ตระกูลภาษาจีน-ทิเบต
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ตระกูลภาษาจีน – ทิเบต เป็นตระกูลของภาษาที่รวมภาษาจีนและภาษากลุ่มทิเบต-พม่า มีสมาชิกทั้งสิ้น 250 ภาษา ส่วนใหญ่เป็นภาษาในเอเชียตะวันออกมีจำนวนผู้พูดเป็นอันดับสองของโลกรองจากภาษากลุ่มอินโด-ยุโรเปียน ภาษาในตระกูลนี้มีลักษณะร่วมกันคือมีเสียงวรรณยุกต์
เนื้อหา |
[แก้] การจัดจำแนก
[แก้] การจัดจำแนกของ James Matisoff
- ภาษาจีน
- กลุ่มทิเบต-พม่า
- กลุ่มกามารูปัน ได้แก่ กลุ่มกูกี-ฉิ่น-นาคา กลุ่มอบอร์-มิรี-ดาปลา กลุ่มโบโด-กาโร
- กลุ่มหิมาลัย ได้แก่ กลุ่มมหา-กิรันตี (รวมภาษาเนวารี ภาษามาคัร และภาษาไร) กลุ่มทิเบต-กิเนารี (รวมภาษาทิเบต ภาษาเลปชา)
- กลุ่มเกวียง
- กลุ่มจิ่งโป-นุง-ลุย ได้แก่ ภาษาจิ่งโป ภาษานุง ภาษาลุย
- กลุ่มพม่า-โลโล-นาซิ
- กลุ่มภาษากะเหรี่ยง
- กลุ่มบาอิก
[แก้] การจัดจำแนกของ George van Driem
การจัดแบ่งแบบนี้ให้ภาษากลุ่มทิเบต-พม่าขึ้นมาเป็นตระกูลใหญ่ และให้ภาษาจีนเป็นกลุ่มย่อย เป็นดังนี้
- พราหมาปูตรัน ได้แก่ ภาษาธิมิล ภาษาโบโด-กอซ (รวมภาษาตรีปุระ ภาษากาโร) กลุ่มกอนยัค (รวมภาษานอคต์) กลุ่มกะฉิ่น (รวมภาษาจิ่งโป)
- กลุ่มทิเบต-พม่าใต้ ได้แก่กลุ่มพม่า-โลโล กลุมกะเหรี่ยง
- กลุ่มจีน-ทิเบต ได้แก่ ภาษาจีน ภาษากลุ่มทิเบต-หิมาลัย (รวมภาษาทิเบต) ภาษากลุ่มกิรันตี ภาษากลุ่มตามันกิก และอื่นๆ
- ภาษากลุ่มอื่นๆที่เป็นกลุ่มหลักของภาษากลุ่มทิเบต-พม่าเดิม เช่น ภาษาเนวารี ภาษาเกวียง ภาษานุง ภาษามาคัร
การจัดแบ่งแบบนี้เรียกสมมติฐานจีน-ทิเบต โดยถือว่าภาษาจีนและภาษาทิเบตมีความใกล้เคียงกัน
[แก้] สมมติฐานจีน-ทิเบต
เหตุผลที่จัดภาษาจีนเข้าเป็นกลุ่มย่อยของภาษากลุ่มทิเบต-พม่า เพราะมีความสัมพันธ์กันระหว่างภาษาจีนกับภาษาทิเบต เช่นลักษณะคู่ขนานระหว่างภาษาจีนโบราณกับภาษาทิเบตสมัยใหม่ และมีรากศัพท์ที่คล้ายคลึงกัน อย่างไรก็ตามสมมติฐานนี้มีข้อโต้แย้งคือ ความชัดเจนของรากศัพท์ที่คล้ายคลึงกันระหว่างภาษาจีนกับภาษากลุ่มทิเบตยังไม่ชัดเจนพอ และจากการสร้างภาษาทิเบต-พม่าดั้งเดิมโดยใช้ข้อมูลจากวรรณคดีภาษาทิเบตและพม่า และข้อมูลจากภาษาจิ่งโปและภาษาไมโซ พบว่าภาษาจีนมีลักษณะที่จะเป็นภาษาลุกหลานของภาษาทิเบต-พม่าดั้งเดิมน้อย สมมติฐานนี้จึงยังไม่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลาย
|
|||||
