Eastman, Charles Alexander - lub Ohiyesa (1858 - 8 stycznia 1939). Lekarz i pisarz z plemienia Sioux Santee. Jego ojcem był pełnej krwi Indianin, zwany Wiele Błyskawic, zaś matką Metyska, córka znanego oficera armii amerykańskiej. Zwany za młodu Ohiyesą (którego to imienia używał później jako pseudonimu literackiego) urodził się w Minnesocie, w pobliżu wodospadów na rzece Redwood. Matka zmarła tuż po jego przyjściu na świat i chłopiec wychowywał się pod opieką babki ze strony ojca oraz stryja, który po powstaniu Indian Sioux w 1862 roku uszedł wraz z nim do Kanady. Kiedy wrócili z powrotem, osiedli w Flandreau w Południowej Dakocie. Stąd za namową ojca udał się do college'u w Dartmouth, a potem na Uniwersytet Bostoński, gdzie w 1890 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. W tym samym roku objął posadę lekarza w agencji Pine Ridge, a wśród jego pierwszych pacjentów znalazły się ofiary masakry nad Wounded Knee. Pracował tam prze trzy lata, a potem przeniósł się do St. Paul w Minnesocie. W latach 1893 - 96 był rzecznikiem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej (YMCA) wśród Indian. Bronił praw swych ziomków, a szczególnie Indian Sioux Santee, w Kongresie i w sądach państwowych. Działał w SAI. Całe życie poświęcił walce o poprawę bytu Indian, pisaniu książek (których miał w swym dorobku dziewięć, m.in. "Indian Boyhoo, The Soul of the Indian" i "From the Deep Woods to Civilation"), propagowaniu skautingu i wykładom. W roku 1903 prezydent Theodore Roosevelt polecił mu raz jeszcze przeprowadzić podział ziemi wśród Indian Sioux, bardziej sprawiedliwy niż ten w 1889 roku. Kiedy został federalnym inspektorem do spraw Indian, jednym z jego zadań było sprawdzenie miejsca pochówku Sacajewei. Poślubił białą kobietę, byłą nauczycielkę indiańskich dzieci w Pine Ridge, Elaine Goodale, z którą miał sześcioro dzieci zmarł w Detroit.
Ebidoso - Indianie paragwajscy.
Echeloot Wishram
Echenoana Echoaladi
Echinawis - Małe plemię południowoamerykańskie z okolic Javita.
echinocereus - (Echinocereus Eng.); kaktus ze środkowego i północnego Meksyku oraz południowych stanów USA. Jedne gatunki tego rodzaju mają miękkie i płożące się pędy, inne mają pokrój krótkiego słupka. Niektóre z nich są prawie pozbawione cierni. Wielkie kwiaty o pięknych barwach mają słupek z zielonym znamieniem. Rurka kwiatowa i zalążnia są gęsto pokryte kolcami. Zwykle kaktusy te rozrastają się, tworząc duże kolonie. Najmniejszy ze wszystkich echinocereusów jest E. davisii A.D. Houghton, wydający zielone kwiaty już na roślinach o średnicy 8-10 milimetrów. W obrębie tego rodzaju opisano około 90 gatunków. Owoce niektórych gatunków tego rodzaju są jadalne.
Gatunki polecane do hodowli domowej;
E. knippelianus (jasnoróżowy)
E. salm - dyckianus (pomarańczowy)
E. scheeri (różowy).
echinofossulokaktus - (Echinofossulocactus Lawr.); kaktus pochodzący ze środkowego i północnego Meksyku. Są to kuliste rośliny średniej wielkości. Odznaczają się znaczną liczbą żeber (nawet ponad 100), zazwyczaj mniej lub bardziej falistych. Ciernie u jednych gatunków są proste i długie, u innych płaskie, jakby pergaminowe. Kwiaty, w zależności od gatunku, są koloru liliowego lub białawe do żółtego z ciemniejszymi prążkami. Znanych jest 40 gatunków tego rodzaju.
echinikaktus - (Echinocactus Lk. et O.), nazywany bywa też jazgrzą. Pochodzi ze środkowego i północnego Meksyku oraz południowych stanów USA. Większość gatunków tego rodzaju to duże, kuliste, a w starszym wieku - niskocylindryczne kaktusy. Niektóre z nich są największymi roślinami wśród kaktusów kulistych. Mają potężne żebra, silne ciernie, a wierzchołek osłonięty gęsto włoskami, jak filcem. Owoce tego kaktusa jak i miękisz łodyg oraz sok są jadalne. Znanych jest około 10 gatunków. Najbardziej popularny E. grusonii Hildm. ze złotymi cierniami uważany jest za jeden z najpiękniejszych spośród wszystkich kaktusów. Rośnie bardzo wolno, osiągając do 1,3 m wysokości i średnicę 1m.
