ตระกูลภาษาไท-กะได
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ตระกูลภาษาไท-กะได หรือรู้จักกันในนามหรือ กะได หรือ กระได เป็นตระกูลภาษาของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และตอนใต้ของประเทศจีน ในช่วงแรก ตระกูลภาษาไทกะไดเคยถูกกำหนดให้เป็นอยู่ในตระกูลภาษาซิโน-ทิเบตัน แต่ปัจจุบันได้แยกมาเป็นอีกตระกูลภาษาหนึ่ง และยังมีผู้เห็นว่าตระกูลภาษาไท-กะไดนี้มีความสัมพันธ์กับตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน โดยอยู่ในกลุ่มภาษาที่เรียกว่า "ออสโตร-ไท" หรือจัดเป็นตระกูลภาษาใหญ่ออสตริก
Roger Blench ได้กล่าวว่า ถ้าข้อจำกัดของความเชื่อมต่อของตระกูลภาษาออสโตร-ไทมีความสำคัญมาก แสดงว่าความสัมพันธ์ทั้งสองตระกูลอาจไม่ใช่ภาษาที่เป็นพี่น้องกัน ภาษากลุ่มกะไดอาจเป็นสาขาของภาษาตระกูลออสโตรนีเซียนที่อพยพจากฟิลิปปินส์ไปสู่เกาะไหหลำ แล้วแพร่สู่จีนแผ่นดินใหญ่ ในขณะที่สาขาไดของภาษากลุ่มกะไดมีการปรับโครงสร้างใหม่โดยได้รับอิทธิพลจากภาษากลุ่มม้งเมี่ยนและภาษาจีน
ข้อเสนอของ Laurent Sagart ได้กล่าวว่าภาษาไท-กะไดดั้งเดิมได้เกิดขึ้นในยุคต้นของตระกูลภาษาออสโตรนีเซียนที่อาจจะอพยพกลับจากทางตะวันตกเฉียงเหนือของไต้หวันไปยังชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของจีน หรือจากจีนไปไต้หวันและเกิดการพัฒนาของภาษาตระกูลออสโตรนีเซียนบนเกาะนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาตระกูลออสโตรนีเซียนและไท-กะไดอาจจะอธิบายได้จากคำศัพท์ที่ใกล้เคียงกัน คำยืมในยุคก่อนประวัติศาสตร์และอื่นๆที่ยังไม่รู้ นอกจากนั้นภาษาตระกูลออสโตรนีเซียนอาจจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลภาษาจีน-ทิเบต ซึ่งมีจุดเริ่มต้นในบริเวณชายฝั่งของจีนภาคเหนือและภาคตะวันออก
ความหลากหลายของตระกูลภาษาไท-กะไดในทางตอนใต้ของประเทศจีนบ่งบอกถึงมีความสัมพันธ์กับถิ่นกำเนิดของภาษา ผู้พูดภาษาสาขาไทอพยพจากตอนใต้ของจีนลงทางใต้เข้าสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้แต่ครั้งโบราณ เข้าสู่ดินแดนที่เป็น ประเทศไทย และ ลาวบริเวณนี้เป็นบริเวณที่พบผู้พูดภาษาในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก
เนื้อหา |
[แก้] ภาษาในตระกูลภาษาไท-กะได
Edmondson และ Solnit ได้แบ่งออกไว้ดังนี้
[แก้] กลุ่มภาษาไหล
- ภาษาเจียมาว (Jiamao) เจียมาว (ไหหลำ)
- ภาษาไหล (Hlai) (ไหหลำ)
[แก้] กลุ่มภาษาเกยัน
- Yerong (จีนแผ่นดินใหญ่)
- ภาษาเกลาว (Gelao) (เวียดนาม)
- ภาษาลาติ (Lachi หรือ Lati) (เวียดนาม)
- ภาษาลาติขาว (White Lachi) (เวียดนาม)
- ภาษาปู้ยัง (Buyang) (จีนแผ่นดินใหญ่)
- ภาษาจุน (Cun) (ไหหลำ)
- ภาษาเอน (En) (เวียดนาม)
- ภาษากวาเบียว (Qabiao) (เวียดนาม)
- ภาษาลาคัว (Laqua) (เวียดนาม)
- ภาษาลาฮา (Laha) (เวียดนาม)
[แก้] กลุ่มภาษาคำ-ไต
[แก้] กลุ่มภาษาเบ-ไต
- เบ (ไหหลำ)
- ภาษาแสก (Saek) (ลาว)
- ภาษาไต (ภาษาไท)
- ภาษาเรียน (ลาว)
