ภาษาแสก
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
| ภาษาแสก | ||
|---|---|---|
| พูดใน: | ลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย | |
| จำนวนผู้พูด: | ||
| ตระกูลภาษา: | ไท-กะได คำ-ไท ภาษาแสก |
|
| รหัสภาษา | ||
| ISO 639-1: | ไม่มี | |
| ISO 639-2: | ||
| ISO 639-3: | — | |
| หมายเหตุ: บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์ | ||
 ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา |
||
ภาษาแสก เป็นภาษาตระกูลไท-กะได ที่ใช้พูดในลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย บริเวณสองฝั่งแม่น้ำโขง ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูดภาษาลาวหรือภาษาไทยถิ่นอีสานมากขึ้น
[แก้] ตัวอย่างภาษาแสก
ภาษาแสก จะอยู่ในตระกูลภาษาไท-กะได แต่ก็ได้มีการปะปนกับภาษาเวียดนามบางคำจึงมีลักษณะแตกต่างไปจากภาษาอีสานทั่วไป เช่น
- จู้ = น้ำนม
- อุ้นจ๊ก = คนดี
- หอก = สามี
- พา = ภรรยา
- เค้า = สะพาน
- ดังกึ๊น = กลางคืน
- ดังแง้น = กลางวัน
- สู่ = วิง
- เหล่าก๊าว = เหม็นสาบ
- เกดเทรา = ปวดหัว
- เกดทุ่ง = ปวดท้อง
- หล่อน = อร่อย
- ห่อยผลั่ม = หวีผม
- โคกโร้ย = ภูเขา
- ลุ้ย = ลาก
|
||||||||||||||||||||||||||