E. inges Zucc., E. grandis Rose oraz E. visnaga Hook. w młodości nie dają się zupełnie odróżnić od siebie. W naturalnych stanowiskach osiągają do 1 m. średnicy i do 3 m. wysokości, a ważą nawet po kilka ton. Żyją czasem do kilkuset lat. E. horizontalonis Lem. jest mniejszy, żyje krótko.
echinomastus - (Echinomastus Br. et R.); kaktus z północnego Meksyku oraz południowych stanów USA. Jest to rodzaj kaktusów średniej wielkości, kulistych lub cylindrycznych. Żebra mają w znacznym stopniu ukształtowane w garbki. Znanych jest 11 gatunków tego rodzaju.
echinospis - (Echinopsis Zucc.); kaktus rosnący od Boliwii do południowej Argentyny oraz w Brazylii, Urugwaju i Paragwaju. Są to rośliny kształtu od kulistego do cylindrycznego, niekiedy silnie rozgałęziające się. Mają potężne, proste żebra i charakterystycznie długie, lejkowate kwiaty, które rozwijają się w nocy. Znanych jest około 50 gatunków tego rodzaju.
echmea wstęgowata - (Aechmea fasciata syn. Billbergia rhodocyanea),roślina z rodziny zapylcowatych rzędu ananasowców. Pochodzi z Ameryki Południowej. Rośnie tam na drzewach, używając gałęzi jako podpór, a materiału organicznego, gromadzącego się w skórzastych liściach tworzących "wazon", jako pożywienia. Liście tej rośliny posiadają poprzeczne, białe pasy. Uprawiana jest jako roślina ozdobna szklarniowa i doniczkowa.
Echoaladi - Indianie paragwajscy.
Echoja - Indianie z Peru i Boliwii.
Ecuagina Abipon
eczeweria - (Echeveria), roślina ozdobna z rodziny gruboszowatych o szerokich, mięsistych liściach zebranych w gęstą rozetę i barwnych, drobnych kwiatach zebranych w kłosy, grona lub wiechy. Pochodzi z południowych stanów USA, Ameryki Środkowej i Południowej. Występuje w wielu gatunkach drzew i półkrzewów. Potocznie nazywana jest kamienna różą.
Edu - Indianie meksykańscy.
Eel River - Indianie Północnego Wschodu (Indiana, Ohio) zaliczani do algonkińskiej rodziny językowej. Zamieszkiwali kopulaste domy kryte korą, słomą lub skórą. Utrzymywali się głównie z hodowli kukurydzy. Było to małe plemię powiązane z regionem rzeki Eel. W 1828 roku sprzedali swój rezerwat w okręgu Boone i stopili się z Indianami Miami. Niektórzy z ich potomków wciąż znajdowani są wśród Indian Miami z Oklahomy.
efedra przęśl
ehusquea - (Ehusquea); roślina andyjska.
eichnornia - (Eichhornia), zwana również "hiacyntem wodnym". Jest pływającą rośliną zielną z klasy jednoliściennych o różnobarwnych, kłosowatych kwiatostanach, rozmnażającą się niezwykle szybko. Porasta wody Ameryki tropikalnej, uniemożliwiając tam często komunikację wodną. Występuje w 6 gatunkach.
El Agua - Wymarła kultura wenezuelska, rozwijająca się w latach 250-700 n.e.
El Faisan - Kultura meksykańska rozwijająca się w latach 250-500 n.e. Nazwę swą przyjęła od nazwy miejscowości w której ją odkryto. Spokrewniona jest blisko z kultur Veracruz.
El Jobo - A raczej: Człowiek z El Jobo; miejsce znalezienia w Wenezueli najstarszych, jak dotychczas, śladów człowieka na terenie Ameryki Południowej, pochodzących sprzed 15 tysięcy lat.
Elkch - Protoplasta i heros kulturowy mieszkańców Wyspy Sitka, nad którym szczególną opiekę roztaczał Kruk - praprzyczyna wszystkiego na świecie. Według Indian Sitka, pierwszym władcą Ziemi był Kitch-Ugin-Si, który za żonę pojął własną siostrę. Wszystkie dzieci urodzone w tym związku uśmiercał, bo według przepowiedni, jego potomek miał mu odebrać władzę nad ludźmi, a może i życie. Rodzaj ludzki, zaludniający w owym czasie Ziemię, był paskudny i grzeszny; dlatego Kitch-Ugin-Si zesłał na Ziemię Wielką Wodę. Część ludzi ocalała. Ślady ich canoe i sznurów, jakimi były przywiązane do wierzchołków gór, można do dziś znaleźć na wysokich szczytach. Żona-siostra władcy Ziemi uciekła od krwiożerczego brata-męża, wędrując wzdłuż wybrzeża. Na jednej ze skał wysuniętych w morze spotkała pięknego młodzieńca, któremu opowiedziała o swoich niedolach. Ten podarował jej okrągły, gorący kamień, który nakazał kobiecie połknąć. Obiecał Indiance, że na wiosnę urodzi syna, który będzie niepokonany. I rzeczywiście - kiedy drzewa pokryły się liśćmi, urodziła chłopca. Dziecku dała imię Elkch (Potężny, Bogaty). Matka nauczyła chłopca pięknie mówić i polować na ptaki. Wdzięczny syn uszył dla niej ze skóry ptaków piękną suknię. Magia matki ochraniała chłopca nawet w powietrzu, kiedy to po zabiciu pewnego białego ptaka wzleciał w górę, posługując się jego skrzydłami. Wtedy okazało się, że nie umie bezpiecznie wylądować, ale czary matki i tu pomogły, sprowadzając Elkcha na ziemię. Kiedy chłopiec dorósł, wyruszył na poszukiwanie strasznego wuja. Odnalazł wodza w jego chacie na krańcu Ziemi, po czym zabił potwora za pomocą wody. Następnie na swoich skrzydłach znów wzleciał w chmury. Lecąc tak wśród obłoków, zahaczył końcówką skrzydła o skałę nadmorską, upadł i zemdlał. Gdy się ocknął, zobaczył wydrę morską. Ta wzięła Elkcha na swój grzbiet i zawiozła do kekura (tj. skały ostańcowej, wysuniętej w morze) na Wyspie Sitka. Tam czekała już jego matka i przewrotny wuj, który cudem ocalał. Zebrał się też wielki tłum ludzi. Korzystając z tak licznego zgromadzenia, wuj przekazał siostrzeńcowi władzę nad wszystkimi kaloszami.
El Palito - Kultura wenezuelska, rozwijająca się w latach 0-200 r. n.e.
El Tajin - lub Taxim; kultura i ruiny miasta leżącego w Meksyku, w centrum stanu Veracruz. Nazwa pochodzi od imienia najwyższego boga tej kultury - Tajina. Obszar ten zamieszkiwali Indianie Totonac. Początki kultury El Tajin sięgają X wieku p.n.e. a jej rozkwit nastąpił w VI wieku n.e. pod wpływem Olmeków, Teotihuacanów i Indian Maja. Upadek nastąpił w XII wieku n.e. i związany jest z emigracją do stanu Chiapas. W kulturze tej wyróżnia się dodatkowo styl Remojados. Badania na obszarze El Tajin zaczęto prowadzić w 1973 roku a pozostałości po niej można obejrzeć m.in. wśród zbiorów Kurta Stavenhagena w Meksyku, w The Cleveland Museum of Art. w Cleveland, w Southwest Museum w Los Angeles, w Museo Regional de Jalapa w Los Angeles i w prywatnych zbiorach kolekcjonerów z Monachium.
El Toluyo - Wymarła kultura wenezuelska, rozwijająca się w latach od 500 roku p.n.e. do 500 roku n.e.
Emerillon - Indianie z Gujany Francuskiej.
Emet - Małe plemię, które De Leon i Manzanet spotkali koło dolnego biegu Guadelupe w Teksasie w 1689 roku. Wraz z Indianami Cava zamieszkiwali wieś w pobliżu przeprawy, około 15 legw od francuskiego fortu St Louis, nad zatoką Matagorda. Kierując się na północ, natknęli się na kilka innych ranchitos Indian Emet. W ciągu roku Indianie ci przeprowadzili się dalej na wschód, gdyż w 1690 roku De Leon znalazł ich po tej stronie Rio Colorado, wraz z ich dawnymi sąsiadami Cava, Too i Toaa. Byli chyba spokrewnieni z Indianami Karankawa i prawdopodobnie identyczni z Indianami Meghty, o których pisał Joutel.
Empelota Tairacua
Empera - Indianie kolumbijscy.
Empiru - Indianie paragwajscy.
Encabellado - Indianie z Kolumbii i Peru.
Enenslet - Indianie paragwajscy.
Enete Yuracare
Enimaca - Indianie paragwajscy.
Enimaga Enimaca
Eno (1) - Wymarłe już dziś plemię żyjące w XVIII wieku w Północnej Karolinie.
Eno (2) - Indianie peruwiańscy.
Enoo - Indianie chilijscy.