- ภาษาต่ายขัง (ลาว)
- ภาษาไตเปา (ลาว)
- ภาษาไตโด (ลาว)
- ภาษาขวน (ลาว)
- ภาษาไต กลาง
- ภาษาจ้วงใต้ (Southern Zhuang) (จีน)
- ภาษาอี๋ (จีน)
- ภาษาม่านเชาลาน (Man Cao Lan) (เวียดนาม)
- ภาษานุง (Nung) (เวียดนาม)
- ภาษาต่าย (Tày) (เวียดนาม)
- ภาษาซึนลาว (Ts'ün-Lao) (เวียดนาม)
- ภาษาไต กลุ่มตะวันออก
- ภาษาตุรุง (Turung) (India)
- ภาษาไต กลุ่มเหนือ
- ภาษาไต กลุ่มตะวันตกเฉียงใต้
- ภาษาไทหย่า (Tai Ya) (จีน)
- ภาษาพูโก (ลาว)
- ภาษาปาดี (จีน)
- ภาษาไทยถิ่นใต้ (ไทย)
- ภาษาไทตรันห์ (Tai Thanh) (เวียดนาม)
- ภาษาต่ายสาพา (เวียดนาม)
- ภาษาไทโหลง (ไทหลวง) (Tai Long) (ลาว)
- ภาษาไตฮ้องจีน (จีน)
- ภาษายอง (ไทยอง) (Yong) (ไทย)
- กลุ่มภาษาย่อยเชียงแสน
- กำเมือง(ล้านนา, ไทยวน) (ไทย, ลาว)
- ภาษาไทดำ (Tai Dam) (เวียดนาม)
- ภาษาพวน (Phuan) (ไทย)
- ภาษาไทยโซ่ง (Thai Song) (ไทย)
- ภาษาไทย (Thai) (ไทย)
- ภาษาไทฮ่างตง (Tai Hang Tong) (เวียดนาม)
- ภาษาไทด่อน (ไทขาว) (Tai Dón) (เวียดนาม)
- ภาษาไทแดง (Tai Daeng) (เวียดนาม)
- ภาษาต่ายตั๊ก (เวียดนาม)
- ภาษาตูลาว (Thu Lao) (เวียดนาม)
- กลุ่มภาษาย่อยลาว-ผู้ไท
- ภาษาลาว (Lao) (ลาว)
- ภาษาไทญ้อ (Nyaw) (ไทย)
- ภาษาไทเลย (Loei) (ลาว)
- ภาษาผู้ไท (Phu Thai) (ไทย)
- ภาษาไทยถิ่นอีสาน (ภาษาอีสาน, ตะวันออกเฉียงเหนือไทย) (ไทย, ลาว)
- กลุ่มภาษาย่อยไทพายัพ
- ภาษาอาหม (Ahom) (อินเดีย) (หมายเหตุ ภาษาอัสสัม ซึ่งเป็นภาษาที่ชาวอาหมใช้ในปัจจุบัน จัดอยู่ใน ตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียน )
- ภาษาอ้ายตน (อ่ายตน) (Aiton) (อินเดีย)
- ภาษาลื้อ (ไทลื้อ) (Lü, Lue, Tai Lue) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว, พม่า)
- ภาษาคำตี่ (Khamti) (อินเดีย, พม่า)
- ภาษาขึน (ไทขึน) (Khün) (พม่า)
- ภาษาคำยัง (Khamyang) (อินเดีย)
- ภาษาพ่าเก (Phake) (อินเดีย)
- ภาษาไทใหญ่ (Shan) (พม่า)
- ภาษาไทเหนือ (Tai Nüa) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว)
[แก้] กลุ่มภาษาลักเกีย-คำ-สุย
- กลุ่มภาษาลักเกีย-เบียว (จีนแผ่นดินใหญ่)
- ภาษาลักเกีย (Lakkia)
- ภาษาเบียว
- ภาษาคำ-สุย (จีนแผ่นดินใหญ่)
- ภาษาอ้ายจาม (Ai-Cham)
- Cao Miao
- ภาษาต้งเหนือ (Northern Dong)
- ภาษาต้งใต้ (Southern Dong)
- ภาษาคัง (Kang)
- Mak
- ภาษามู่หลาม (Mulam)
- ภาษาเมาหนาน (Maonan)
- ภาษาสุย (Sui)
- T’en
[แก้] อ้างอิง
- Edmondson, J.A. and D.B. Solnit eds. 1997. Comparative Kadai: the Tai branch. Dallas: Summer Institute of Linguistics and the University of Texas at Arlington.
- Roger Blench (PDF format)
- Ethnologue report Retrieved 3 August 2005.
- ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์กรมหาชน). นิทรรศการถาวร กลุ่มชาติพันธุ์ และโบราณคดี (ชั้น 5)
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
