Πώς το είχε πει πριν από καμιά δεκαριά χρόνια ο φοβερός διανοητής Φουκουγιάμα; Ότι κάπου τώρα θα ερχόταν το τέλος της Ιστορίας; Και τι διαπίστωνε κάποτε ο γίγας Εκο; Ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις; Ε, αυτός ο Αύγουστος, του 2011, πριν φτάσει καν στα μισά του, τους διαψεύδει τραγικά. Αμφότερους. Είναι ήδη ο πιο ταραγμένος μήνας που γνώρισε ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες σε διεθνή κλίμακα, πλην των περιόδων των δύο Παγκόσμιων Πολέμων. Και δείχνει ότι όλα αυτά και άλλα συναφή ήταν ανεύθυνες, φτηνές εξυπνάδες, λαϊκίστικες ψευτοδιανοουμενίστικες ατάκες ευρείας κατανάλωσης που απλώς υπενθυμίζουν ότι κάθε εποχή έχει τους μεγάλους που της ταιριάζουν. Και η δική μας, δυστυχώς, αντί για Χέγκελ και Ντοστογιέφσκι, έχει για «μεγάλους» Φουκουγιάμα και Εκο. Είναι τελικά κι αυτός ένας από τους λόγους που πάμε διεθνώς κατά διαβόλου…

Οχι μόνον δεν τελειώνει η Ιστορία, αλλά, αντιθέτως, αν κάτι κάνει, τώρα… αρχίζει: φουντώνει για τα καλά, φουντώνει επικίνδυνα και φουντώνει παντού. Κι όχι μόνον υπάρχουν ειδήσεις, αλλά είναι πολλές, έρχονται απ’ όλες τις πλευρές και είναι η μία χειρότερη από την άλλη…

Από την Αθήνα ως την Ουάσιγκτον δια μέσω Ρώμης και Μαδρίτης ο πόλεμος της ισχυρής παγκόσμιας κερδοσκοπίας εναντίον των αδιανόητα άβουλων κρατών απειλεί πλέον να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Κι από το Λονδίνο μέχρι το Σαντιάγο, η κοινωνική έκρηξη βάζει φωτιά που κανείς δεν ξέρει πώς να τη σβήσει. Κι όλα αυτά, την ώρα που εξελίσσονται το αιματοκύλισμα από τα φασιστικά καθεστώτα της Λιβύης και της Συρίας, τα θερμά επεισόδια μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας και οι ωμές πολεμικές απειλές της Αγκυρας προς την Ελλάδα και τη Λευκωσία, που καθένα μόνο του κι όλα μαζί απειλούν ν’ ανάψουν μια τεράστια πυρκαγιά...

Αμέτρητες και πάσης φύσεως και επιστημονικού κλάδου διατριβές θα γραφτούν διεθνώς στα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να συμβάλλουν στην κατανόηση και τη διασύνδεση όλων αυτών που συμβαίνουν φέτος τον Αύγουστο στον κόσμο τον μικρό, τον μέγα, όπως τον αποκάλεσε ο Οδυσσέας Ελύτης. Πιθανότατα για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η «πεταλούδα» που πετά στη Νέα Υόρκη και βρέχει στο Τόκιο, ή όπως αλλιώς ήταν αυτή η άλλη μεγάλη εξυπνάδα, μεταλλάχθηκε από τη ραδιενέργεια της Φουκοσίμα και τά ‘κανε μαντάρα…

Σ’ όσους πάντως Ελληνες ή ξένους θελήσουν κι εκείνοι να συμβάλλουν στον προβληματισμό των υπερφίαλων ανθρώπων που πιστεύουν ότι μπορούν να κανοναρχίσουν το σύμπαν, μέσα στο χαμό των πληροφοριών που πέφτουν από παντού σα βόμβες πανικού, δεν θα πρέπει να διαφύγει κι η χθεσινή ημέρα: η ημέρα που ο επικεφαλής των συνδικαλιστών του ελληνικού δημοσίου δήλωνε ότι θα επιστρατεύσει μια νέα «μορφή πάλης», τη μη είσπραξη των φόρων, που απειλεί ευθέως να προκαλέσει την πλήρη ανακοπή και το βέβαιο θάνατο στα ήδη σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου δημόσια έσοδα την ώρα της κρίσεως, την ίδια ώρα που ο υπουργός Οικονομικών επιστράτευε το συλλογισμό ότι ο ΦΠΑ πρέπει δυστυχώς εκτάκτως να πάει στο 23% γιατί το επιβάλλει η κατάσταση, ενώ το μέτρο είναι και άδικο και παράλογο!...

Αυτή η πλήρης ελληνική παράνοια, διότι περί αυτού πλέον πρόκειται, έχει στα θεμέλιά της μια ακόμη μεγαλύτερη τρέλα: ο κ. Παπασπύρος και ο κ. Βενιζέλος είναι σύντροφοι, ανήκουν στο ίδιο κόμμα: το ένα και μεγάλο, όλον, αδιαίρετο και ενιαίο ΠαΣοΚ που, κατά τον νυν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης δεν διχοτομείται, δεν κληρονομείται και ποιος να θυμάται τώρα τι δεν άλλο κάνει…

Εκείνο πάντως που σίγουρα έχει κάνει, σε αποθέωση μάλιστα αυτό τον καιρό, είναι όλη την ελληνική κοινωνία και τη μισή Ευρώπη μαζί, μαντάρα…

Η κυβέρνηση έχει θέσει κάποιους στόχους, για την επίτευξη των οποίων έφερε στη χώρα μια πρωτόγνωρη ύφεση από την οποία τρέχα γύρευε σε πόσες δεκαετίες θα ξεφύγουμε και πώς. Καλώς ή κακώς πάντως, κυβέρνηση είναι, τους έθεσε, άσχετα αν ο καθένας από μας έχει την άποψή του. Αλλοι συμφωνούμε, άλλοι διαφωνούμε.

Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη, βαθύτερη και πιο απαράδεκτη υποκρισία από το να θέτει η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ αυτούς τους στόχους και το ίδιο το βαθύ ΠαΣοΚ να τους πολεμάει με τον πιο αυταρχικό μάλιστα τρόπο της ωμής αυτοδικίας εις βάρος και της νομιμότητας και του δημοσίου συμφέροντος.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να διαλύονται τα πάντα εν ονόματι μιας διάσωσης και μιας αιματηρής διαδικασίας αλλαγών που ευαγγελίζεται το ΠαΣοΚ και, την ίδια ώρα, να έρχεται το ίδιο από την άλλη πόρτα και με το άλλο του καπέλο να την υπονομεύει με τέτοιο πρωτοφανή τρόπο.

Ο κοινός τόπος; Ερήμην της κοινωνίας αυταρχισμός από τη μία, αυταρχισμός από την άλλη και όλα μαζί από το όλον ΠαΣοΚ … Τι να πει κανείς: όλα τα έχει δει αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, αλλά αυτό, είναι βέβαιο ότι αυτό που κάνει το ΠαΣοΚ το Μέγιστο, δεν το έχουν ματαδεί πουθενά ως τώρα… Και, δυστυχώς, έτυχε σε μας… Ας προσέχαμε…