Enslet Lengua
enstatyt - Enstatyt jest minerałem stosunkowo rzadko stosowanym jako kamień ozdobny. Przybiera barwę oliwkowo-zieloną, ale może też być brunatny, szary, zielony lub żółtawy. Krystalizuje się w układzie rombowym, ale jego dobrze wykształcone kryształy należą do rzadkości. Mają one kształt słupowy lub igiełkowy. Najczęściej jednak enstatyt występuje w formie ziarnistej lub zbitej. Znany jest z wielu typów skał magmowych oraz niektórych, głęboko przeobrażonych skał metamorficznych. Jego obecność stwierdzono także i w meteorytach.
Na Ziemi Indian znaleźć go można m.in. w Arizonie, Kalifornii, Kolorado i Montanie (USA).
Eochavante Oti
epena (1) - (Piptadenia virola); roślina używana przez Indian Yanoama do wyrobu wdychanego przez mężczyzn oszałamiającego proszku zwanego także epena. Jest to drzewo o wielkich liściach, z gałęziami wyrastającymi promieniście dookoła pnia. Indianie Yanoama zdzierają z wewnętrznej strony kory (gładkiej i żółtawej) długie, cieniutkie a mocne paski i suszą je najpierw na słońcu a potem jeszcze nad ogniem. Używają też wewnętrznej strony kory tego drzewa do leczenia chorób skóry; bardzo piecz, kiedy się dotknie rany.
epena (2) - Oszałamiający proszek wdychiwany nosem przez Indian Yanoama, złożony z kilku proszków pozyskiwanych z różnych roślin, wśród których jest roślina zwana również epena.
Eperigua - Indianie kolumbijscy.
Epetineri - Indianie peruwiańscy.
epidemia - Największe spustoszenie wśród Indian Równin uczyniły epidemie przeniesione przez białych z Europy. Straty Indian były tak olbrzymie, że właściwie już wtedy częściowo przegrali oni walkę z białymi, zanim rozległy się pierwsze strzały. W 1801 roku Indianie Pawnee powracający z wyprawy do Nowego Meksyku przenieśli ospę w dorzecza południowej Platte i do Teksasu. Wtedy to niektóre plemiona utraciły połowę swej ludności. Najgroźniejsza fala epidemii ospy wybuchła w 1837 roku w dorzeczu górnej Missouri, zawleczona tam przez pasażerów parowca. Z 1500 Indian Mandan pozostało tylko 31, a Indianie Arikara, Hidatsa i ich sąsiedzi utracili połowę ludności z ogólnej liczby 4000 osób. Epidemia rozprzestrzeniła się na północ i zachód do Indian Crow, Assiniboin i Blackfoot, z których zmarło około 8000 ludzi. Indianom Dakota udało się uniknąć najgorszych skutków epidemii; zmarło ich "tylko" około czterystu. Wiosną 1839 roku Indianie Pawnee znów zarazili się ospą - od Indian Dakota wziętych do niewoli. Zmarło ich wtedy około 2000. Po dokonaniu straszliwego spustoszenia epidemia samoczynnie zgasła.
Również i inne choroby i epidemie nie ominęły Indian Równin. Choroby weneryczne stały się powszechne, odra szerzyła spustoszenie, a cholera rozprzestrzeniona się na Szlaku Oregońskim przez poszukiwaczy złota w 1849 roku pochłonęła więcej ofiar wśród Indian Kiowa niż ospa. Na cholerę zmarła połowa Indian Pawnee. W mniejszym stopniu dotknęła ona również Indian Cheyenne i Dakota.
epidendron - (Epidendrum), storczyki występujące w około 1000 gatunkach od Florydy po Boliwię i Paragwaj. Spotkać je można na drzewach, skałach i na ziemi. Posiadają wielkie liście i ogromną ilość liliowych kwiatów.
E. falcatum pochodzi z Meksyku i stanozjednoczeniowej strefy tropikalnej. Łodygi przyziemne ma bulwiasto zgrubiałe. Bardzo piękne kwiaty posiadają długie ostrogi zebrane w obfite grona.
epidot - Epidot zaliczany jest do drogich kamieni, chociaż ze względu na swoją niezbyt dużą twardość oraz niezbyt atrakcyjne zabarwienie, rzadko używany jest do celów jubilerskich. Tworzy zbliźniaczone kryształy słupkowe występujące w postaci skupień pręcikowych, ziarnistych lub zbitych, czasami naskorupień. Zabarwia się na kolor zielonkawy, brązowo-zielony, czarny. Jest minerałem strefy kontaktowej, ale spotykany jest także w innych skałach metamorficznych, które powstają w warunkach niskich temperatur i ciśnień; są to głownie Lupki mikowe i skarny. Występuje w Brazylii i na alaskańskiej Wyspie Księcia Walii. W USA znajdowany bywa nad Jeziorem Górnym. W Polsce występuje w masywie strzegomskim oraz w okolicy Strzelina i Kowar.
