ภาษาไทญ้อ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ภาษาไทญ้อ
พูดใน:	ภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคกลางในไทย ลาว
จำนวนผู้พูด:	—
ตระกูลภาษา:	ไท-กะได  คำ-ไท   บี-ไท    ไท-เสก     ไท      ตะวันตกเฉียงใต้       ลาว-ผู้ไท        ภาษาไทญ้อ
รหัสภาษา
ISO 639-1:	ไม่มี
ISO 639-2:
ISO 639-3:	nyw
หมายเหตุ: บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา

ภาษาไทญ้อ (Nyaw) เป็นภาษากลุ่มไท-ลาว ที่พูดกันในหมู่ชาวไทญ้อ ซึ่งมีอยู่ในประเทศไทยราว 50,000 คน (พ.ศ. 2533) ในจังหวัดสกลนคร หนองคาย นครพนม มหาสารคาม ปราจีนบุรี และสระบุรี ส่วนใหญ่อพยพมาจากประเทศลาว เป็นชาวไทญ้อส่วนใหญ่พูดภาษาไทยอีสานได้ด้วย

ภาษาไทญ้อจัดอยู่ในตระกูลภาษาไท-กะได ภาษากลุ่มคำ-ไท สาขาเบ-ไท สาขาย่อยไต-แสก มีลักษณะคล้ายคลึงกับภาษาไทยถิ่นอีสานและภาษาลาวสำเนียงหลวงพระบาง มีพยัญชนะ 19 เสียง สระเดี่ยว 18 เสียง สระประสม 3 เสียง วรรณยุกต์ 4 เสียง พยัญชนะควบกล้ำ 6 เสียง

[แก้] อ้างอิง

• เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. ภาษาถิ่นตระกูลไทย. กทม. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชนบทมหาวิทยาลัยมหิดล. 2531.
• Gordon, Raymond G., Jr. (ed.), 2005. Ethnologue: Languages of the World, Fifteenth edition. Dallas, Tex.: SIL International. Online version: http://www.ethnologue.com/.

ด • พ • ก ภาษาในตระกูลภาษาไท-กะได ภาษาไหล-เกยัน ไหล • เจียมาว • ยารง • เกลาว • ลาติ • ลาติขาว • ปู้ยัง • จุน • เอน • กวาเบียว • ลาคัว • ลาฮา ภาษาคำ-ไต เบ • ไต • แสก • ลักเกีย • เบียว • อ้ายจาม • ต้ง (เหนือ / ใต้) • คัง • มู่หล่าว • เหมาหนาน • สุ่ย กลุ่มภาษาคำ-ไต > ภาษาไต กลุ่มเชียงแสน ไทดำ • คำเมือง • ไทขาว • ไทย • ไทฮ่างตง • ไทแดง • พวน • ตูลาว กลุ่มลาว-ผู้ไท ลาว • ไทญ้อ • ผู้ไท • ไทยถิ่นอีสาน กลุ่มไทพายัพ อาหม • อ่ายตน • คำตี่ • คำยัง • พ่าเก • ไทขึน • ไทใหญ่ • ไทลื้อ • ไทไต้คง (ไทเหนือ) กลุ่มอื่นๆ ปายี • ไทถาน • ไทยอง • ไทหย่า ภาษาไต(อื่นๆ) จ้วง • นุง • ต่าย • ตุรุง • นาง • ปูยี • ไทยถิ่นใต้ • ไทยโคราช