป็นการทอดเสียงจากระดับเสียงหนึ่ง ไปยังอีกระดับเสียงหนึ่ง ก็ได้ ภาษาในโลกนี้มีทั้งที่ใช้วรรณยุกต์ และไม่ใช้วรรณยุกต์ เสียงวรรณยุกต์หนึ่งๆ อาจเปลี่ยนแปลงได้เมื่อมีการประสมคำหรือเปลี่ยนตำแหน่งการเน้นเสียง
[แก้] ภาษาที่มีวรรณยุกต์
- ภาษาจีน-ทิเบต
- ตระกูลภาษาเอเชียออสเตรเลีย (Austro-Asiatic) ภาษาเวียดนาม และภาษาอื่นที่มีความใกล้ชิดกัน เป็นภาษามีวรรณยุกต์ชัดเจน แต่ภาษาอื่นๆ เช่น มอญ เขมร มุนดา เป็นภาษาไม่มีวรรณยุกต์
- ตระกูลภาษาไต-กะได ที่พูดในจีน เวียดนาม ไทย และลาว เช่น ภาษาไทย ภาษาลาว
- ตระกูลภาษาม้ง-เมี่ยน ทั้งหมด
- ภาษาแอฟริกาเอเชีย จำนวนมาก
- กลุ่มภาษาไนเจอร์คองโก
- ภาษาไนล์-ซาฮารา แทบทั้งหมด
- ภาษา Khoisan ทั้งหมดในแอฟริกาตอนใต้
- ภาษาอินเดียยุโรปแทบทั้งหมด ไม่มีวรรณยุกต์ เว้นแต่ภาษาปัญจาบ ภาษาเช็ก ภาษาสโลวัก
- ภาษาฮังการี
[แก้] ดูเพิ่ม
 |
วรรณยุกต์ เป็นบทความเกี่ยวกับ ภาษา หรือ ตัวอักษร ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหาหรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ วรรณยุกต์ ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ หรือ ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภาษา |
