Η Κατερίνα μού έκανε νόημα κάπως αλαφιασμένη. «Πέθανε η Λιζ Τέιλορ. Να γράψουμε κάτι». Μπαίνω στο Facebook. «R.I.P. Elizabeth». 79 ετών. Παράξενο, αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα με σιγουριά ότι ήταν μεγαλύτερη. 

Σαν φλασάκι η φωτογραφία από το «Ξαφνικά, Πέρυσι το Καλοκαίρι». Πλατσουρίζει στα ρηχά. Το μαγιό της είναι λευκό.
Αυτή η σκηνή από το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».



Ηθοποιάρα. Δεν ήταν δεδομένο στην περίπτωσή της. Συχνά δεν έπαιζε. Πόζαρε απλώς μπροστά στην κάμερα. Εκανε επίδειξη λάμψης.

Υπήρξε σταρ. Η τελευταία από τις μεγάλες. Η Λορίν Μπακόλ δεν μετράει. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί περισσότερους από δύο τίτλους ταινιών της. Η Λιζ Τέιλορ, από την άλλη, σε ωθεί σε ασκήσεις μνήμης. Φιλμ, βραβεία, αρώματα, διαμάντια και τόσοι σύζυγοι. Κερδίζει όποιος θυμηθεί τους πιο πολλούς. Ενα μόνο θέλουμε να ξεχάσουμε. Οτι την τελευταία της συνέντευξη την έδωσε στην Κιμ Καρντάσιαν.

*ο υπότιτλος είναι αναφορά σε αυτό το (υπέροχο) τραγούδι, το οποίο με τη σειρά του έχει επηρεαστεί από αυτή τη μελωδία. Εμείς αγαπάμε και τούτη την εκτέλεση. Παιχνίδια διακειμενικότητας.