epifilum bierwion
Epined Puinave
epitelanta - (Epithelantha Br. et R.), są to małe kaktusy z zachodniego Teksasu i północnego Meksyku, pokryte krótkimi, białymi cierniami.
epsonit - Jest to forma mineralna siarczanu magnezu. Wytwarza się z niego tzw. sól epsomską - preparat szczególnie ważny przy usuwaniu nadmiaru kwasów żołądkowych. Jest też wykorzystywany jako składnik nawozów sztucznych.
Występuje m.in. w Kanadzie i w USA. Bywa też znajdowany i w Polsce.
Epunam - Pan Bitew. Groźne, krwawe bóstwo wojny Indian Araucan, upajające się jękami mordowanych i łaknące ludzkich ofiar. Do jego atrybutów należała, wydająca żałosne, kwilące dźwięki, piszczałka z trzciny (trutruka) i okryty złowrogą sławą drewniany bęben (kultrum), którego ponury głos głuszył jęki torturowanych jeńców. W XIX wieku był bogiem nieco zapomnianym, choć nadal posiadał silną pozycję. Szczególnie kochał łowy na dzikie, drapieżne zwierzęta. Uważa się, że Mapuche widzieli w nim coś na kształt Boga-Stwórcy. W każdym razie przywędrował wraz z nimi do Chile w XV wieku, gdzieś spoza And. Zmiana sposobu życia nomadów (Araukanie na nowo zdobytej ziemi stali się ludem osiadłym) podkopała dość silnie jego prestiż, ale miał jeszcze dość liczne grono wyznawców, szczególnie wśród rodzin kacyków andyjskiego podgórza.
Equeco Cuzco
Equeshawey - (1730 - po 1808). Urodził się najprawdopodobniej nad rzeką Detroit, zostając z czasem wojennym wodzem Indian Ottawa z południowo-wschodniego Michigan. Był krewnym, a potem następcą Pontiaka, u którego boku walczył przeciw Anglikom. Kiedy jednak wybuchła amerykańska wojna o niepodległość, walczył po ich stronie ze zbuntowanymi kolonistami. Jako doradca gubernatora, Henry'ego Hamiltona, dopuszczony był do poufnych narad. Wziął udział we wszystkich ważniejszych działaniach prowadzonych na zachodzie. 7 września 1788 roku bezskutecznie oblegał Boonesborough, był świadkiem pojmania przez Amerykanów gubernatora Hamiltona w Vincennes, 24 lutego 1779 roku (sam ratował się ucieczką wraz z innym przywódcą, półkrwi Indianinem Wyandot, Isodore Chaine). Latem następnego roku towarzyszył kapitanowi Henry'emu Birdowi w najeździe na Kentacky. Cieszył się ogromną popularnością wśród plemion z zachodu, pozyskując je dla walki przeciw Amerykanom: "Nie widzę innego sposobu zawarcia pokoju na honorowych warunkach, jak tylko drogą wojny. Nasi wrogowie nie wierzą bowiem ani w Boga, który stworzył ich i nas, ani w słuszność sprawy; wierzą jedynie w swą liczebność i siłę. Uważam, że... nie powinniście zawierać pokoju z waszymi wrogami, dopóki nie poproszą o to lub nie odejdą z waszego kraju." Walczył przeciwko żołnierzom generała St. Claira w 1791 roku, w bitwie pod fortem Recovery w Ohio został ranny, lecz odzyskał siły na czas, aby wziąć udział w przegnanej bitwie z generałem Wayne pod Zaporą z Pni 20 sierpnia 1794 roku. Odznaczył się tutaj wielkim męstwem, odnosząc ciężką ranę w oko. W rok później, 3 sierpnia, podpisał traktat z Greenville w Ohio, gdzie wygłosił też przemówienie. Zmarł przed bitwą nad Tippecanoe, gdyż ostatnia o nim wzmianka pochodzi z 1808 roku.
Equiniquinao - Indianie z Boliwii, Parany i Brazylii.
Erasmus Georges - Wódz Indian Dene z Północno-Zachodnich Terytoriów. Do 1990 roku pełnił funkcję przewodniczącego AFN.
Erie - (Ear-ee). Nazwa tych Indian jest francuskim zniekształceniem słowa Indian Huron - yenresh, znaczącego "to jest długi ogon, a odnoszącego się do występującej na ich terenach pumy i przypuszczalnie z tego powodu nazywani byli przez pierwszych białych, jacy do nich dotarli "Kocimi" Indianami.
