อักษรอี้
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อักษรอี้ (Yi Syllabary) ต้นกำเนิดของอักษรอี้ไม่แน่นอน แต่อาจเป็นไปได้ว่าได้รับอิทธิพลจากอักษรจีน อักษรอี้ที่เก่าที่สุดมีอายุราว พ.ศ. 2100 ใช้ในทางศาสนาและบันทึกลับ เป็นเวลาหลายศตวรรษ ผู้เขียนส่วนใหญ่เพิ่มอักษรใหม่เข้าไปเรื่อยๆ ในระยะหนึ่งอักษรนี้มีสัญลักษณ์ถึง 8,000 ตัว รูปแบบที่จัดมาตรฐานแล้วโดยรัฐบาลเมื่อ พ.ศ. 2518 เริ่มมีการสอนในโรงเรียนเมื่อ พ.ศ. 2519 ประมาณ พ.ศ. 2500 มีการนำอักษรโรมันมาเขียนภาษาอี้ เรียก อักษรอี้ดำ ใช้เฉพาะในหมู่ชาวคริสต์ ชาวยิส่วนใหญ่ยังใช้อักษรอี้
[แก้] ลักษณะ
สัญลักษณ์แต่ละตัวใช้แทนพยางค์ โดยแต่ละตัวมี 3 แบบ แทนเสียงวรรณยุกต์ 3 เสียง มี สัญลักษณ์ 819 ตัว สัญลักษณ์เหล่านี้ใช้กับคำภาษายิ 756 ตัว ใช้สำหรับคำยืมจากภาษาจีนและภาษาอื่น 63 ตัว จัดเป็นอักษรแทนพยางค์ที่ใหญ่ที่สุดก่อนการจัดมาตรฐาน
[แก้] ใช้เขียน
- ภาษาอี้หรือโลโล ซึ่งเป็นภาษาตระกูลทิเบต-พม่า สาขาโลโล มีผู้พูด 2 – 5.5 ล้านคน ในยูนนานและเสฉวน ประเทศจีน
[แก้] อ้างอิง
- อักษรยิ (อังกฤษ)
