วิศวกรรมการบินและอวกาศยาน
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
วิศวกรรมอากาศยาน เป็นสาขาที่เกี่ยวกับ อากาศยาน และ ยานอวกาศ รวมถึงเรื่องที่เกี่ยวข้อง โดยอาศัยความรู้ทางด้าน
- อากาศพลศาสตร์ – การศึกษาการไหลของของไหล (fluid) รอบ ๆ วัตถุ เช่น ปีก ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาโดย การทดลอง เช่น ผ่านอุโมงค์ลม, ทางทฤษฎี เช่น การคำนวณวิเคราะห์ หรือ การจำลองด้วยคอมพิวเตอร์ (simulation)
- การขับเคลื่อน (Propulsion) – พลังงานที่ใช้เคลื่อนยานพาหนะผ่านอากาศ (หรืออวกาศ) ซึ่งอาจจะโดยเครื่องยนต์เผาไหม้ภายใน, เครื่องยนต์ไอพ่น, จรวด หรือ การขับเคลื่อนด้วยไอออน
- การควบคุม หรือ พลศาสตร์การบิน (Flight Dynamics) – การศึกษาการควบคุมบังคับอากาศยานเพื่อให้อยู่ในความตำแหน่ง, ความสูง, ความเร็ว, และความเร่งที่ต้องการอย่างมีเสถียรภาพ
- โครงสร้าง – การออกแบบโครงสร้างทางกายภาพของอากาศยาน เพื่อให้สามารถทนต่อแรงที่กระทำระหว่างการบิน
- วัสดุศาสตร์ – การศึกษาเกี่ยวกับวัสดุสำหรับการสร้างอากาศยาน
- การยืดหยุ่นทางอากาศ (Aeroelasticity) – ปฏิสัมพันธ์ของแรงทางอากาศพลศาสตร์ กับ ความยืดหยุ่นของโครงสร้างอากาศยาน
ในประเทศไทยยังถือว่าเป็นสาขาที่ใหม่ และยังไม่เติบโตเต็มที่เหมือนกับวิศวกรรมศาสตร์สาขาอื่น ๆ เช่น วิศวกรรมโยธา วิศวกรรมไฟฟ้า วิศวกรรมเครื่องกล วิศวกรรมอุตสาหการ หรือ วิศวกรรมเคมี ส่วนมหาวิทยาลัยที่เปิดสอนได้แก่ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี และ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ
|
||||||||||||||||||||||||||