Niewiele wiadomo o Indianach Erie poza tym, że na ich cześć nazwano jezioro i miasto. Przed przybyciem Francuzów w końcu XVII wieku przestali istnieć jako odrębne plemię, stąd tylko nieliczne zapiski mówią o ich historii. Niemniej jednak, dzięki badaniom antropologicznym, ustnym podaniom i świadectwom podróżników możemy ustalić kilka istotnych taktów.
Indianie Erie znani byli Francuzom jako Eriehronoii, czyli Naród Kotów. Należeli do irokeskiej grupy językowej, będąc w równym stopniu pokrewni Indianom Huron i Susquehannom, jak Seneca i innym członkom Ligi Indian Iroquois. Do czasu, gdy ponieśli klęskę z rąk tych ostatnich w latach 1655-1656, żaden z białych nie zawitał do ich kraju. Nie wiadomo więc, czy byli odrębnym narodem, konfederacją czy też dzielącymi te same tereny plemionami, zmuszonymi do wojny. Ziemie Erie rozciągały się wzdłuż południowych brzegów jeziora Erie od zachodniego Ohio po zachodni Nowy Jork.
Po nawiązaniu kontaktu z Europejczykami Indianie Huron ustanowili nad rzeką Św. Wawrzyńca i nad Wielkimi Jeziorami monopol na handel futrami, które sprzedawali Francuzom w Montrealu. Indianie Erie również brali w tym udział. Huron przemierzali całą wschodnią Kanadę, skupując od innych plemion skórki bobrów i wymieniając je na strzelby u Francuzów. W 1635 roku bobry na ich terenach zostały wytępione. Zamieszkujący na południe od nich Indianie Iroquois również znajdowali się w tym samym położeniu, od kiedy pogłowie bobra w ich kraju zmniejszyło się gwałtownie, a Holendrzy wydali ustawę o zakazie sprzedaży Indianom broni palnej. Ponieważ Francuzi nadal handlowali bronią, więc Iroquois zaczęli rabować Indianom Huron futra i z czasem wyparli ich z terenów nad rzeką Św. Wawrzyńca. Tym samym przejęli w pewnym stopniu rolę, jaką dotąd w stosunkach z Francuzami odgrywali Indianie Huron. W latach 1649-1659, chcąc rozszerzyć swe handlowe mocarstwo, postanowili przyłączyć do siebie lub zniszczyć Lud Tytoniowy, Neutralnych oraz Erie. Planu tego nigdy nie zrealizowali całkowicie, lecz Indianie Erie ulegli zagładzie.
W 1630 roku Erie zamieszkiwali w licznych wioskach na południowym brzegu jeziora o tej samej nazwie. Kiedy rywalizacja Indian Huron i Iroquois doprowadziła w latach czterdziestych XVII wieku do wojny, Erie próbowali trzymać się od niej z daleka. Kiedy Iroquois zniszczyli większość wsi hurońskich, ich ocaleli mieszkańcy zbiegli do Ohio i zachodniej Pensylwanii, gdzie Erie udzielili im schronienia. W 1653 roku. Kiedy doszło do nieporozumień między tymi ostatnimi a Indianami Seneca, Erie dali trzydziestu zakładników jako poręczenie pokoju. Jednak tej samej wiosny zabili pewnego Indianina Seneca, co jego współplemieńcom dostarczyło poszukiwanego pretekstu. Natychmiast uśmiercili dwudziestu pięciu zakładników (pięciu ratowało się ucieczką), a potem zażądali wydania trzymanych wśród Erie Indian Huron.
Kiedy Indianie Erie odmówili, wybuchła wojna.
Pod koniec 1653 roku Erie w sile dwóch tysięcy wojowników musieli stawić czoło plemionom żyjącym na zachód od jeziora Erie oraz Indianom Iroquois. Walczyli mężnie, lecz zatrute strzały z ich łuków nie mogły sprostać strzelbom Indian Seneca. Wiosną 1654 roku ci ostatni wezwali całą konfederację irokeską do walki z Indianami Erie. Działania wojenne osiągnęły swój szczyt latem. Erie splądrowali i spalili wiele wiosek Indian Seneca w zachodnim Nowym Jorku. Kiedy jednak jezuici zaczęli uzbrajać Indian Iroquois, stało się jasne, że Indian Erie czeka zagłada. 14 sierpnia 1654 roku tysiąc ośmiuset irokeskich wojowników wyruszyło, aby raz na zawsze skończyć z przeciwnikiem.
