คำนาม
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
คำนาม คือ คำที่ใช้แทนคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ และกิริยาอาการต่างๆ
[แก้] ชนิด
คำนามในภาษาไทยแบ่งออกเป็น 5 ชนิด คือ
- สามานยนาม หรือคำนามทั่วไป คือ คำนามสามัญที่ใช้เป็นชื่อทั่วไป หรือเป็นคำเรียกสิ่งต่างๆ โดยทั่วไป ไม่ชี้เฉพาะเจาะจง เช่น คน, รถ, หนังสือ, กล้วย เป็นต้น สามานยนามบางคำมีคำย่อยเพื่อบอกชนิดย่อยๆของสิ่งต่างๆ เรียกว่า สามานยนามย่อย เช่น คนไทย, รถจักรยาน, หนังสือแบบเรียน, กล้วยหอม เป็นต้น ตัวอย่างเช่น
- ดอกไม้อยู่ในแจกัน
- แมวชอบกินปลา
- วิสามานยนาม หรือคำนามชี้เฉพาะ คือ คำนามที่เป็นชื่อเฉพาะของคน สัตว์ สถานที่ หรือเป็นคำเรียกบุคคล สถานที่เพื่อเจาะจงว่าเป็นคนไหน สิ่งใด เช่น ธรรมศาสตร์, วัดมหาธาตุ, รามเกียรติ์ เป็นต้น ตัวอย่างเช่น
- นิดและน้อยเป็นพี่น้องกัน
- อิเหนาได้รับการยกย่องว่าเป็นยอดของกลอนบทละคร
- ลักษณนาม คือ คำนามที่ทำหน้าที่ประกอบนามอื่น เพื่อบอกรูปร่าง ลักษณะ ขนาดหรือปริมาณของนามนั้นให้ชัดเจนขึ้น เช่น รูป, องค์, กระบอก เป็นต้น ตัวอย่างเช่น
- คน 6 คน นั่งรถ 2 คัน
- ผ้า 20 ผืน เรียกว่า 1 กุลี
- สมุหนาม คือ คำนามบอกหมวดหมู่ของสามานยนาม และวิสามานยนามที่รวมกันมากๆ เช่น ฝูงผึ้ง, โขลงช้าง, กองทหาร เป็นต้น ตัวอย่างเช่น
- กองยุวกาชาดมาตั้งค่ายอยู่ที่นี่
- พวกเราไปต้อนรับคณะรัฐมนตรี
- อาการนาม คือ คำเรียกสิ่งที่ไม่มีรูปร่าง ไม่มีขนาด จะมีคำว่า "การ" และ "ความ" นำหน้า เช่น การกิน , การนอน , การเรียน , ความสวย , ความคิด , ความดี เป็นต้น ตัวอย่างเช่น
- การวิ่งเพื่อสุขภาพไม่ต้องใช้ความเร็ว
- การเรียนช่วยให้มีความรู้
ข้อสังเกต คำว่า “การ” และ “ความ” ถ้านำหน้าคำชนิดอื่นที่ไม่ใช่คำกริยา หรือวิเศษณ์จะไม่นับว่าเป็นอาการนาม เช่น การรถไฟ, การประปา, ความแพ่ง เป็นต้น คำเหล่านี้จัดเป็นสามานยนาม
[แก้] หน้าที่
|
|
