ภาษาคำยัง
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
| ภาษาคำยัง | ||
|---|---|---|
| พูดใน: | หมู่บ้านโป่อ่ายมุข รัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย | |
| ภูมิภาค: | ทวีปเอเชีย | |
| จำนวนผู้พูด: | 50 คน | |
| ตระกูลภาษา: | ภาษากลุ่มไท-กะได ภาษากลุ่มคำ-ไต ภาษากลุ่มบี-ไต ภาษากลุ่มไต-เสก ภาษากลุ่มไต ตะวันตกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือ ภาษาคำยัง |
|
| ระบบการเขียน: | อักษรคำยัง | |
| รหัสภาษา | ||
| ISO 639-1: | ไม่มี | |
| ISO 639-2: | — | |
| ISO 639-3: | ksu | |
| หมายเหตุ: บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์ | ||
 ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา |
||
ภาษาคำยัง (Shyam ศยามฺ) มีผู้พูดทั้งหมด 50 คน ในหมู่บ้านโป่อ่ายมุข (Pawaimukh) ในเขตทินซูเกีย (Tinsukia District) รัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย ภาษาคำยังนี้มีความคล้ายคลึงกับภาษาพ่าเก และภาษาไทใหญ่ในประเทศพม่า ผู้ใช้ภาษาคำยังในปัจจุบันหลายคนสามารถอ่าน และเขียนภาษาอัสสัมได้ แต่กลายเป็นว่ามีผู้เฒ่าผู้แก่เท่านั้นที่สามารถอ่านและเขียนภาษาคำยังได้ ซึ่งส่วนมากใช้สำหรับพิธีกรรมทางศาสนา ในปี ค.ศ. 1981 ชาวคำยังมีความสามารถอ่านและเขียนภาษาอัสสัมเป็นภาษาที่สองได้ถึงร้อยละ 58 ชาวคำยังมีความสนิทสนมกับชาวคำตี่ในรัฐอรุณาจัลประเทศเป็นพิเศษ
ปัจจุบันภาษาคำยัง ถือว่าเป็นภาษาที่ใกล้สูญพันธุ์ ในอนาคตภาษาคำยังคงกลายเป็นเพียงความทรงจำครั้งหนึ่งของชาวคำยังที่มีภาษาและอักษรเป็นของตนเองอยู่ เช่นเดียวกับคนไทกลุ่มอื่นๆที่อยู่ในประเทศอินเดียอย่างกลุ่มอาหมที่ลืมภาษาอาหมของตนเกือบหลายร้อยปีทีเดียว และคงเป็นภาษาที่ใช้ในพิธีกรรมทางศาสนาแบบเดียวกับภาษาอาหมในไม่ช้า
[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น
|
||||||||||||||||||||||||||