Dwa i pół roku walk przyniosło w końcu klęskę Indianom Erie. Wojna nosiła niemal ludobójczy charakter, gdyż Indianie Iroquois (szczególnie Seneca) masakrowali prawie każdą większą wieś wroga. Ci Indianie Erie, którzy uniknęli zagłady, rozproszyli się wśród sąsiadujących z nimi plemion. Zachowały się pewne świadectwa z 1667 roku, że Indianie Erie poprzez spokrewnienie się z Indianami Iroquois, stali się członkami ich konfederacji. W latach osiemdziesiątych XVII wieku sześciuset mężczyzn, kobiet i dzieci Erie poddało się dobrowolnie irokeskim wojownikom. Zostali umieszczeni przez nowych współplemieńców na południu Pensylwanii i w Zachodniej Wirginii.
O losie pozostałych Indian Erie nie wiadomo nic pewnego. Niektórzy naukowcy sądzą, iż Indianie Shawnee - "Ludzie Południa" to ci Indianie Erie, którzy znów się zebrali po rozproszeniu ich przez Indian Iroquois. Najprawdopodobniej chodziło tutaj o Erie, przyjętych po klęsce do okolicznych plemion, nie pamiętających swych korzeni.
Klęska zadana Indianom Erie przez Iroquois stanowi przykład taktyki wojennej Indian. Naciskani wymogami handlu z białymi, Indianie Iroquois zwrócili się przeciw słabszym i mniej licznym sąsiadom, aby pozyskać dobra potrzebne im w transakcjach z Europejczykami. Indianie Erie po klęsce nie byli jednak prześladowani, lecz wymieszali się z Indianami Iroquois, stając się pełnoprawnymi obywatelami ich konfederacji. Wyrozumiałość wobec pokonanych plemion jest cechą charakterystyczną wojen prowadzonych przez Indian.
Być może tak zwani dziś oklahomscy Indianie Seneca są potomkami Indian Erie.
erechtites - (Erechthites); erechtites jastrzębcowaty (E. Hieraciifolia), porasta zręby leśna i rumowiska. Do Polski zawleczony został z Ameryki. Ma łodygę o wysokości od 30 cm do 2 m. Wewnątrz jest ona pusta. Z rzadka jest owłosiona lub naga. Kwiaty mają kolor bladożółty.
eriocereus - (Eriocereus Ricc.), kaktusy o cienkich pędach, zwykle pnących lub płożących się, pochodzące z Paragwaju, Urugwaju, południowej Brazylii i wschodniej Argentyny.
eriodictyon californicum - (Eriodictyon californicum); nazwy anglojęzyczne: yerba santa, holly weed, mountain balm. Jest to wiecznie zielony krzew z gór Kalifornii i północnego Meksyku. Od dawna używany był przez Indian. Edward Palmer napisał w 1878 roku, że było to "wielkim lekiem wśród Indian z południowego Utah, Arizony i Kalifornii." Wywar pozyskany z tej rośliny przyjmowano doustnie na reumatyzm i częściowy paraliż lub też aplikowano go zewnętrznie. Na choroby płuc żuto suszone liście lub palono je, ewentualnie pito w postaci herbatki. Inni obserwatorzy donosili o używaniu tej rośliny na bronchity, bóle żołądka a przez plemiona meksykańskie - na syfilizm.
eriokaktus - (Eriocactus Bckbg.); kaktus z Paragwaju i południowej Brazylii. W naturze rośliny te osiągają wysokość ponad 1 metr a niekiedy nawet i 2 metry. Opisano 5 gatunków tego rodzaju.
eriosyce - (Eriosyce Phil.); największe kaktusy kuliste Ameryki Południowej, pochodzące z Chile. W ojczyźnie mają do pół metra średnicy i ponad metr wysokości. Rosną w górach.
Erulia - Indianie kolumbijscy.
erythrina crista-galli - (Erythrina crista-galli); zrzucające liście lub częściowo zimozielone drzewa, krzewy lub byliny z rodziny motylkowatych Pochodzą z południowej Brazylii i Urugwaju. Ich czerwone kwiaty zapylane są przez kolibry.
erytryn - Piękne okazy tego minerału są dość rzadko spotykane, więc stanowią atrakcyjny i poszukiwany element każdej kolekcji minerałów. Posiada rzucającą się w oczy karmazynową lub purpurową barwę. Ważniejsze, światowe wystąpienia erytrynu zlokalizowane są m.in. w rejonie Cobalt w Ontario oraz w Kalifornii i w Nowym Meksyku (USA). Znaleźć go można również i w Meksyku.
