Bulwary wiślane
W swoim zamierzeniu miały być elementem zabezpieczenia przeciwpowodziowego miast Krakowa i Podgórza (do 1915 r. niezależ-nych organizmów miejskich), stanowiąc jednocześnie element kanału Dunaj - Dniestr. Inwestycję finansowały: rząd austriacki, rząd krajowy
i gmina Kraków. Bulwary zaprojektował R. Ingarden - twórca m.in. kompleksu wodociągowego na krakowskich Bielanach, a ornamentykę kamiennych murów - architekt i radca miasta Jan Peroś. Prace wykonywano w latach 1907-1913. Po obu stronach Wisły zbudowano mury bulwarowe: niższe wewnętrzne i wyższe zewnętrzne. Pomiędzy murami zewnętrznymi i wewnętrznymi urządzono po obu stronach rzeki przeładownie i przystanie. Te tzw. "niższe platformy" zaopatrzone były
w drogi bite, a także w torowiska kolejowe. Dla skomunikowania dolnych i górnych dróg bulwarowych wybudowano rampy zjazdowe i szereg kamiennych schodów.
Zewnętrzne mury bulwarowe wykonano na ławie betonowej fundamentowej z okładziną zewnętrzną z ciosowego kamienia - chrzanowskiego dolomitu, przy czym płytę kordonową wykonano z sza-rego śląskiego granitu. Dolne mury bulwarowe wykonano na płycie fundamentowej betonowej, osłoniętej po stronie wody drewnianymi kwadraciakami, przy czym właściwe mury i płytę kordonową obłożono okładziną granitową.
Koryto rzeki przygotowano tak, aby do dolnych murów mogły przybijać statki. Projektowano także spiętrzenie wody jazem. Budowę kanału przerwał wybuch wojny światowej i rozpad
monarchii austro-węgierskiej.
Budowę zabezpieczeń przeciwpowodziowych nad Wisłą kontynuowano w następnych dziesięcioleciach. Odcinek najstarszych kamiennych bulwarów jeszcze w czasach II wojny światowej zaczęto adaptować na bulwary spacerowe - rozpoczęto wówczas regulowanie ulic na koronie bulwarów.
Szerzej:
R. Ingarden, Ochrona Krakowa przed powodzią Wisły. Odczyt wygłoszony w streszczeniu na ogólnem zebraniu VI-ego zjazdu Techników Polskich w Krakowie 14.09.1912, odbitka z Pamiętnika VI Zjazdu Techników Polskich, Kraków 1916