Escaguey - Indianie wenezuelscy.
escalonia pendula - (Escalonia pendula); zimozielone, częściowo zielone lub zrzucające liście krzewy i drzewa. Posiadają pięciopłatkowe i błyszczące liście. Rosnące w Andach drzewo tego gatunku podobne jest do wierzby płaczącej i wydziela charakterystyczną, ciężką i przenikającą woń.
Escoria - Indianie panamscy.
Escuque - Indianie wenezuelscy.
eskobaria - (Escobaria Br. et R.); małe kaktusy pochodzące z północnego Meksyku i południowych stanów USA. Ogółem poznano około 20 gatunków tego rodzaju.
Esmeralda - Indianie z Ekwadoru i Kolumbii.
Esnijaque - Indianie wenezuelscy.
espelecja trzemięta
Espino - Indianie brazylijscy.
espostoa - (Espostoa Br.et R.); kaktusy należące do tego rodzaju mają kształt kolumny i osłonięte są w całości białymi włoskami, które na wierzchołku rośliny tworzą splot podobny do kłębu waty. Już jako młode siewki są wyjątkowo piękne. Rosną wprawdzie w górach, ale w pobliżu równika. Znanych jest około 10 gatunków tego rodzaju.
Estanques - Indianie wenezuelscy.
Estiguate - Indianie wenezuelscy.
Estiteque - Indianie wenezuelscy.
Estrella - Indianie z Kostaryki.
eszolcja pozłotka
Etagl - Indianie brazylijscy.
Etelena Tereno
Eten - Indianie peruwiańscy.
Etla - Indianie meksykańscy.
Etuet - Indianie brazylijscy.
eucharis wielkokwiatowy - (Eucharis grandiflora); zimozielone rośliny cebulowe z rodziny amarylkowatych. Pochodzą z tropików amerykańskich. Uprawiana jest w szklarniach jako roślina ozdobna, ze względu na pachnące, białe kwiaty, przypominające duże, białe narcyzy.
Euchee Yuchi
Eudeve - Indianie meksykańscy.
Eufaula (1) - Grupa Indian Creek.
Eufaula (2) - Nazwa kilku miast Górnych i dolnych Indian Creek z Georgii i Alabamy. Dziś jest to miasto narodu Indian Creek leżące koło ujścia północnego rozwidlenia rzeki Canadian we wschodniej Oklahomie.
eugenia - (Eugenia); zimozielone krzewy i drzewa, występujące w kilku gatunkach.
Eugenia myrtifolia; roślina z rodziny mirtowatych, pochodząca z Brazylii. Jej owoce zawierają jod.
Eugenia caryophyllata - goździkowiec korzenny
euklaz - Euklaz jest jednym z najrzadszych kamieni szlachetnych na świecie i jest dość wysoko ceniony. Po raz pierwszy zidentyfikowany został jako oddzielny kamień szlachetny w roku 1792 przez Rene-Justa Hauy'ego, wybitnego francuskiego mineraloga i jednego z twórców krystalografii.
Uważa się, że pierwsze okazy, które dotarły do Europy, były wydobyte w Peru. Jednakże przypisanie owych okazów do wymienionej lokalizacji może być błędne, ponieważ późniejsze poszukiwania nie doprowadziły do odnalezienia jakiegokolwiek wystąpienia euklazu w tym kraju. Jest bardzo prawdopodobne, że okazy badane przez Hauy''go pochodziły z sąsiedniej Brazylii. Jakakolwiek była prawda, Brazylia jest obecnie najobfitszym na świecie źródłem euklazu. Jego najładniejsze kryształy występują tam w następujących miejscach: Santa Isabel do Paraguassu (stan Bahia), Ouro Preto (stan Minas Gerais) i Boa Vista (stan Rondonia).
euksenit - Euksenit jest błyszczącym, czarnym minerałem, czasem szlifowanym fasetkowo na potrzeby kolekcjonerów drogich kamieni.
Występuje w pegmatytach Brazylii, Kanady i USA.
euterpia warzywna - (Euterpe edulis), występuje w około 50 gatunkach porastających bagienne okolice Ameryki Południowej. Palma ta osiąga 35 m wysokości, ma kłodzinę gładką, smukłą i giętką oraz rurkowate pochwy liściowe i zwisające, pierzaste liście. Kłodzina dostarcza cenionego w Ameryce Południowej drewna budowlanego, które jest elastyczne, a mimo to trwałe.
Evejico - Indianie kolumbijscy.
Eyak - Indianie Północno-Zachodniego Wybrzeża Pacyfiku (środkowa Alaska). Zaliczani do rodziny językowej eyak (język na-dene pokrewny językowi haida i athapaskan). Utrzymywali się głównie z połowu ryb.